7 DAYS / Taekook +18 ✓

8. SALI

.

-SORUNLU ÖĞRENCİ.

.

12.02.2013
Taehyung;

Radyoda bir şarkı açmış, gayet keyfim yerinde, etrafı tozutarak arabamın tekerleklerini yakıyordum. Bebeğimin yanına gidip ona sürpriz yapmayı planlıyor ve belki biraz da onu yoldan çıkarmayı düşünüyordum. Şu sıralar işlerim yok denecek kadar azdı ve ben evde pinekleyip yatmak istemiyordum. 

Onu özlemiştim, sevmek istiyordum. Onsuz tek günüm geçince sinirlerim bozuluyordu hatta. Çok aşığım diyordum ama inanmıyordu işte.

Salak ama tatlıydı.

Yirmi dakikalık araba yolculuğun sonunda onun evine geldiğimde sikik yüzlü babasına karşılaşmamayı dileyerek kapıyı çaldım. Ellerimi cebime sokmuş, ıslık çalıyordum. Sarı saçlarımı düzleştirmiştim, ensemdeki saçlar ise iyice uzamış, kurt kesim dedikleri o saç modelini almıştı. Boynumda bir zincir vardı. Siyah bir tişört giymiş, altıma bol siyah bir pantolon ve onun altına da siyah botlarımı giymiştim. Tamamen siyahtım işte çünkü o ben de siyahı çok seviyordu. Ben de onda beyazı severdim.

Kapıyı bir kez daha çalacağım sırada kapı yavaşça açıldı. Elim havada kalmıştı. Yukarıdaki zincirin arkasından Jungkook'un çok az, saniyelik yüzünü gördüm, o da beni gördü ama gördüğü gibi kapıyı yüzüme kapatmıştı.

Kaşlarımı çattım. Şaşırmıştım. Bunu neden yapmıştı?

"Bebeğim?"

Kapıya tekrar vurdum. "Jungkook sorun ne? Baban mı evde?"

"L-lütfen git."

Ne? İçime dolan endişe ile panikledim. Normalde bana asla yapabileceği bir şey değildi, daha önce babası varken de aslında gelmiştim ve bir bok olmamıştı çünkü gizli görüşmüştük, yine yapabilirdik? Özellikle onun olmadığı saatlerde gelmemeye dikkat ediyordum. "Jungkook beni az, biraz tanıyorsan bana ne olduğunu söyleyene kadar gitmem. Hadi aç kapıyı sevgiline."

Ancak bir ses duymuyordum. O da biliyordu ona karşı nasıl hassas olup, üstüne düştüğümü. Birbirimizi iğne ucu kadar bile tanıdıysak gitmeyeceğimi ve ben de onun en sonunda kapıyı açacağını biliyordum.

"Aşkım, lütfen."

Yeniden kapıyı çaldım ama evde birisinin olmasına karşın sert olmamaya çalışıyordum. Onun başını yakmak istemezdim. Biliyordum beni duyuyordu işte. "Jungkook, ne konuşmuştuk? Sorunlarımızı hani içimize atmak yoktu bebeğim, hm?"

Birkaç saniye daha dinledim. Hala ses gelmiyordu. Beni yoruyordu bu çocuk. Her türlü o kapıyı bana açacaktı, hala neyi zorluyordu?

"Güzelim-"

"Açacağım ama sakin olacaksın ve hiçbir şey yapmayacaksın."

Yalan söyledim ve yapmayacağım dedim. Eğer ortada ona verilen bir zarar varsa gerekirse kendi canımı ortaya koyardım, bu şehri de ateşe verirdim. Ne saçmalıyordu? "Aç güzelim. Sözünün dışına çıkmam."