Sen Benimsin | texting

on dokuz

İnsan, hiç beklemediği bir anda gerçekleri öğrenebiliyordu.

“Yasemin? Güzelim ne oldu?” Yağız, oturduğu yerden kalkıp benim yanıma geldiğinde bakışlarımı zorlukla ona çevirdim.

Tahmin etse, daha evvelden bu çıkarımı yapsa bile şok olabilirdi. Benim gibi.

“İyiyim.” dedim başımı iki yana sallarken. Herkes ayaklanıp, başıma üşüşmüştü. Egemen hariç. O da ayaklanmıştı fakat diğerlerinden geride duruyordu.

Anıl, önümdeki bardağa su doldurup bana uzattı. “İç şunu, bembeyaz oldun.”

Bardağı alıp bir dikişte içtim. Su iyi gelmişti.

“Oruçlu gibi dikti kafaya suyu. Susuz kalmış bu kız.”

“Kerem rica ediyorum cıvıma kardeşim.” Bunu söyleyen Ekin'di. Bir zamanlar E çıkma ihtimali olan Ekin... “İstisnasız her olayda boş yapacak bir şey buluyorsun, inanılmazsın.”

Tuhaf bir şekilde Ekin'e bakarken, abimin sesi beni yeniden ona bakmaya zorladı. “Cidden bembeyaz oldun. Kalk bir hastaneye gidelim.”

Ayaklandım. “Yok artık. İyiyim.” dedim gülümseyerek. “Tansiyonum falan düştü sanırım. Biraz uzansam iyi olur.”

“Sen çık,” dedi Anıl. “Biz nasılsa buradayız daha. Arada yoklarız, kötüleşirse gideriz hep beraber.” Bunları Yağız’a söylemişti.

Yağız onu sessizce onaylayıp bana döndü. “Git uzan biraz sen. Ben birazdan gelirim.”

“Gerçekten iyiyim abi, lütfen abartma.” deyip güven vermek adına gülümsedim. Omzuma kolunu atıp beni kendine çektiğinde, diğerlerine döndüm. “Sizde lütfen keyfinize bakın. Yoksa cidden üzülürüm.”

“Sen yeter ki üzülme Yasemincim.” dedi Kerem kalktığı sandalyeye yeniden çökerken. “Patlıcan harika olmuş bu arada. Ellerine sağlık.”

Egemen'le yeniden göz göze geldik. İç çekmemek için büyük bir çaba sarf ettim. E, Egemen'di. Gerçekti. Düşündüğüm gibiydi fakat neden böyle hissediyordum?

Hoş, nasıl hissettiğimi de bilemiyordum ya...

“Ben çıkayım, siz de lütfen devam edin.”

“Tamam güzelim.” dedi Yağız. Uzanıp alnımı öptü. Ondan uzaklaşıp gülümsedim ve bir daha onlara bakmadan, yukarı, odama çıktım.
 

 
🏹
 

00.00

Gözlerimi dikmiş, komodindeki dijital saatte bakarken, sıkıntıyla iç çektim. Vakit gece yarısı.

Odama çıktığımda saat kaçtı, abim beni kontrol etmek için kaç kez gelmişti ve ben, onu ikna etmek için neler söylemiştim bilmiyordum. Kaç saattir düşündüğümü bilmediğim gibi. Kaç saattir böyle olduğumu bilmediğim gibi.

Böyle işte. Tuhaf.

Aslında tahmin ettiğim bir şeydi. Yani Egemen olabileceğini, özellikle son zamanlarda, iyice düşünür olmuştum. Buna biraz da o sebep olmuştu. Davranışlarını ya kontrol edememişti, ya da artık o da benim gibi bu gizlilikten sıkılmıştı. Bilemiyordum.

Yattığım yerden doğrulup banyoya yürüdüm. Suyu açıp, avcumu doldurdum ve bir kaç kez çarptım yüzüme. Yatmaktan iyice sersemlemiştim. Aslında üşenmesem, güzel bir duş alabilirdim ama öyle çok halsiz hissediyordum ki, kolumu kıpırdatacak kadar bile enerjim yoktu.