Class Dismissed ✔️ | College Love Story

12.

(A/N): Als je me persoonlijk kent.. please skip het laatste stukje x

[POV Hazel]
Ik was in slaap gevallen. Toen ik wakker werd lag ik alleen op de bank. Gisteren voelde nu alleen nog maar als een vage koortsdroom, alsof Jasper hier nooit geweest was. Zijn jas die om mijn schouders heen was geslagen was het enige bewijs dat dat toch echt wel zo was.

Ik wreef slaperig in mijn ogen en ging met ingetrokken knieën rechtop zitten. Precies op dat moment zwaaide de deur open.

"Hi.." kreunde Bonnie vermoeid. Ze zag er gesloopt uit. Pluizige haren, donkere vlekken onder haar ogen en volgens mij had ze onder haar lokken tientallen roden vlekken in haar nek verborgen. Die date was dus lekker gegaan. "Wiens jas is dat?" Veerde ze ineens op. Bonnie ging altijd automatisch aan als ze opmerkte dat ik ook maar een beetje interactie had gehad met een jongen- ook al was het maar Ryder, de ontzettend knappe leraar die ver en ver buiten mijn bereik lag.

"Jaspers. Ik denk dat hij hem vergeten is." Antwoordde ik. Ik was te moe om te liegen.

"Oh my god Hazel! Heb je hem eindelijk aan de haak geslagen?!" Wiebelde ze plagerig met haar wenkbrauwen en hing haar jas op aan de kapstok.

"Nee, we hebben alleen film gekeken." Schudde ik grinnikend mijn hoofd. Ik pikte Jasper's cologne op die gesmolten was in de warme jas. Deze krijgt hij ook niet meer terug.

"Da's de eerste stap. Wacht maar. Je vind hem zo leuk." Giechelde ze en kwam naast me zitten. Ik leunde vermoeid tegen haar. Ik wilde hem niet leuk vinden. Het mocht niet, het was raar en nogmaals; het mag niet.

Waarom kon ik hem nou niet ergens in de supermarkt of in de club leren kennen?

"Ik weet het niet, Bon." Zuchtte ik en kroop weg ik de kussens van de bank. Zelfs die roken nog helemaal naar Jasper. Ik kon echt wel verdrinken in die geur.

"Jullie verschillen maar drie jaar, hij is echt perfect voor je. Kom op Hazel, wanneer was je laatste relatie? Groep vier?" Pestte ze me.

"Het is niet dat ik het niet zou willen. Het is meer dat het ook nog eens niet zou mogen van wege dat stomme school regelement en daarnaast denk ik niet dat Jasper me zo ziet. Het zou me ook nog eens niks verbazen als hij al een vriendin heeft. I mean; kijk naar de man." Zakte ik weg.

Bonnie sloeg haar arm om me heen. "Als je hem echt leuk vind denk ik dat je het gewoon moet doen. Het school regelement gaat toch geen ware liefde in de weg staan?" Vroeg ze met een pruillipje.

"Jezus Bon, het is misschien een kleine crush. Geen Romeo en Julia of een ander episch liefdesverhaal." Grinnikte ik.

"Misschien word het dat wel. Romeo en Julia verschilde ook zo'n drie, vier jaar of zo en als ik later een beroemde dichter word ga ik over jullie schrijven. Dan krijg je als nog je epische liefdesverhaal." Grapte ze.

"Oh please Bon, jij schreef je achternaam al verkeerd bij de toets van vorige week. Hoe moet jij ooit een dichter worden?" Lachte ik.

Ze haalde haar schouders op. "Mijn punt is dat je het gewoon moet doen. Vind je hem leuk, ja of nee?" Vroeg ze alsof het de meest simpele vraag ooit was. De vraag die ik me nu zo langzamerhand ook af begon te vragen. Vond ik Jasper leuk?

"Ja.. ja, misschien wel ja." Kwam er aarzelend over mijn lippen. Bonnie sprong enthousiast op en begon te gillen.

"Ja?! Ik zei het toch!" Brulde ze enthousiast en klapte in haar handen. Ze overhandigde me gelijk de telefoon. "Bellen!" Beval ze me.

"Bonnie, het is mijn leraar. Het kan echt niet." Zuchtte ik en duwde de telefoon terug in haar handen. Ze maakte een kort smeekgebaartje maar ik keek snel de andere kant op. 'Echt niet, Bon." Mompelde ik met mijn armen over elkaar.