Lessons from the Badboy

45. The Truth

"Wat bedoel je. Welk verhaal?" Zegt Wyatt ineens heel koeltjes.

Mevrouw Thompson kijkt me met waarschuwende ogen aan. "Ik weet niet.."

"Ze blijft," zegt hij vastberaden. Hij kijkt naar me op en terug naar zijn moeder. "Als ze wilt natuurlijk." Hij laat mijn hand voorzichtig iets losser vast, voor het geval dat ik weg wilde gaan neem ik aan.

Mevrouw Thompson schudt haar hoofd. "Nee Wyatt, ik wil dit meisje niet in gevaar brengen. Dat wil jij ook niet." Ik kijk haar met nieuwsgierigheid aan. Ik wil het juist nu nóg liever weten. En het is niet dat ik hier zo weg kan lopen. Na wat er net gebeurd is.

"Ik zal mijn mond houden. Beloofd," verzeker ik haar.

"Raven lieverd, dit is niet zomaar iets dat.." ze onderbreekt zichzelf. "Goed dan."
Ze wendt zich tot Wyatt.

"Wyatt lieverd ik heb gelogen over je vader. Hij is niet doodgegaan door een hartstilstand. Je vader was neergeschoten en aan zijn wonden overleden in het ziekenhuis."

"Neergeschoten? Waarom.." begint Wyatt.

"Laat me alsjeblieft uitpraten Wyatt," zegt zijn moeder serieus waarna hij wijs zijn mond dicht houdt.

"Je vader is geboren in een familie van kwaadzinnigheid. Zoals je weet de familie Denaro." Ze kijkt bedenkelijk naar ons op met haar ernstige mooie ogen. Alsof ze niet zeker weet wat hierna gaat komen een goed idee is om uit te spreken.
Ik knijp zachtjes in Wyatt zijn hand ter comfort en ik begin me te beseffen wat er gebeurd is.
Ik kijk achter mevrouw Thompson en zie het lijk van de zogenaamde vader van Wyatt liggen. Ik besef me echt dat dit een geheim is wat ik naar mijn graf mee moet nemen.
Dit is niet zomaar een geheim dat je even doorverteld bij een grote ruzie of wanneer je er niet meer spreekt.
Dit is een geheim wat voor altijd bewaard moet worden.

"Wyatt je vader komt uit een gevaarlijke wereld. Zo jouw gehele bloedlijn van je vaders kant. En sinds je vaders dood heb ik je geprobeerd uit die wereld te houden. Je van die familie weg te houden, maar.. ik weet niet wat ik moet doen." Tranen wellen op in haar ogen.

"Mam," Wyatt laat mijn hand los en geeft zijn moeder een knuffel. "Waarom dacht je dat je me dit niet kon vertellen. Ik ken zoveel mensen in de drugs. Tuurlijk gaat dat ooit fout," zegt hij zachtjes maar hard genoeg zodat ik het hoor.

Ze schudt haar hoofd. "Nee Wyatt. Niet alleen drugs. Maffia, het zijn pooiers, moordenaars wanneer het hun uit komt, macht liefhebbers."

Op dat moment wordt Wyatt stil. Alsof hij niet weet wat hij moet zeggen. Hij laat zijn moeder voorzichtig los en draait zich even naar mij om.
Alhoewel er geen woorden uit zijn mond komen, spreekt zijn gezicht boekdelen.
Hij kijkt me heel even aan met een serieuze, gepijnigde, maar verwarde blik aan.

Hij draait zich terug naar zijn moeder.
"Dan moet je hem bellen," zegt hij opgewekt.

"Je opa?" Zegt zijn moeder.
"De vader van mijn vader," zegt hij zachtjes.

Mevrouw Thompson staat op en knikt, ze geeft me een flauwe maar gemeende glimlach en loopt naar een andere kamer.

Ik kijk Wyatt aan en hij lacht lief naar me waarna hij zijn hand uitsteekt. Ik pak hem aan en hij trekt me omhoog.

"Kom Raven," zegt hij rustig. Het verbaast me dat hij zo rustig blijft. Het is alsof hij het niet helemaal beseft wat er aan de hand is. Wat hij net te weten gekomen is. Dat hij niet net zijn vader.. andere vader heeft neergeknald.

Ik hou wijs mijn mond dicht en volg Wyatt naar buiten. Hij doet de voordeur op slot en pakt mijn arm vast en loopt met me richting de straat.
"Wyatt. Wat gaan we doen?"

"Jou thuisbrengen. " zegt hij zonder op te kijken.
"Wat?!" Zeg ik geshockeerd. Ik stop abrupt met lopen.

Hij rolt met zijn ogen en kijkt me serieus aan.
"Raven ik kan je niet bij mij thuis hebben met deze mensen. Ik ben serieus. Dat gaat niet gebeuren."

Er overstroomt een angst in me waar ik nog niet eerder aan had gedacht. Wat als ze hem meenemen. Wat als hij vrijwillig met hun mee gaat en ik hem nooit meer zal zien. Dat hij de foute kant op gaat. Hij heeft dan niet de beste dingen gedaan in zijn leven, maar zijn hart en ziel zijn zuiver met een gepijnigd geweten. Dat voel ik gewoon. Alhoewel hij zo speels is heeft hij heel veel wijsheid in zijn hart en dat krijg je niet zonder trauma.

"Maar Wyatt. Alsjeblieft." Zeg ik smekend.
"Nee Raven! Klaar." Hij wordt een beetje boos.

Ik klem mijn kaken op elkaar. Waarom snapt hij niet dat ik het beste met hem voor heb.

"Er gaat niks gebeuren Raven." Zegt hij zachtjes terwijl hij mijn hand vast pakt. "Ik beloof het."

Ik schudt zachtjes mijn hoofd en tranen wellen op in mijn ogen. Dit voelt als afscheid. En ik ben er totaal niet klaar voor.

Hij kijkt naar de grond en zucht. "Ik wist het al."

"Wat?" Zeg ik zachtjes terwijl ik de brok in mijn keel probeer te verbergen.  Daarom bleef hij zo rustig?

"Ik wist al van mijn vader. Mijn familie. Ik kwam er jaren geleden achter. De "vader" die jij kent heb ik ooit zover gekregen dat hij de verkeerde informatie eruit floepte. Toen had hij me alles verteld zolang ik het maar voor mijn moeder zou verzwijgen, wat ik begreep. Maar het was niet lang geleden dat ik het moordwapen van mijn vader vond in zijn kluis.
Op dat moment maakte alles sense. De haat naar mij. Elke keer dat hij mijn gezicht zag, hopende dat ik zijn zoon was, hij het gezicht van mijn vader zag. Ik snapte toen waarom hij altijd alleen was. Waarom hij zo rijk was. Ik begreep het allemaal, en ik weet zeker dat niemand wist wie het geweest was. Niemand zou het verwachten van de nette zakenman Thompson. "

Hij kijkt naar me op en knijpt stevig in mijn hand.
"Ik heb ook geen enkele intentie om me in die familie te mengen. Mijn moeder had gelijk om me uit die familie te houden. Het heeft mijn hele leven een ellende gemaakt om een afstammeling Denaro te zijn. En ik neem het vader niet kwalijk. Hij heeft me nooit geprobeerd te introduceren tot die wereld, ik heb er nooit wat van mee gekregen. Hij heeft zijn best gedaan.
Wat mij betreft zullen we nu gelijk staan. Ik heb de moordenaar van zijn zoon vermoord en ter ruil zal hij mij helpen met het te coveren."

"Ga je het vertellen? Dat hij de moordenaar was?" Vraag ik.

Hij schudt zijn hoofd. "Ik ben bang dat ze mijn moeder iets aan zullen doen voor het leven met zo'n man.... Maar ze zullen me helpen, ik ben de jongste van de familie, het enige wat er over is van mijn opa's zoon."

Ik knik. "Maar als je het wist? Waarom wilde je dat ik bleef?"

Hij glimlacht nerveus. "Omdat ik je vertrouw. En ik wilde dat je me leerde kennen. Het was egoïstisch van me. "

Ik schudt mijn hoofd. "Ik ben blij dat je het gedaan hebt. "

Ik trek Wyatt in een knuffel. "Alsjeblieft, zorg alsjeblieft dat je blijft."
Hij legt zijn hoofd op mijn schouder en vouwt zijn armen om mijn middel. Zijn warme rustige adem blaast zachtjes in mijn nek. Ik sluit mijn ogen en blijf staan, vast in zijn greep.

Een knuffel heeft nog nooit zo goed gevoeld. En er is dan ook geen enkele mogelijkheid dat ik er niet ga zijn om hem te helpen. Op welke manier dan ook.

"Beloof me dat je thuis blijft," fluistert hij zachtjes.

Ik knik. "Ik beloof het," zucht ik zachtjes, wetende dat ik mijn eigen plan heb.