"ថេយ៍ថេយ៍ មកនេះមក" យ៉ុនគីដាក់ខ្លួនអង្គុយផ្ទាល់លើស្មៅទើបបកដៃហៅនាងតូច
ថេហ្យុងអោយមករកខ្លួនដើម្បីអោយណាមជូននិងជុងហ្គុកបានឃើញមុខរបស់នាង។
ចំណែកឮណាមជូននិងជុហ្គុវិញក៏នាំគ្នាខំចាំមើលប្អូនស្រីយ៉ុនគីតាមទូស័ព្ទ។
"ច៎ាស បងប្រុស" ស្របនិងសំដីថេហ្យុងក៏ដើរសម្តៅមករកយ៉ុគីហើយនាងក៏ទម្លាក់ខ្លួនអង្កុយចុះជិតនាយទើបយ៉ុគីបម្រុងនិងបង្វែកាមេរ៉ាដាក់នៅចំពេាះមុខថេហ្យុងដើម្បីអោយជុងហ្គុកនិងណាមជូនបានឃើញមុខនាងតែក៏....
"អេ កុំទៅ រ៉ូប៊ី កុំទៅ" យ៉ុនគីរៀបនិងបង្វែរមុខកាមេរ៉ាដាក់នាងទៅហើយតែនាងតូចថេហ្យុងក៏ប្រយ៉ាប់រត់ទៅតាម រ៉ូប៊ី ដែលជាឆ្កែរបស់យ៉ុនគីពេលឃើញវារៀបនិងរត់ចេញពីទៅខាងក្រៅភូមិគ្រឹះ។
"ហ៉ើយ ប្អូនយើងរត់ទៅឆ្កែបាត់ហើយ យើងថាប៉ុន្នឹងបានហើយណាយើងរវល់"យ៉ុនគី
"រវល់ស្អីអានេះ ពួកយើងនៅមិនទាន់បានឃើញមុខប្អូនស្រីឯងផង" ជុងហ្គុក
"មែមហើយ" ណាមជូន
"កុំភ័ទៅមើល យើងបង្ហើការងារតែមួយថ្ងៃនេះទៀតស្អែកយើងទំនេរហើយ ច្នឹងយើងនិងឡើងទៅកូរ៉េលេងឯងស្អែកនេះ" យ៉ុនគី
"អើរ បើច្នឹងកុំភ្លេចនាំប្អូនស្រីឯងមកផង" ជុងហ្គុក
"អើរ យើងដឹងហើយ ប៉ុន្នឹងសិនចុះ" ថាហើយយ៉ុនគិក៏ចុទូរស័ព្ទបិទ។
"ថេយ៍ថេយ៍" យ៉ុនគី
"ច៎ាស បងប្រុស" ថេហ្យុង
"កុំភ្លេចរៀបចំខោអាវអូនផងយប់នេះ ស្អែកពួកយើងទៅកូរ៉េណា" យ៉ុនគី
"ច៎ាស បងប្រុស" ថេហ្យុង
"ច្នឹងបងទៅធ្វើការហើយ អូននៅលេងតាមនិងហើយហាមចេញខាងក្រៅភូមិគ្រឹះលឺទេ"
យ៉ុនគី
"ច៎ាស អូនដឹងហើយ" ថេហ្យុងឆ្លើយហើយយ៉ុនគីក៏ដើរចូលក្នុងភូមិគ្រឹះឡើងទៅបន្ទប់ការងាររបស់ខ្លួន។
+ប្រទេសកូរ៉េ
"សម្លេងប្អូនស្រីអាយ៉ុនដូចជាសម្លេងរបស់ថេយ៍ណាស់ហ្យុង" ជុងហ្គុក
