Class Dismissed ✔️ | College Love Story

51.

[POV Hazel]
"Jasper!" Riep ik in volslagen paniek. "Jasper!"

"Sh, hij zal je niet meer lastig vallen." Hoorde ik Warren's stem achter me. Mijn ogen liepen vol tranen. De politie auto reed steeds verder naar de horizon.

"Nee." Stokte mijn adem. Ik wilde schreeuwen, maar het lukte me niet. Warren sloeg zijn armen strak om me heen. Ze voelde als doorntakken waaruit ik niet meer kon ontsnappen. Alsof ik voor altijd vast zou zitten in zijn greep, maar mijn spieren waren verlamd.

"Niet doen. Please." Piepte ik maar zijn lippen bevonden zich al overal in mijn hals, waar ooit Jaspers kleine zuigzoenen hadden gestaan.

Doodsbenauwd schoot ik overeind. Mijn schouders hyperventileerde. Ik lag op de bank, ik herkende het Italiaanse leer meteen.

"Hazel? Gaat het?" Bezorgd legde Jasper zijn laptop aan de kant. Ik schudde mijn hoofd en ging tussen zijn benen liggen met mijn hoofd op zijn borstkas.

"Nachtmerrie?" Vroeg Jasper fluisterend. Ik knikte. Alweer. En alweer over hem.

"J-je was opgepakt. Je was opgepakt en Warren was er, en, en.." Begon ik te stamelen. Jasper sloeg zijn armen om me heen en suste me.

"Ik ben hier, en ik ga niet bij je weg." Fluisterde hij en drukte een kus op mijn hoofd.

"Jasper, voor wat wij doen kan jij de bak in draaien." Paniekeerde ik.

"Hey, kijk me eens aan. Niet zo negatief doen." Zoende hij mijn neus.

"Yes, voor wat wij doen kan jij de bak in draaien! Whoohoo." Begon ik sarcastisch te juichen. Grijzend trok hij me in een knuffel.

"Ik had trouwens nog wat van het buffet gehaald omdat ik niet wist hoe laat je zou wakker worden."

Ik keek op en zag op de salontafel een zag een plastic zakje met broodjes kaas erin liggen.

"Maar jij houd helemaal niet van kaas..?" Vroeg ik verward.

"Nee, maar jij wel en ik wilde zeker weten dat je wat zou eten." Pakte hij de zak erbij en overhandigde hem. Toen ik overeind wilde komen ging er een pijnscheut door mijn onderlichaam. Zitten deed gewoon zeer door gisterenavond. Hoofdschuddend probeerde ik het branderige gevoel te negeren en me op het zakje eten te richten. Ik haalde er een broodje uit een nam glimlachend een hap.

Jasper en veegde mijn haren achter mijn oren zodat ik vredig kon eten. Ik keek hem met volle mond aan. Met zijn hand op mijn rug bleef hij bij me zitten. Hij droeg enkel zijn zwembroek met daaronder zijn boxer. Zijn buikspieren waren dus vol zichtbaar. Man, wat was dat een turn-on.

Alsof dat nog niet genoeg was kon ik door zijn zwembroek de contouren van zijn hele lengte zien. Lipbijtend dacht ik terug aan de pijn in mijn onderbuik die hij had veroorzaakt.

"Alles okay? Je staart." Zei Jasper en zwaaide met zijn hand voor mijn ogen. Ik schudde op uit mijn gedachte wereldje en knikte snel.

"Ja, zitten doet gewoon een beetje pijn." Bloosde ik.

"Aha." Grijnsde hij. "We gaan trouwens zo stappen, kom eens hier." Trok hij me naar zich toe. Van het nachtkastje pakte hij een pen en begon alsof ik een kleuter was zijn nummer op mijn pols te schrijven.

"Voor noodgevallen. Ik wil niet dat je iets overkomt." Gaf hij me een kus.

"Jezus." Giechelde ik. Speels pakte ik de pen uit zijn handen en begon op zijn borstkas te tekenen. Hij ging achterover zitten en liet me mijn gang gang.

"Wat is dat nou weer?" Vroeg hij fronsend toen ik een poppetje op zijn buik had getekend.

"Dat ben jij!" Riep ik verontwaardigd. "Zit je mijn artistieke vaardigheden nou belachelijk te maken?"

Jasper bekeek de tekening uitgebreid. "Oh, zo." Grinnikte hij.

"Dat is funest voor mijn ontwikkeling, Jasper. Jij als leraar hoort mij te steunen." Mompelde ik. "Iedere fractie creativiteit die zuig jij zo uit mijn lichaam."

Hij schoot in de lach en pakte de pen van me over. Hij tekende een lange streep tussen de benen van mijn poppetje. "Kijk, nu lijkt ie." Grapte hij.

"Wacht." Ik maakte de lijn nog langer. "Da's beter."

"Misschien moet jij even wat slaap gaan inhalen, dan kan je vanavond langer door gaan." Streelde hij over mijn wang.

"Ik ben niet moe." Protesteerde ik.

Jasper zuchtte. "Kom op, Haz. Niet zo koppig doen nu." Duwde hij me onder de dekens.

"Hey, wist je dat je dood kan gaan als je teveel slaapt?" Was mijn argument. Brutaal keek ik hem aan.

"Wat een onzin." Schudde hij zijn hoofd.

Mijn ogen veerde op. "Dat is echt zo hoor. Als je meer slaapt dan de aanbevolen zes tot acht uur dan neemt de kans op een hartstilstand met 41% toe, aeh."

"Ga nou naar bed." Kreunde Jasper vermoeid.

"Zeg je nou dat je mij dood wil hebben?" Haalde ik eigenwijs een wenkbrauw op.

"Neehee, ik zeg alleen dat je naar bed moet." Mompelde hij en stopte me in.

"Ben je doof, of zo? Wil je dat ik een hartstilstand krijg?" Als een klein kind vouwde ik mijn armen over elkaar.

"Nee, ik wil dat je gaat slapen zodat ik straks geen hartstilstand krijg." Streng keek hij me aan.

"Oh ja, nou word ie mooi. Eerst wil je me dood hebben en nu ga je een beetje zielig lopen doen."

"Ik doe niet zielig, ik ben realistisch."

"Welk vriendje wil zijn vriendin nou vroegtijdig dood hebben?!"

"Van op tijd naar bed gaan is echt nog nooit iemand doodgegaan!"

"Nee, maar eens moet de eerste keer zijn!"

Zuchtend liet hij me los.

"Okay, wat jij wil. Blijf lekker op, dan ga ik naar bed." Mompelde Jasper en dook het dekbed in. Hij begroef zijn gezicht tussen mijn borsten en sloot zijn ogen.

"Zou ik niet doen, kun je dood van gaan." Grijnsde ik en liet plukjes van zijn haar door mijn vingers glijden.

"Precies. Welterusten." Bromde hij.

Ik schoot in de lach en trok hem omhoog. Liefkozend gaf ik hem duizenden kusjes over zijn hele gezicht.

"Jasper.." Zeurde ik. "Ik vind je heeeeeel leuk."

Hij keek glimlachend op. "Ik jou nog leuker." Zei hij een stuk vrolijker.

(A/N) Kort simpel deeltje maar wilde ff iets posten.

Storytime over hoe mondkapjes mij hebben gesaved vandaag:
Ik en mijn compagnon (Rick) kwamen net van de hoogste verdieping in ons schoolgebouw en we hadden geen zin in trap lopen dus we pakte de lift. Toen we daar in stonden en de deuren dicht gingen enzo was hij zo van; "staan we dan.. alleen in de lift.." en hij keek me aan op zo'n manier dat ik precies wist hoe laat het was. Hij leunt naar voren en BAM. Ik zette echt nog net mn mondkapje op en wist het ongemakkelijk weg te lachen.

Ik ben zo slim het is eng soms

ALSO VOLG MN TIKTOK @benjeboospluknroos