ညကေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားလို႔လားေတာ့မသိလႈိင္းမ်က္ႏွာကိုေနေရာင္ျခည္လာထိေတြ႕မွလႈိင္းႏိုးလာေတာ့သည္။
ေဘးကိုလက္တစ္ဖက္ႏွင့္စမ္းလိုက္ေပမယ့္လြတ္ဟင္းေနေသာေမြ႕ယာျပင္ေခ်ာေခ်ာကိုသာစမ္းမိသည္။
လႈိင္းမ်က္လုံးမ်ားေအာ္ပြင့္လာၿပီးေဘးဘီၾကည့္ေတာ့အခန္းတစ္ခုလုံးကရွင္းလင္းလို႔ေနသည္။
ေပ်ာက္ေနေသာခြန္းရဲ႕ခရီးေဆာင္အိတ္ႏွင့္ျပဳတ္ထြက္ေနေသာသံႀကိဳးတို႔ကခြန္းထြက္သြားၿပီလို႔ေရွ႕ေဆာင္လွမ္းျပေျပာေနသေယာင္။
"တက္ေနခြန္းး!!မင္းထြက္ေျပးရဲတယ္ေပါ့။"
အိပ္ယာျပင္ကခပ္ေႏြးေႏြးမို႔ခြန္းသြားတာမၾကာေသးပါ။။လႈိင္းbathrobeတစ္ထည္သာေကာက္ဝတ္လိုက္ၿပီးဟိုတယ္ Reception သို႔ဆင္းေျပးလိုက္ၿပီး။။
"ဒီမွာ..ခုနေလာက္ကေလအသားျဖဴျဖဴပိန္ပိန္ေလး။မ်က္မွန္နဲ႔ခပ္ပါးပါးနဲ႔ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အျပင္ထြက္သြားတာေတြ႕မိေသးလား။ၿပီးေတာ့ခရီးေဆာင္အိတ္နဲ႔ေလ။"
"ေအာ္..ဟုတ္ကဲ့။ေတြ႕လိုက္တယ္ခုနေလးကပဲထြက္သြားတာပါ။"
"က်စ္!!!သူတကယ္ထြက္သြားတာပဲ။မင္းေျပးမလႊတ္ပါဘူး"
"ရွင္"
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး။။ကြၽန္ေတာ္အခန္းျပန္အပ္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ရွင့္"
ခြန္းဘယ္ထြက္သြားႏိုင္လို႔လည္း?
ၾကည့္ရတာကားေသာ့ကလႈိင္းဆီမွာမို႔ကားေသာ့လည္းယူမသြားပုံေထာက္ရင္သူေဝးေဝးသြားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။လႈိင္းအဝတ္အျမန္လဲၿပီးထြက္ရွာရန္စိတ္ေစာေနမိၿပီ။
...........................................................................
မ်က္စိေရွ႕တည့္တည့္ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ေကာင္းကင္ျပာႀကီးေပါ့
ေလတစ္ျဖဴးျဖဴးကမ်က္ႏွာေပၚကိုျဖတ္သန္းသြားရင္းး~~~
ခရီးေဆာင္အိတ္ေပၚေခါင္းတင္ ပင္လယ္ဘက္ကိုေျခဆန္႔ရင္း သဲျပင္ေပၚ ပက္လက္အေနအထားလွဲေလ်ာင္းရင္းမ်က္စိမွိတ္ထားမိသည္။
နားထဲေလတိုက္သံေတြနဲ႔ပင္လယ္လႈိင္းခတ္သံေတြသာတိုးဝင္ေနေတာ့သည္။
