Class Dismissed ✔️ | College Love Story

42.

[POV Hazel]
"Ja. Ik weet het. Komt goed. Doe ik. Bye." Zuchtend hing ik de telefoon op en legde hem weg.

"Alles okay?" Vroeg Jasper die achter me kwam staan en mijn schouders masseerde. Ik wreef in mijn ogen en knikte. "Wie was dat?" Vroeg hij.

"Warren. Hij wil proberen een kamer te fixen voor ons samen in het hotel waar we overnachten als we naar Parijs gaan." Mompelde ik en klopte ondertussen de kussens van de bank op.

"En daar ga jij akkoord mee? Je weet hoe ik denk over Warren, Haz." Zei Jasper streng. "Of moet ik je eraan herinneren dat je de mijne bent?"

"Jeez, rustig aan Big Daddy. Het is maar een hotelkamer. Er gaat niks tussen mij en Warren gebeuren." Rolde ik bijna lachend met mijn ogen terwijl ik naar de keuken liep. Jasper liep on-overtuigd achter me aan.

"Ik maak me gewoon zorgen over je. Ik wil niet dat jou ook maar iets over komt." Was zijn weerwoord.

"Nee. Wat jij wil is dat mij en Warren niks 'overkomt'. Maar maak je geen zorgen, want ik kan prima voor mezelf zorgen." Zei ik en haalde een doekje over het stoffige keukeneiland.

"Ik mag het hopen, ja. Anders denk ik dat ik je maar even een geheugensteuntje moet geven dat je bij mij hoort." Twinkelde zijn ogen donker. Ik keek achterom naar hoe hij met zijn armen over elkaar heen gevouwen in de deuropening stond. Geamuseerd leunde met mijn rug tegen het aanrecht en kopieerde zijn houding. 

"Is dat zo, Jasper Edward Ryder?" Daagde ik hem uit.

Jasper kwam met een smirk op zijn gezicht op me aflopen en tilde met twee vingers mijn kin op. "Ik ben bang van wel, Hazel Emma Shirley-Parker." Fluisterde hij voordat hij voorover boog om zijn lippen met die van mij te verbinden. Gepassioneerd sloeg ik mijn armen om zijn nek. Jasper tilde me op zodat ik mijn benen om zijn middel kon wikkelen.

"Ik ben thuis! Heeft iedereen nog zijn kleren aan?" Riep een bekende stem terwijl de voordeur open ging. Zuchtend gleed ik van Jasper af en liep naar de woonkamer waar Bonnie met haar hand voor haar ogen geslagen haar schoenen uit deed.

"Ja, iedereen heeft zijn kleren nog aan." Mompelde ik en hing haar jas op aan de kapstok. Grijnzend haalde ze haar hand weg. Jasper, die me blijkbaar gevolgd was, ging vlak achter me staan.

"Maar dat was niet lang zo gebleven als Bonnie niet binnen was gekomen." Fluisterde hij zachtjes zodat alleen ik het kon horen. Speels sloeg ik hem tegen zijn borstkas en zette Bonnie's handtas op het bijzettafeltje naast de deur.

Voordat ik weg kon lopen haakte Jasper zijn arm om mijn middel. In één soepele beweging trok hij me naar zich toe zodat onze gezichten elkaar net niet raakte. "Mijn appartement?" Vroeg hij fluisterend. Ik knikte hevig.

"Sorry Bon, wij wilde net.. naar het Studie Centrum gaan voor wat boeken. Zo terug." Glimlachte ik nep.

"Jullie zijn echt slechte leugenaars." Mompelde ze en plofte op de bank. "Zolang jullie het veilig doen vind ik alles best. Wacht, nee. Eigenlijk zou ik best tante willen worden. I mean, ik zou echt een leuke tante zijn. Ik zou mezelf best als tante willen.."

"Vergeet het maar." Lachte ik en trok Jasper aan zijn hand mee de deur uit. "Bye!"

Met een doffe dreun viel de deur achter ons dicht. Jasper liep voor me uit naar de liften. Ik volgde hem en keek hem lang aan. Zou hij later eigenlijk kinderen willen? Ik heb hem gezien met dat jongetje in de wachtkamer bij de huisarts gisteren. Hij was best nog eens een goede vader geweest..

"Penny for your thoughts?" Grijnsde Jasper toen hij merkte dat ik naar hem staarde. Ik schudde de gedachtes uit mijn hoofd. "Nee niks." Glimlachte ik en drukte het knopje van de verdieping van zijn appartement in.