Lessons from the Badboy

20. Is ze weer één van je sletten?

Al snel stond het eten op tafel en drong de heerlijke geur van spaghetti mijn neus binnen. Wyatt zit naast me en over mij zit Sandra, die nog steeds even blij is als het moment dat ze me zag. Wauw deze vrouw was wonderbaarlijk. Kreeg ze nooit kramp in haar kaken van al dat lachen? Ze was zo anders dan mijn eigen moeder. Bij de gedachten aan haar overspoeld een verdrietig gevoel mij. Mijn moeder is een zeer strikte en stijve vrouw, die veel belangstelling steekt in haar reputatie als advocate. Wat dus betekent dat ik daar ook onder moet lijden. Soms vraag ik me af of ze zelfs kinderen over het algemeen wou. Het lijkt wel alsof ik nooit iets goeds kan doen in haar ogen. Die donkere ogen kijken me elke keer alleen maar aan met afkeer of teleurstelling, omdat ik alweer iets fout had gedaan. Mijn ouders zijn zo vaak weg dat ik ze vaak maar 3 keer in een jaar zie. En elke keer keek ik uit naar hun terugkomst, maar dat ben ik ondertussen wel al afgeleerd. Die hoop is verloren gegaan toen ik eindelijk besefte dat mijn moeders terugkomst alleen maar leidde tot verdriet van mijn kant door haar constante snauwen. Mijn vader daar in tegen is een heel opgewekte man. Het exacte tegenovergestelde van mijn moeder. Maar tegenpolen trekken elkaar aan toch? Ik ben altijd al meer het vaderskindje geweest en mijn broer het moederskindje. In haar ogen is Kai perfect evenals zijn vrienden, wat eigenlijk nergens op slaat. Mijn moeder kan Sky niet uitstaan en dat is dan ook een onderwerp dat al veel discussies heeft veroorzaakt tussen ons. Mijn vader houd zielsveel van ons bijden. En elke keer dat hij terugkeert neemt hij een berg cadeautjes mee waar op mijn moeder dan zegt dat hij ons niet zo veel moet verwennen. Wanneer hij terugkeerdt houden we dan altijd een vader en dochter dag.
Ik werd terug getrokken op aarde door een elleboog die me aanstoot. Verschrikt kijk ik op en zie dat Sandra me vragend aanstaart. Ik voel mijn wangen warm worden.
" Euhm s-sorry ik heb niet gehoord wat u zei, zou u de vraag nog eens willen herhalen?", stotter ik. Great, waarom kan ik niet gewoon opletten? Haar lach schalt door de kamer.
"Dat is niks hoor ik vroeg of je je bord wou aangeven.", nog steeds met rode wangen geef ik mijn bord aan die ze volschoot met spaghetti en uit mijn oog hoek zie ik Wyatt grijnzen. Ik rol met mijn ogen naar hem, waarop hij weer antwoord door kinderachtig zijn tong uit te steken.
Ik neem een hap van mijn spaghetti en een overheerlijke smaak bereikt mijn papillen. Natuurlijk heb ik al vaak spaghetti gegeten, maar nog nooit zo lekker als dit.
"Waw mevr... Euhm Sandra", corrigeer ik mezelf wanneer ik haar waarschuwende blik zie.
"Dit is echt verrukkelijk.", vlug neem ik nog een hap van mijn spaghetti.
"Bedankt Raven. Het is een eigen recept. Dus Wyatt is Raven je vriendin?", Sandra's stem klinkt oprecht geïnteresseerd en ik wil juist antwoorden dat het niet zo is wanneer een andere stem me onderbreekt.
"Of is het weer één van die sletten die je zo vaak mee naar huis neemt.", ik verslik me bijna in mijn eten, wanneer ik Henry's woorden hoor. Direct denk ik terug aan haar woorden. Wil je dat iedereen je als een slet ziet? Wil je dat of ben je dat al? Want dat zou me namelijk niets verbazen!
Het woord brengt de nare herinnering terug. Het moment staat nog steeds perfect in mijn geheugen gegraveerd.
Toen Sky en ik 16 waren was Sky der tijds veel geïnteresseerd in kleedjes zelf maken. Ze vroeg me om er één samen te maken en ik had toegestemd. We hadden er bloed zweet en tranen in gestoken en na maanden metingen op te nemen, stof te knippen en naaien was het eindelijk af. Ik was zo trots op wat we hadden gemaakt dat ik er direct mee naar huis ging. Sky had het namelijk aan me geschonken, het kleedje. Het was van zwarte stof gemaakt. Het lijfje was strak en had een open rug en liet nog al veel huid zien al viel het al bij al nog goed mee. De rok spreidde zich uit en viel tot net boven mijn knieën. Ik had het direct aangetrokken om aan mijn moeder te tonen. Zij was duidelijk niet blij. Ze vond het afschuwelijk en het fijt dat ze het lelijk vond deed me al pijn. Ik had er namelijk heel veel werk ingestoken. En tien waren haar exacte woorden: "Dit ga je niet dragen naar school. Dat is onacceptabel. Het toont veel te veel huid. Wil je dat iedereen je als een slet ziet? Wil je dat of ben je dat al? Dat zou me anders niets verbazen! Je kan veel beter je lichaam verbergen zo mooi is het nu ook weer niet.", die dag had ze me zo hard gekwetst dat ik 2 dagen mijn kamer niet meer uit kwam. Ze had me gewoon een slet genoemd en praktisch ook lelijk. Sindsdien had ik mijn lichaam verstopt onder te grote truien en hemdjes. Natuurlijk droeg ik nog steeds skinny jeans maar dat was alleen maar op aandringen van Sky die me keer op keer vertelde dat ik mijn lichaam niet moest bedekken omdat het prachtig was. Het had me een hele tijd gekost om te dat te aanvaarden en me weer iets anders te kleden en nu nog steeds maakte het me onzeker over mijn lichaam.
Ik moet moeite doen om de tranen die in mijn ogen staan tegen te houden als ik terug denk aan het incident. Sandra reageert geschokt op haar man.
"Henry! Alsjeblieft Raven, vat het niet persoonlijk op. Ik schaam me diep om Henry's gedrag.", ik kijk naar mijn handen en bijt op mijn lip wanhopig proberend de tranen binnen te houden.
"Excuseer me even.", breng ik er nog net uit. Ik wacht niet op een reactie en loop naar de gang. Ondertussen lopen er langzaam tranen over mijn wangen en een snik verlaat mijn mond. Ik loop de eerste beste deur die ik tegenkom in en laat me tegen de muur zakken terwijl ik mijn adem onder controle probeer te houden. Ik hoor vaag geschreeuw op de achtergrond. Volgens mij is het Wyatt die tegen zijn vader bezig is. De tranen die ik al zo lang heb ingehouden om mijn moeder laat ik gaan. Ik laat de pijn me overspoelen. Ik schrik op van de deur die lichtjes kraakt. Sandra komt zoekend de kamer binnen en wanneer ze me ziet zitten laat ze zich op haar hurken zakken.
"Meisje toch, het spijt me verschrikkelijk over Wat Henry zei dat was onacceptabel.", ze pakt een tissue en veegt er mijn tranen mee weg. Hevig schud ik mijn hoofd. En probeer mijn tranen vlug weg te vegen. Oh gosh, dit is zo gênant. Ik zit hier gewoon te huilen voor de moeder van Wyatt.
"N-nee het is niet dat.", onderbreek ik haar. Ik wil niet zorgen voor ruzies in deze familie. Ze fronst kort.
"Hey, als je er over wilt praten ben ik hier. Je bent nu toch al in mijn praktijk.", met een glimlachje kijkt ze me aan. Ik kijk op en zie een boekenkast tegen de muur over me staan. Daar voor staat een lederen zetel met nog een kleine er naast. Aan de linker kant van de kamer staat een groot houten bureau die bedekt is met verschillende papieren. Aan de muren hangen verschillende diploma's ingelijst.
"Ik ben psychologe."
Ik kijk haar een beetje verbaasd aan. Psychologe? Maar ze is zo vriendelijk en open. Zijn de meeste psychologen niet van die stijve mensen met een brilletje op hun neus? Of is dat gewoon wat mijn verbeelding er van gemaakt heeft? Het zou wel een opluchting zijn om alles eens kwijt te kunnen. Twijfelend kijk ik haar aan, maar knik dan toch. Ze glimlacht naar me.
"Oké, laten we je eerst wat opknappen en dan gaan zitten."

Hoe oud zijn jullie? Xx