Why Can't It Be (COMPLETED)

CHAPTER 22

THE OPENING of the Miss and Mister SAVS went softly. Napuno ng hiyawan ang buong gymnasium. May kani-kanyang sinusuportahan at hinahangaan ang mga nanonood. Well, medyo maangat ang pangalan ko at ang kay Julene sa sinisigaw nila.

At isa na roon ay ang mga boses nina Joan at Yiel. Kaya madali kong nahanap kung nasaan banda sila nakaupo. I was teary-eyed when I saw my family behind them. Hindi ko maipaliwanag iyong nararamdaman sa mga oras na sumasayaw ako. Bagama't kinakabahan, mas nangibabaw pa rin ang tuwa sa aking dibdib.

"Are you feeling alright now, Imouto?" Yluj whispered.

Nasa bandang likuran ko siya at nakahawak sa baywang ko. I smiled, the kind of smiles I never thought that I would wear on my entire life.

"O-oo naman..."

"You're so very beautiful. I love that kind of smiles of yours, Imouto. Anyways, I also like whenever you frowned." He chuckled.

I turned and swayed my hips synchronized with the beat of the music while his holding my hand. "Bolero."

He smirked. "I am only being honest here."

Inirapan ko siya at rumampa papuntang unahan ng stage. I posed and woar the smiles confidently. Mas lalong lumakas ang sigawan at naapawan na ang tugtog nang magkaharap kami ni Julene.

I smiled at her, but she only gave me a playful smirks. Taas-noo siyang rumampa palapit sa akin. Hindi pa iyon iyong oras na dapat magpalit kami ng puwesto kaya bahagya akong nagulat.

Nag-aalala na baka masira ang blockings, rumampa na rin ako patungo sa puwesto niya. But then, Julene intentionally blocked her sandals on my way. Dahilan para medyo ma-out of balance ako. Mabuti na lang ay sanay ako sa ganoon kataas na takong kaya agad kong nabawi ang balanse.

I posed again and smiled as nothing had happened. I looked at the judges then, to the crowds and back to the respectful people on my front.

Sa pagtatapos ng tugtog, bumalik kami sa kani-kanyang mga partner. Pero nang magkasabayan ni Julene, nanindig ang mga balahibo ko ng ngitian niya ako nang sobrang pagkatamis.

I let out a heavy sigh and stopped at the side of Yluj. Ni hindi ko na alam kung nakangiti pa rin ba ako o nakangiwi na. All I can feel was the loud beat of my heart. Inaapawan ang tugtog.

Napasulyap ako kay Julene, diretso lamang siyang nakangiti sa harap. Hindi ko alam kung bakit bigla akong kinabahan nang magtama kanina ang mga mata namin. Na para bang may malaking pasabog siyang dala.

"Are you feeling alright?" Bagama't nakangiti, puno ng pag-aalalang tanong iyon sa akin ni Yluj, mi-minsang sinulyapan.

I smiled and nodded. Guni-guni mo lamang iyon, Katherine. Dala lang iyan ng kaba mo dahil ngayon ka lang humarap sa ganito karaming tao. Na halos mapuno na ang buong gymnasium. Iyon lang iyon. Hindi ka lang sanay. Just do what Joan noted, chin up, and smile confidently.

Umakyat ang mga host para sa gabing iyon. Binati nilang dalawa ang lahat na manonood, judges, at maging kaming mga kandidata. Sa unang parte ng gabing iyon, in-announced nila kung sino ang nanalo ng Miss Friendship award.

And to my surprise, even they chanting Julene's name, the host announced that I won that award.

Yluj congratulated me. Hindi makapaniwala, marahan akong lumapit sa mga host. They congratulated me, too. And award the sash, bouquet, and trophy to me. We did a picture, too. Bago nilisan ang harap, I saw how my family and friends cheered for me. Na halos magtatalun-talon sina Yiel at Joan sa sobrang saya.