အပိုင္း(20)
"ေရာက္ၿပီလား"
"ေအာ္...ခြန္းရယ္ သြားတာက ရန္ကုန္ကေနမိုးကုတ္ေလ ဘယ္လိုလုပ္ ဝွီးကနဲ ဆိုၿပီးေရာက္မလဲ။"
"ငါသိပါတယ္။ အခ်ိန္ကေန႔တစ္ပိုင္းေက်ာ္ၿပီ ပါပီေလးတို႔ဗိုက္ဆာေနေလာက္ေရာေပါ့"
လႈိင္းကေနာက္ခန္းကိုလွည့္ၾကည့္၏။
ဗိုက္ဆာလား မဆာလားေတာ့ မသိဘူး ႏွစ္ေယာ္သားဖက္ၿပီး အိပ္ေနတာေတာ့ သိုးေနေရာ
"ဟိုမွာၾကည့္အုံး အိပ္ေနလိုက္တာ"
"သိတယ္ေလ။ မနက္ထဲက မုန္႔ေလးနည္းနည္းပဲစားထားတာ ဒီခ်ိန္ ဆာဆာ မဆာဆာာ ေကြၽးရေတာ့မွာေပါ့"
"ၿပီးေရာၿပီးေရာ ေရွ႕ကၿမိဳ႕ေရာက္ရင္ ထမင္းဆိုင္ရွာေပးမယ္။"
ထမင္းဆိိုင္ေရာက္ေတာ့ ခြန္းက ပါပီေလး၂ေယာက္ကိုႏိုးလိုက္၏။ ထင္တဲ့အတိုင္း ႏိုးႏိုးခ်င္း ဗိုက္ဆာတယ္လို႔ အရင္ေအာ္တယ္ေလ။
"သားရႉးရႉးအရင္ေပါက္မယ္"(ပတ္)
"ဆိုင္ေဘးက လမ္းထဲဝင္သြား အိမ္သာရွိတယ္။"
မင္းကဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ။ ေအးေပါ့ အၿမဲဘယ္ခရီးသြားမွန္းမသိသြားေနတဲ့သူက သိတာအဆန္းမဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။"
"ငါတစ္ခုေရာက္ဖူးလို႔..."
ခြန္းက လႈိင္းရဲ႕အေျဖကို ဆက္နားမေထာင္ေတာ့ပဲ အိမ္သာရွိရာလမ္းကိုကေလး၂ေယာက္ေခၚၿပီးထြက္သြားေသာေၾကာင့္ ေနာက္ကအေျပးလိုက္ရေသးသည္။ လမ္းကေအာက္ေလွ်ာေလွ်ာၿပီးဆင္းရတဲ့လမ္းျဖစ္ၿပီး နဲနဲမတ္ေဆာက္တာေၾကာင့္ စိတ္မခ်မႈမ်ားႏွင့္ ေနာက္ကေျပးလိုက္ရ၏။
"လာလာ..ပတ္ေလးလာ ဒယ္ဒီခ်ီမယ္။"
ခ်ီမလို႔ ခႏၶာကိုယ္ကိုေအာက္သို႔ကိုင္းၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္သူဆီ အေျပးေရာက္လာေသာ ပတ္ေလး။
ခြန္းကေတာ့ ဘတ္ေလးကိုခ်ီၿပီးေရွ႕ကဆင္းသြားၿပီ။
ထမင္းဆိုင္မွာစားေသာက္ၾကၿပီးခရီးဆက္ရျပန္၏။
ဟိုေရာာရင္စားဖို႔ကေလးေတြအတြက္(...)ကေနၾကက္ေၾကာ္၃ထုပ္ေလာက္ဝယ္ခဲ့ရေသးသည္။
