ေဆး႐ုံကိုခ်က္ခ်င္းလိုက္ခဲ့ေပမယ့္ ခြန္းရဲ႕လူနာအခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း မာန္ဦးခိုက္ကိုေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ေမာလာတဲ့စိတ္ေတြေတာင္ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားသည္။
ဒါေပမယ့္ခြန္းကေတာ့ကုတင္ေပၚမွာလွဲေနၿပီးေဆးပိုက္မ်ားျဖင့္သြယ္တန္းထားသည္။
"ခြန္းးး"
"သတိမရေသးဘူး"
ခြန္းရဲ႕ကုတင္နားကိုသြားမယ့္လႈိင္းကိုမာန္ဦးခိုက္ကသူ႔ကိုယ္လုံးနဲ႔ကာတားထားသည္။
"ဖယ္စမ္းပါ"
မာန္ဦးခိုက္ကလႈိင္းပုခုံးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ကာေနာက္သို႔တြန္းလိုက္ရင္း
"မင္းဘာလာလုပ္တာလဲ"
"မင္းကေရာမဆီမဆိုင္ဘာလို႔ေရာက္ေနတာလဲ"
"ငါကလား??ငါခ်စ္တဲ့သူမို႔အနားေရာက္ေနတာေပါ့"
မာန္ဦးခိုက္ကမ်က္ခုံးမ်ားကိုပင့္တင္လိုက္ရင္းေျဖလိုက္သည္။
"မင္းခ်စ္တဲ့သူ!!!ေအာ္...လက္စသတ္ေတာ့ၾကာကူလီလာလုပ္မယ္ဆိုပါေတာ့။"
"ဒါေပါ့။။ငါခြန္းကို ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္၊မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့လူလက္ထဲမွာဆက္မထားခ်င္ဘူး။ငါကမင္းထက္ေတာ့အဆတစ္ရာမကေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တယ္။"
"ခြန္းကိုငါပဲပိုင္တယ္။မင္းဘယ္တာ့မွရမွာမဟုတ္ဘူး"
"ဟန္ေဆာင္ၿပီးေျပာတာေတြရပ္လိုက္စမ္းပါကြာ"
ခြမ္းးးး
သူတို႔၂ေယာက္ရန္ျဖစ္တာနဲ႔လူနာကို ခန ပလစ္ထားသလိုျဖစ္သြားမိသည္။
ခြမ္းရ္႕ခုတင္ဆီကလာတဲ့အသံမို႔၂ေယာက္လုံးလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့။
ခြန္းကခုတင္ေပၚကပိုက္တန္းလန္းနဲ႔မို႔ဆင္းလို႔မရတာေၾကာင့္ေဘးက စားပြဲေပၚထားတဲ့ဖန္ခြက္ကိုလွမ္းဆြဲရင္းမမွီတာေၾကာင့္ဖန္ခြက္ကက်ကြဲသြားသည္။
ခြန္းႏိုးလာေတာ့သူသိတာေရအရမ္းဆာတာပဲသိတယ္။။ပြစိပြစိရန္ျဖစ္သံေတြၾကားေပမယ့္ခနလ်စ္လွ်ဴရႈၿပီးဖန္ခြက္ဆီသာလက္လွမ္းဖို႔ျပင္ဆင္ေနရသည္။။။ မမွီဘဲလွမ္းေတာ့က်ကြဲေရာ။
