Why Can't It Be (COMPLETED)

ENDING

TIWALA.

Ito iyong pinakamahirap nang ibalik kapag nasira na. Well, I met him during my painful days. Ang araw kung saan tuluyan na akong nawalan ng tiwala sa mga lalaki... even with my own family and friends.

But then that guy... made me realized that it's not wrong to trust again. To give a try. Dahil iba-iba nga naman ang mga tao. Yes, maybe someone broke my trust but it doesn't mean that I will generalize it.

Because of him, I see now those people who truly loves and supports me despite the situation that I have. Kung ano at sino ako. Pero kahit ganoon, may mga taong hindi pa rin maintindihan kung anong kalagayan ko.

Though, I understand them. I will trust it to Him, our God, that someday... those people will enlighten up their minds about my situation. Dahil hindi lang ako ang nakakaranas nito. Na someone out there, locking their selves in their rooms, miserable and fearful to show up their faces to the society because of this gender confusion.

And that's my advocacy now, to teach them about the sex identity and be a voice for those people who suffering until now what I had experienced, ten years ago.

"Saan nagpunta?" a man asked angrily.

"Doon yata!"

"Sige! Hala! Hulihin ang salut na iyon!"

Tanda ko pa ang panginginig ni mama noong gabing iyon habang karga-karga ako ni papa. Ang walang muwang na si Kuya Chris ay hawak ni mama habang pilit kaming itinatago sa lumang bahay na napasukan.

"Hindi pa iyon nakakawala! Hanapin niyo sa bawat gilid ng kagubatan!"

Dahil bata pa, hindi ko alam kung bakit kami hinahabol. Ang tanging alam ko lang, nagkagulo matapos mahubaran ako mismo sa birthday party ko.

Iyon ang unang pagkakataon na nag-imbita sina mama at papa ng mga kapit-bahay. Unang pagkakataon na mapuno ang aming bahay ng mga bisita. Unang pagkakataon na ipasalamuha ako sa kapwa bata ko. Pero naging sanhi lang iyon ng gulo nang biglang umiyak ang batang lalaking nakakita sa kung anong tinatago ko.

Tanda ko pa kung paano nagalit ang mommy ng batang iyon at kung ano-anong pinagsasabi na tungkol sa akin. At hanggang sa habulin na nila kami na may dalang itak at mga sulo.

"Paano na tayo ngayon, Azur?" tanong ni mama, problemadong-problemado. "Saan na tayo pupunta ngayon?"

Papa hushed her. "Don't worry, Wendy. I will do anything to protect all of you."

"Pero paano?"

I saw how my mama's tears glittered on her cheeks.

"May bahay kami sa Bicol. Maaaring doon na lang tayo."

Iyon ang gabing hinding-hindi ko makakalimutan. At sa kabila ng lahat nang panghuhusga, kailangan mo pa ring magpatawad para naman matahimik ka. Iyon ang natutunan ko sa kanya, kahit pa iniwan niya ako sa ere nang mag-isa.

"Miss Katherine, the show will starts after five minutes. Be prepared po," the gay director informed me.

I smiled. "Okay po."

My makeup artist checked my face and my hair. For the last touch, he brushed the tip of my nose. "You look so pretty talaga. Diyosang-Diyosa."