Why Can't It Be (COMPLETED)

CHAPTER 8

“OO NAMAN. Maupo ka,” sabi ko.

Naupo si Julene sa tabi ni Yluj at napansin ko agad ang biglang pagtamlay ng aking katabi. Hindi ko alam kung anong mayroon sa kanilang dalawa, pero pakiramdam ko ay magkakilala sila at itong seksing palakang ito ay in denial lang.

Biglang um-awkward ang mesa namin. Mabuti na lang ay tumayo si Yiel at natatawang naglahad ng kamay sa kay Julene kaya naagaw niya ang buong pansin naming lahat.

“Hi! I’m Yiel. Ikaw? Anong pangalan mo?”

Tiningnan lang ni Julene ang kamay ni Yiel, na parang tulad ng ginawa kahapon ni Yluj sa kaniya. Nagtagal iyon kaya tumikhim ako at ipinakilala na lang siya.

“By the way, siya si Julene. Julene Reyes ng Grade Seven, Amethyst.” Ngumiti ako sabay sulyap sa bagong kakilala na may pilit na ngisi sa labi. “Representative siya ng lower year sa darating na pageant.”

“Ah,” si Joan sabay tango at simsim sa orange juice niya. “Grade seven siya? Bakit parang kaedad niyo lang, Kath?”

Nahihiyang humalakhak si Julene. “Eh kasi, Ate, repeater po ako. Makailang beses na. Actually, classmate kami dati ni Juls noong Grade 4.”

Nangingiwing bumalik sa pagkakaupo si Yiel habang pinapagpagan ang mga palad, na para bang marumi ang mga iyon dahilan ng hindi pagtanggap ni Julene.

“Juls?” tanong naman ni Sophia.

Julene nodded as her eyes glanced at Yluj. “Si Yluj po.”

Kumunot ang noo ni Sophia. She nodded. Hindi na rin naman siya nagsalita matapos tapunan niya ng tingin si Yluj na walang imik.

Lumipas ang ilang minuto at kinain ng katahimikan kaming lahat, naapawan ng ingay mula sa ibang mesa.

Bumuntong-hininga ako saka isa-isa silang tiningnan. Hindi ko alam kung bakit natahimik silang lahat. Kanina naman ay maiingay sila at nangungulit. Pero nang dumating si Julene, parang natameme sila at nabusalan ang mga bibig. May hindi ba ako alam?

Nakangiti akong bumaling kay Sophia na nilalantakan ang sandwich niya. Pero nang magtama ang mga mata namin, nag-iwas siya at sa labas na lang ng Cafeteria tumingin. Napakurap ako. Oo, sanay ako sa katahimikan at ayaw ng ingay, pero ngayon ay nasasakal ako. I didn’t know why?

I cleared my throat. “Ah, Julene---”

Natigilan ako sa pagtayo ni Yluj.

Napatingin kaming lahat sa kaniya.

Pairap niya akong tiningnan at bumuntong-hininga. “I need to go,” he said coldly. “Mauna na ako. I will wait you at the classroom, Imouto.”

Napalunok ako at natigilan dahil sa lamig nang pagkakasabi niya noon, malayo sa makulit niyang boses. Napatango ako at napatingin kay Sophia na may multo ng ngiti sa labi. Even Joan and Yiel… palihim din silang ngumiti.

“Ah. A-Aalis na rin ako.” Tumayo na rin si Julene.

Bigla akong nagtaka nang makita ang namumula niyang mga mata. Naiiyak ba siya?

“Really? Eh, how about your foods?” nakangiting tanong ni Sophia, halos manuya.

Ngumiti si Julene, pero hindi umabot iyon sa kaniyang mga mata. Napatingin siya kay Yluj nang biglang tinalikuran kami at umalis nang walang sabi-sabi.

“I-I need to go! Ate Kath, kita-kits na lang sa rehearsal mamaya.”

Nagmamadaling umalis si Julene at sumunod sa kay Yluj. Napabuntong-hininga ako nang ma-realize kung anong mayroon sa kanilang dalawa. Hindi kaya… mag-ex iyong dalawang iyon? At itong si Yluj ay nasaktan niya kaya galit ito sa kaniya?