Lessons from the Badboy

49. Too soon

Soms vraag ik me af of ik mijzelf voor de gek hou. Mijn gedachten, impulsen en verlangens zorgen voor naïeve beslissingen.
Soms voelt het niet alsof ik de baas ben over mijzelf, nee soms zijn het mijn gedachten die de overhand nemen en het erge is, zo doordacht zijn ze niet.
En dit is één van deze momenten. Ik heb Carter gezoend in deze openbare school, waar iedereen hem kent en waar iedereen het kan zien. Wat een ongelofelijke domme manier om mijn verlangen naar hem te uiten. Wie zou zeggen dat hij er klaar voor is om openbaar te gaan?
Ik kan mezelf wel een klap in mijn gezicht geven, in de hoop dat ik wakker word en niks hiervan gebeurd is.

"Raven," zegt Carter duidelijk in een geshockeerde staat. Ik laat hem los en kijk terug naar achteren waar Kai stond. Hij kijkt me raar en loopt daarna weg. Snel wend ik me weer tot Carter.
"Het spijt me ik had dit niet mogen doen. Ik weet niet wat me bezielde, ik.." ik draai me terug naar Kai en zie hem in de verte verdwijnen. Carter zijn ogen volgen de mijne. Ik draai me terug naar Carter en zie zijn ogen nog steeds gefixeerd op Kai zijn rug. Shit.

"Nee, dat is.."

"Kai, je broer," antwoord hij me voordat hij me laat uitpraten. Verbaasd kijk ik hem aan in zijn ogen. Hoe weet hij in godsnaam dat Kai mijn broer is? Ik heb het altijd met zoveel moeite verborgen. Altijd mijn distance gehouden van Kai en zijn geliefde verkeerde jongens groep.
"Hoe weet je dat?"
Carter schudt zijn hoofd. "Maakt niet uit." Ik knik mijn hoofd en probeer weg te lopen. Weg uit deze situatie. Maar snel genoeg pakt hij mijn pols.

"Wat is er aan de hand?"

Nou ja, alles. Ten eerste probeer ik mezelf te redden uit deze achterlijke domme zet van mij. Ik voel me fucking naïef. Iets waarvan ik niet zou zeggen dat ik ben.
Ten tweede mijn broer is boos op mij voor iets wat niet bestaat? Ik en Wyatt zijn geen ding. Ik weet nog steeds niet hoe ik hem kan uitstaan. Laat staan hij mij. Het helpt ook niet dat we samen een geheim hebben.
Afbeeldingen van meneer Thompson schieten door me hoofd, wat mij misselijk maakt.

"Niks Carter. Het spijt me dat ik je kuste. Het was niet mijn plaats om dat te doen. " Ik kan hem niet in zijn ogen aankijken.

"Dus je hebt er spijt van?" Spijt? Ja? Nee? Schuld gevoel, zeker. Ik blijf stil op zijn vraag.

"Want ik niet," zegt hij nu wat zachter. Ik kijk naar hem op. Niet dat ik zijn antwoord ergens niet had verwacht, maar ook weer niet helemaal. Zijn antwoord maakt me bang. Voor welke reden? Geen idee. Waarschijnlijk omdat dit betekent dat wij een ding zullen zijn. Een stel.

Mijn gedachten worden bevestigd als hij me terug naar hem toe trekt aan mijn pols en zijn lippen op de mijne drukt. Zijn lippen zijn zacht net als een baby's huidje. Vlinders kriebelen in mijn buik en mijn handen voelen als een puzzelstuk op zijn borst. Alsof het precies daar hoort te zijn. Alleen het schuld gevoel verdwijnt niet zoals ik had verwacht maar verergerd. Waarom?

Onze kus verbreekt en hij kijkt me aan met zijn lichtblauwe ogen, die mij doen denken aan de ochtend lucht, belovend van een mooie dag.
"Betekent dit dat je mijn vriendin bent?" Vraagt hij terwijl hij mijn hand vast pakt.
Ik schrik van de vraag. Hoe vaak heb ik wel niet gedroomd deze vraag te horen uit zijn mond? Gebeden tot een God? Mocht die er zijn. Mijn jongere zelf had me nu totaal los geslagen voor het niet gelijk 'JA' zeggen. Maar in alle eerlijkheid? Ik weet niet of ik er klaar voor ben. We daten nog maar kort en hoe graag mijn hart ook dichtbij hem wil zijn, voelt de connectie in mijn hoofd nog niet dik genoeg. Ik ken hem nog niet genoeg. De diepzinnigheid die ik nodig heb is er nog niet. Dat is normaal toch? Dat komt nog? En daarnaast ben ik nog niet 'ervaren' genoeg. Dit is niet het moment.

Ik glimlach naar hem. "Laten we het rustig aan doen." Zo dom, wat moet hij wel niet denken?
Integenstelling tot mijn verwachtingen glimlacht hij terug.
"We hebben slechts een leven lang."
Dan trek ik hem in een knuffel. De schoolbel gaat, ons signaal dat we weg moeten. We houden onze knuffel nog even wat langer vast voordat we elkaar een fijne dag wensen en door gaan naar onze volgende les.

—————————————°————————————

Eindelijk thuis gekomen, mentaal verzopen door de lange school dag gooi ik mijn tas op de grond.
Wyatt had mij thuis gebracht. Geen idee waarom. De reis was erg stil. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Er was geen onderwerp waar we het waard van vonden om over te praten dus luisterden we maar naar zijn afspeellijst vol met harde rap en sentimentele muziek die hij snel doorspoelde.

Ik hoor gelach uit de keuken komen en zie dat het Kai, Skylar en mijn ouders zijn. Mijn moeder drinkt een glas rode wijn, mijn vader heeft een glas met alcoholvrije whiskey, aangezien hij zichzelf verbied om ook maar een slok alcohol te nemen.
"Hallo," zeg ik nonchalant.
Ik kijk Kai aan die me met priemende ogen aankijkt. Ik staar hem aan met een geïrriteerde blik voordat ik weg kijk. Ik loop naar de koelkast en haal mijn verse aardbeien eruit. Iets wat ik heerlijk vind nu de zon weer goed schijnt.

"We eten vanavond ossenhaas," zegt mijn moeder.
Een notificatie trilt door mijn broekzak en ik pak het op om te kijken wat het is.

Arrogante Kwal🐙: Thuis?

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht terwijl ik de aardbeien met één hand op de snijplank leg.

Ik: ja, waarom?

Arrogante Kwal🐙: Zin om eruit te gaan? Dit huis is te stil.

Ik: Prima. Wees snel.

"Ik eet niet thuis dankjewel," zeg ik terwijl ik mijn aardbeien begin te snijden.

"Wat ga je doen?" Snauwt Kai. None of your business, bemoeial.

"Weg," zeg ik koeltjes terwijl ik oogcontact met Sky maak die me met een smirk aankijkt. Als ze Kai ooit verteld wat ik en Wyatt afgesproken hebben maakt hij me dood. Letterlijk. Maar ook nu ik Skylar zo zie voel ik verdriet. Ik moet haar zo veel vertellen, maar dat is gewoon niet mogelijk. Sommige geheimen zijn gewoon het veiligst in zo min mogelijk gedachtes.

Ik stop de aardbeien in een bakje en sprinkel er wat suiker over heen. Ik loop terug naar de tafel en ga zitten.
Mijn ouders lijken opgelucht met het gebaar, beiden maken ruimte voor een glimlach.
"Hoe was school?" Vraagt pap.

"Fantastisch," zeg ik zonder Kai aan te kijken. Wetend dat hij zijn vuist balt en boos van binnen is. "Veel dingen gedaan die ik eigenlijk al eerder had moeten doen, maar het is een stap naar progressie."
Het volgende moment slaat Kai zijn vuist op de tafel.
"Wat is jouw probleem?!" Zeg ik hardop.
"Jij bent mijn probleem! Je loopt rond als een vieze slet. Je bent helemaal gek geworden met je stunt vandaag! Ik zou je moeten leren te gedragen!"

"Kai!" Roepen Skylar en mijn moeder tegelijkertijd.
"Wat is er aan de hand?" Zegt mijn vader geschokeerd. Vast schuldig voelend dat hij het onderwerp aan gegaan was.

"Een kus Kai! Als iemand hier een slet is ben jij het wel! Meisje hier meisje daar?! En dan durf je iets over mij te zeggen? Get over yourself. No offense Sky. "
Ik voel een trilling in mijn zak. Wetend dat Wyatt in de straat is, Iniedergeval in de buurt.

Ik richt mij tot mam en pap. "Laat je avond niet verpesten door je zoons idiote ideeën en geniet van het avond eten. Ik ben weg vanavond, dan weten jullie dat. " ik sta op en beeld sorry met mijn mond uit naar Skylar voor mijn woorden. Maar ik weet dat ze weet dat ik gelijk heb. Kai is nou niet bepaald de heiligste geweest voor zijn relatie met haar.

Ik loop naar de voordeur en pak mijn jas van de kapstok en trek mijn slippers aan. Ik hoor Kai's boze voetstappen achter mij aankomen en hij slaat zijn hand tegen de deur.

"Je gaat niet!" Zegt hij boos. Ik kijk in zijn ogen en zie wanhoop en boosheid. Totaal onterecht. Hij weet niks.
Ik breng mijn gezicht dicht bij de zijne en kijk hem aan in zijn ogen.
"Let maar op." En ik trek zijn hand van de deur waarna ik snel de deur open trek en verdwijn.
Hij en ik weten allebei dat hij het niet via Wyatt probeert. Het laatste wat hij zou doen is Wyatt benaderen, iemand waar hij tegen op kijkt. Ook al is het zijn eigen zusje.

Ik zucht en loop naar de auto waar Wyatt met een glimlach in zit.

"Ik wachtte op je vogeltje."

—————————————-•———————————-

Yes guys, eindelijk een nieuw deel! Het duurde even maar we zijn er toch gekomen.

Wat denken jullie? Weet Kai meer dan hij laat zien of is het onterecht?