ពេលវេលាចេះតែកន្លងផុតពីមួយខែទៅមួយខែពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំរហូតដល់3ឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅ នាងតូចថេហ្យុងក៏កើនអាយុដល់23ឆ្នាំហើយដែលសម្រស់របស់នាងស្អាតជាងគកាលនៅរៀនទៅទៀត នាងតូចច
ថេហ្យុងរៀនចប់តាំងពី2ឆ្នាំមុនមកម្ល៉េះហើយនាងក៏បានធ្វើជាគ្រូពេទ្យនៅក្នុងមន្ទីពេទ្យធំជាងគេនៅក្រុងសេអ៊ូលរយ:ពេល2ឆ្នាំមកហើយដែរ។នាងគឺជាគ្រូពេទ្យដែលមានចិត្តធម៍ នាងតែងតែស្ម័គ្រចិត្តចុះទៅព្យាបាលអ្នកជំងឺនៅតាមខេត្តតាមស្រុក ជាពិសេសនាងព្យាបាលមិនដែលយកប្រាក់ពីជនក្រីក្រណាឡើយមានតែអោយប្រាក់កាសទៅអោយពួកគេចាយវាយទៀតផង។
ចំណែកឯទំនាក់ទំនងរបស់ជុងហ្គុកនិងនាងវិញគឺនៅតែដដែល គ្រាន់តែថានាងតូច
ថេហ្យុងមិនសូវមានពេលនិយាយទូរស័ព្ទជាមួយនិងជុងហ្គុកដូចជាពីមុននេាះទេ ចាប់តាំងពីនាងចូលធ្វើជាពេទ្យមកម្ល៉េះ។ហើយឆ្នាំនេះដែលក៏ជាឆ្នាំរាងក្រាសបញ្ចប់ការសិក្សាពីសហរដ្ឋអាមេរិកដែល។
"ប៉ាម៉ាក់" នាងតូចថេហ្យុងដើរចូកមកកនុងភូមិក្រឹះហើយក៏បានហៅអ្នកជាប៉ានិងម៉ាក់ដែលពួកគាតើទាំងពីរកំពុងតែអង្គុយនៅលើសាឡុងក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវនេាះ។
"ថេយ៍ កូនហត់ដែលទេ" នៅពេលដែលកូនស្រីខ្លួនមកអង្គុយជិតហើយអ្នកស្រីគីក៏សួរនាំ សុខទុក្ខនាងតាមទម្លាប់។
"ថ្ងៃនេះរាងហត់បន្តិចណាម៉ាក់ ព្រេាះមានអ្នកជំងឺច្រើន" ថេហ្យុង
"កុំប្រឹងពេកអីកូន មើលថែសុខភាពខ្លួនឯងផង" លោកគីម
"ច៎ាស កូនមិនអីទលោប៉ា សុខភាពកូនរឹងមាំណាស់" ថេហ្យុង
"ច្នឹងកូនទៅសម្រាកទៅណា មើលទៅកូនប្រហែលជាហតើណាស់ហើយ" អ្នកស្រីគីម
"ច៎ាស ច្នឹងកូនឡើងទៅខាងលើសិនហើយម៉ាក់" ថេហ្យុង
"ច៎ាស កូន" អ្នកស្រីកីមឆ្លើយហើយ ថេហ្យុងក៏ឡើងទៅខាងលើបន្ទប់ដើម្បីសម្រាក។
បន្ទាប់ពីនាងឡើងទៅសម្រាកនៅលើបន្ទប់អស់ពេល2ម៉ោងមក នាងក៏ដើរវុះមកខាងក្រោមវិញ ពេលនេះក៏ដល់ពេលដែលនាងតហរូវទៅមន្ទីពេទ្យវិញដែលព្រេាះខាងមន្ទីពេទ្យបានខលមកប្រាប់ថាមានអ្នកជំងឺច្រើន។
