7 DAYS / Taekook +18 ✓

11. SALI

Yorumlarınızı bekliyorum.

3k olma duası. 🤲🏻

-LEŞ DOKUNUŞLAR.

Günümüz,

Taehyung;

Akşamın sekizinde doktoru çağırmış ve Jungkook'a bakmasını istemiştim. Bu saatte olmasının sebebi ise evde kesinlikle yeğenimin olmasındandı. Bisikletten kötü düşmüştü o da ağrıyor diye erkenden uyumuştu ama sabaha kadar deliksiz uyuyacağını sanmıyordum. Gece büyük ihtimalle uyanacaktı, kısıtlı vaktim vardı.

Donuk bakışlarımı önümdeki doktora çekmiş ve konuşmasını bekliyordum. Doktor maalesef bir psikolog değildi, öyle istediğim kişiyi getiremiyordum elbet Jungkook ile ilgilenmesi için bu yüzden ben de bu bunak doktora mecbur kalmıştım. Bu bunak genel olarak fiziksel sağlık konuları ile ilgilenirdi, psikolojik sağlık sorunları ile değil.

Ancak doktor konuştuğunda ise dakikalar içinde büyük kahkahalar atmaya başlamıştım. Hatta bu dediği şey o kadar çok komiğime gitmişti ki dizlerimin üzerine düşüp yerleri yumruklamaya başlamıştım. Gözlerimden yaşlar akıyor ve küfürler ediyordum. Tanrım, yaklaşık bir saat önce onun odasına girip sorunu anlamaya çalışan doktorun her şeyi demesini beklerdim ama bunu demesini beklemezdim.

"Demek bizim bebenin agorafobisi varmış." Sonra yeniden bir kahkaha attım bu biraz uzun sürdü. Ardından beklenmedik bir anda doğruldum ve doktorun yakalarına yapıştım. "Ne kadar eminsin ha?!"

Doktorun gözündeki korkuyu okuyabiliyordum ama yine de umursamadım ve onu korkutmaya devam ettim. "Ulan bu adam tam altı yıldır evden çıkmak için göt gezdiriyor senin bu adım attığın yerde. Ne demek evden çıkamama sorunu, açık alanlardan korkma problemi var? Sen şimdi bana diyorsun ki bu evi hiçbir yerini kilitleme, yine de zerre dışarı çıkamaz. Var mı lan öyle dünya?"

Doktor karşımda iç çekti. "Bakın bu isteyip istememesi ile alakalı değil. Bildiğim kadarı ile bu hastalığın en yegane sebebi depresyon. Farkında olmamalısınız ama Jungkook belki de yıllardır depresyonda. Şu ona verdiğiniz odaya bir bakın ya da koyduğunuz sıkı kurallara. Her insan altı yıl boyunca burada çıldırır. Siz sürekli, en azından o buraya gelmeden önce dışarıda onun karşısında ağır bir şey yapmışsınız ki bu onda büyük bir travma etkisi yaratmış. O zaten belli, bu çocuğun sadece bir de değil, birden çok kez travması olmuş ve eminim sizle tanışmadan önce de çok ağır şeyler yaşamış. Şimdi etkisini göstermesi elbet ki normal. Gerçek şu ki zaten kendisine patlayacak bir alan bile bırakmamışsınız. Dışarıda cesetler görüyor, şizofren olduğunu düşünmüyorum. Konuştuğumda abinizin cesetleri olduğunu söyledi. Bu bence hayatını değiştiren en büyük travma. Mutlaka gelecekte bir gün aldığı bu darbe karşısına çıkacaktı. Travma etkisinden dolayı etrafta abinizin geçici sanrılarını görüyor. Ayrıca dört yıl boyunca odadan çıkarmamanız anksiyete ve sosyal fobiye neden olmuş. Bunlar hep birbirini takip eder. Ama güzel bir ilaç takviyesi ve psikoterapi ile yeneceğini düşünüyorum. Onun sahiden çok güçlü olduğuna inanıyorum."

"Hmm," dedim sadece. Öyle uzun konuşmuştu ki uykumu getirmişti bu yüzden sadece bir sigara yaktım karşısında ve o sustuğunda dumanı yüzüne üfledim. "Onun iyileşmesini isteyen kim lan bunak herif. Ne hali varsa görsün işte. Sadece merak ettik."

"A-ama-"

"Kes, bu kadar bilgi yeter bana. Daha fazla zam için mı istiyorsun onu iyileştirmeyi?"

"Hayır, bir insan olduğum ve kalbim olduğu için onu iyileştirmek istiyorum."

"Ne o? Acıdın mı?"

"Ona değil size acıyorum daha çok."

Kaşlarını çattım sigaramdan bir fırt derince içime çekerken. "Hadi ya? Üzüldüm de şimdi (!) Nedenmiş o?"