Class Dismissed ✔️ | College Love Story

2.

[ POV Hazel ]
"Je hebt ruzie met wie?!" Spuwde Enzo zijn water uit toen ik hem en Bonnie het hele verhaal had verteld. We zaten met zijn alle aan een tafel in de kantine nadat we onze lunch hadden opgehaald bij het buffet. Dat was het voordeel aan college. Geen gore middelbare school lunch meer.

"Meneer Ryder?! Het lekkertje van East Coast?!" Riep Rio uit. Rio was de beste vriend van Enzo die zich bij ons clubje had aangesloten. Ik kende hem nog niet zo goed, maar hij leek me heel aardig.

"Ja die, ja." Mompelde ik terwijl ik een hap nam van mijn havermout.

"Mijn oudere broer is bevriend met hem! Hij eet altijd met mijn familie mee met Thanksgiving." Proestte Rio lachend uit, alsof dat het grappigste was wat hij vandaag gehoord had. Ik spitste mijn oren.

"Je broer is bevriend met Ryder?" Vroeg ik met grote ogen. Rio knikte en prikte wat rond in zijn pasta.

"Jep. Weet je, jij zou eens naar het Thanksgiving diner moeten komen als mijn gast. Ik weet zeker dat Ryder dat heel leuk zou vinden." Grijnsde Rio.

Een kans om Ryder te jennen. Perfecter dan dit kon niet. Onverwacht op komen dagen op hetzelfde diner als hij, natuurlijk helemaal overdressed. De jongen gaat een hartaanval krijgen. Thanksgiving was immers al over een paar weken.

"Deal." Grinnikte ik en we maakte een overdreven handshake achtig-iets waardoor we beide in de lach schoten. Ik pakte mijn koffie beker op maar realiseerde me dat die leeg was omdat ik die vanochtend over iemand's hoofd had gegooid. Met een zucht voelde ik mijn tong droger worden. Ik had zo'n zin in koffie.

"Ik haal even een nieuwe latté bij de kantine, zo terug." Zei ik snel en sloeg mijn handtas weer om mijn schouder. Enzo, Bonnie en Rio knikte en eten de laatste happen van hun lunch op.

Haastig baande ik mezelf een weg naar de kantine. Ik had nog maar enkele minuten voor de volgende les. Gelukkig stond er geen rij.

"Een latté graag." Glimlachte ik vriendelijk naar de barista. Haar vingers maakte in vogelvlucht een kop koffie voor me klaar. Ze draaide nog snel de witte deksel op het papieren bekertje en overhandigde hem toen.

"Twee euro vijftig." Noemde ze de prijs op. Ik graaide in mijn zak. Tot mijn grootste paniek was die leeg. Fuck!

De barista begon te merken dat ik in de stress al mijn zakken aan het uithollen was en slaakte een geïrriteerde zucht.

"Sorry, ik ben mijn portemonnee vergeten." Verontschuldigde ik mezelf. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan.

"Maak daar maar twee latté's van." Hoorde ik ineens een stem achter me zeggen. Er werd een hand aan de linkerkant en aan de rechterkant van me op de toonbank gelegd wat betekende dat er iemand recht achter me stond. Ik hoefde maar één keer diep in ademen toen ik de cologne van Ryder herkende. Ik kende hem pas een paar uur en ik wist nu al hoe zijn cologne rook.

Uit zijn zak toverde hij een briefje van vijf. Wacht. Wilde hij nou echt betalen voor mijn latté?

"Komt eraan." Knikte de barista weer uiterst vriendelijk toen ze zich realiseerde dat Ryder een leraar was. Blijkbaar was de koffie op of zo, want ze moest naar achter lopen voor nieuwe bonen.

"Als je denkt dat ik nu als een puppy achter je aan loop omdat je mijn koffie betaald heb je het mis." Gromde ik zachtjes zodat alleen hij het kon horen terwijl ik nog steeds vriendelijk bleef kijken om er voor te zorgen dat de barista niets zou vermoeden.

Voordat hij kon antwoorden zette de barista de twee latté op de toonbank en nam het geld aan. Ryder leunde naar voren waardoor zijn wang tegen het mijne aan streek. Ik kon nog net niet zijn stoppels voelen maar wel de warmte van zijn huid. Het gaf me kippenvel.

"Ik dacht dat ik je misschien nog wel een latté schuldig was nadat je vanochtend die van jou aan mij hebt verspilt." Fluisterde hij grijnzend toen hij zichzelf weer terug trok en één van de bekers in mijn handen duwde.

"Je zal met iets beters moeten komen als je mijn respect voor je wil winnen." Zei ik zo nonchalant mogelijk.

"Wat wil je, een high-five?" Grapte hij. Soepel schoot ik heel 'perongeluk' met mijn elleboog naar achter die toen vol tegen zijn ribben aan kwam. Ryder proestte het uit van de pijn en greep gelijk naar zijn ribbenkast. Ik trok een triomfantelijke smirk.

"Ik zie je nog wel, Ryder." Glimlachte ik nep en liep weg uit zijn armen, zonder om te kijken. Als mijn hand niet in mijn zak had gezeten had hij de middelvinger die ik naar hem opstak kunnen zien.

Toen ik weer bij de tafel van mijn vrienden aan kwam staarde ze me allemaal met open monden aan. Bonnie had vast een verhaal verteld. Ik ging zitten en zette mijn latté aan mijn lippen en nam een grote slok. Het geweldige warme goedje vulde mijn hele lichaam op met goddelijkheid.

"Wat?" Vroeg ik verward toen ik merkte dat iedereen nog steeds staarde.

"Miss girl, heb je ruzie of fix met hem?" Riep Rio iets te hard. Ik suste hem gelijk. Ik wilde niet dat Ryder het zou horen die inmiddels een plekje had opgezocht aan de tafel in de hoek van de ruimte, minstens twintig meter bij ons vandaan.

"Het zag eruit alsof hij je leuk vind." Giechelde Bonnie plagerig en wiebelde met haar wenkbrauwen.

"Ja, dat denk ik ook nadat ik koffie over hem heen heb gegooid en hem daarna oorlog heb verklaard binnen een uur tijd. Ik zou mij ook leuk vinden." Mompelde ik sarcastisch in de hoop dat Bonnie zou horen hoe dom dat wel niet klonk.

"Lieve schat, hij stond letterlijk met zijn armen om je heen!" Protesteerde Rio weer.

"Ik ken hem nog maar een dag, hoor. Oh nee sterker nog, een paar uur." Rolde ik met mijn ogen. Enzo schudde afkeurend zijn hoofd.

"Hij mag Hazel niet eens leuk vinden. Leraar-leerling verhoudingen zijn verboden." Zei hij op filosofische wijze. Ik knikte, blij met Enzo's support. "Dat ook nog, ja."

Dat leek de monden van Bonnie en Rio te snoeren. Ze wisselde een korte blik uit, maar hielden daarna op.

Ik moest er niet aan denken om die eikel van een Ryder leuk te vinden. Hij was knap, dat wel. Ja, ik kan wel gaan liegen maar het was gewoon zo. De jongen was ongelofelijk knap en als we elkaar op een andere manier hadden leren kennen was het misschien wel anders geweest.

Maar dat was niet zo en dus zal ik moeten accepteren dat ik deze buitengewoon knappe jongen mijn rug moest toekeren.