Kroniki Lost Waterfalls: W Połowie Pusta

3.8. Niekompletny, upadający świat

Wpuściłam Karola do siebie, nawet nie wiem dlaczego. Może bałam się być sama? Może było mi smutno? Gdy weszłam do swojego pokoju od razu odpaliłam komputer. Wyszukałam w internecie hasło ,,dom". Karol zdezorientowany przyglądał się temu, co robię.

Przystosowane przez człowieka pod względem konstrukcyjnym i użytkowym miejsce, przeznaczone do celów mieszkalnych.

Domy Ogłoszenia OLX.

Domy na sprzedaż.

Otodom: Ogłoszenia, nieruchomości, mieszkania.

Poczułam paraliżujący lęk. Rozumiem znaczenie tego słowa, ale w tamtej chwili, gdy Karol go użył, nie wiedziałam, co oznacza. Miałam wrażenie, że słyszę je po raz pierwszy.

Słyszałam je po raz pierwszy! Tak! To musi być bardzo normalne i powszechne słowo, a jednak zabrzmiało ono dla mnie niezwykle obco, jakby było w nieznanym mi języku. Tak, nie znałam tego słowa! Na pewno!

Prychnęłam pod nosem. Wariuję. Na pewno wariuję. Nie pamiętam słowa ,,dom", nie pamiętam wspominania o skrzypcach. Nie pamiętam...

Spojrzałam na sufit.

Kiedy wyrosły tutaj te pieprzone stokrotki? Nie pamiętam.

Gwałtownie zerwałam się z miejsca i przeniosłam krzesło na środek pokoju. Stając na nim wyciągałam ręce do góry i wyrywałam te przeklęte kwiatki z mojego sufitu.

Jednak, to zielsko ciągle odrastało. Z każdą wyrwaną stokrotką przybywały dwie nowe. Wiedziałam, że to bezcelowe, ale ciągle wierzyłam, miałam nadzieje na cud, który sprawi, że stokrotki kompletnie znikną.

— Pomóc ci? — usłyszałam.

Racja, Karol tu był, wpuściłam go do swojego pokoju, zapomniałam! W pierwszej chwili przestraszyłam się, ale zaraz wybuchłam śmiechem.

No tak! Stokrotki i Karol. To przecież sen!

ZAPOMNIAŁAM! Hahaha!

Przecież zawsze, kiedy śpię, on tu jest!

— Nie, nie! — odparłam zeskakując z krzesła. — Zostawmy je tak jak są. To bez znaczenia.

Z komputera na moim biurku zaczęły dobiegać głosy.

— Zagraj na skrzypcach!

— Spokój dla pokoju!

— Moje kondolencje.

— Prawa dla potworów! Prawa dla potworów!

— Naprawdę jesteś niezwykła.

— Prawa dla potworów!

— Nie odzyskaliśmy praw negocjacjami, odzyskamy je więc walką.

— Prawa dla potworów!

— Podpisano: Major Sonata.

— MOJE KONDOLENCJE!

Wyrwałam kabel z kontaktu. Komputer ucichł.

— No tak, dziś były te protesty — powiedziałam. — ZAPOMNIAŁAM!!!

Wybuchłam śmiechem. Gdy uświadomiłam sobie, że Karol nie ma pojęcia, co mnie bawi, zaczęłam śmiać się jeszcze głośniej.

— Nie przejmuj się! — powiedziałam. — Jestem po prostu BARDZO NIEZWYKŁĄ OSOBĄ!

— Co do tego nie ma wątpliwości. 

— A może powinnam jednak porzucić ten świat? — mówiłam przez łzy, sama nie wiedząc, kiedy zaczęłam płakać. — Nic tu po mnie. Chwila, to dziś, to zaraz! Major Sonata będzie szukać wymówek za zabójstwo prezydenta! Muszę iść, muszę się spieszyć! Jak mam się obudzić?!

— Mam cię uszczypnąć?

— Zrób to — podwinęłam rękawy.

Karol uszczypnął mnie w ramię. 

Momentalnie się obudziłam. Zerwałam się na równe nogi i przerażona krzyknęłam głośno.

To nie był mój pokój, to nie był nawet dom! Znajdowałam się na ciągnącej się w nieskończoność, zielonej, trawiastej równinie. Jedynym co widziałam była jednolita zielona powierzchnia i jednolite niebieskie niebo.

— Więc jednak porzuciliśmy tamten świat — zaśmiał się Karol. — Może zatem pozwiedzamy ten?

Czerwonowłosy chwycił mnie za rękę i pociągnął za sobą.

— Dlaczego tu jesteś? — spytałam. — Dlaczego śnisz ze mną?

— Ponieważ się martwię — odpowiedział krótko. — Nie mogę zostawić cię samej, nie dziś...

Biegliśmy zieloną polaną, gdy nagle usłyszałam cichą melodię. Ktoś grał na cymbałkach. Wyrwałam dłoń z uścisku. 

— Też to słyszysz? — szepnął Karol zatrzymując się. — Alicja, nie wiem, czy to dobry pomysł, aby podążać za tym dźwiękiem... to nie jest nasz świat.

— Co z tego? Przecież to   t y l k o   s e n   !!!

Wesoło ruszyłam w stronę dźwięku cymbałków. Karol niechętnie ruszył za mną, wciąż powtarzając, abym jednak zawróciła.

Nagle potknęłam się o własne nogi. Upadłam na ziemię i jednocześnie z moim upadkiem upadło i niebo. Zniknęło, wypadło z tego świata. Zamiast jednolitego, głębokoniebieskiego nieba otaczała nas jedynie czerń, nieskończony mrok. Staliśmy na zielonej polanie, jakby była jedynym, co pozostało na tym świecie.

— Niebo zgasło — powiedział Karol. — Powinniśmy uciekać. Alicja, wszystko gra? Wyglądasz...

— Niesamowite! — wykrzyknęłam kręcąc się dookoła. — Trawa jasna jak w słoneczny dzień, mimo, że niebo jest ciemne jak smoła! O, słyszę dzwonki! Chodźmy!

Pobiegłam w stronę cichej muzyki.

— Musimy zawrócić! — Karol biegł za mną. — Alicja, zawróć! Zaraz naprawdę zrobi się niebezpiecznie!

Podskoczyłam radośnie i w chwili mojego podskoku upadła i ziemia. Poleciała w dół, zniknęła, wypadła z tego świata. Zamiast zielonej polany pod moimi stopami znajdowała się już tylko nieskończona, głęboka czerń. Nie mogłam wylądować, pływałam w powietrzu, w nicości lub w czymkolwiek innym, czym ta czerń była.

Ujrzałam wyciągniętą w moją stronę rękę. Chwyciłam ją. Karol przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił. Lewitowaliśmy w miejscu przytuleni do siebie, tak aby żadne z nas nie przepadło w tym mroku.

— A mówiłem, żebyś zawróciła.

— Skąd wiedziałeś, że tak to się skończy? — spytałam.

— Intuicja — czerwonowłosy puścił mi oczko. — A tak naprawdę, to ten świat od początku wyglądał na wyjątkowo niekompletny. Wiedziałem, że prędzej czy później się rozpadnie.

— Więc to nie moja wina?

— Powiedzmy, że przyspieszyłaś ten proces.

— Więc co teraz? Jak mamy wrócić do Rzeczywistości?

— A nie mówiłaś wcześniej, że chcesz od niej uciec?

— Myliłam się — odparłam. — Nienawidzę Rzeczywistości to fakt... jednak nie chcę zostać we Śnie na zawsze. Chcę istnieć.

Karol uśmiechnął się i zakrył mi oczy.

— W takim razie powinnaś się obudzić — szepnął prosto do mojego ucha.

Obudziłam się w moim pokoju.
W Rzeczywistości bez Louisa, bez mojego udziału w wojnie i bez bliskiej osoby obok mnie.

Kompletnie sama.