Bizim Apartman -Düzenlenecek

"Okul"

~Rüzgar~
Hastaneden çıktıktan sonra telefonumu açıp baktım. 25 CEVAPSIZ ARAMA MI? HEMDE HEPSİ IŞIL'DAN!

Aysun'lar gittikten sonra hastanenin önünde tek kalmıştım. Işıl'ı arayıp telefonu kulağıma götürdüm. Bir kaç saniye sonra açtı.

"Alo Işıl."

"Alo Rüzgar. Ben Selin." Dedi ses. Selin Işıl'ın yakın arkadaşlarından biriydi. "Selin? Işıl'ın telefonu sende ne arıyor? Işıl nerde?"

"Rüzgar Işıl"

"Selin! Cevap versene gerildim!"

"Işıl kendini odaya kapattı. Aç diyorum açmıyor. Rüzgar diyor başka bi şey demiyor. Sizin Işıl ile olan evdeyiz. Dün gece beni çağırmıştı. Ben çıkarmaya çalıştım ama sensiz o odadan çıkmıcak sanırım."

"Tamam geliyorum Selin." Dedim ve telefonu kapattım. Işıl ile bi ormanda bi evimiz vardı. İki katlıydı. Çok güzel bir evdi.

Bazen üzgün olduğumda bir kaç gün orda kalırdım. Işıl'da benle kalırdı. Bi taksi durdurup bindim. Adresi verdim.

Dilimde ki o güzel Gece Mavisi şarkısını mırıldanırken on dakikanın sonunda gelmiştik. Parayı ödeyip taksiden indim.

Kapıya geldim. Işıl'ın her zaman sakladığı yere yani paspasın altından anahtarı alıp kapıyı açtım. Ayakkabılarımı çıkarıp içeri girdim.

Yukardan Işıl'ın hıçkırıkları ve ağlama sesleri ve Selin'nin 'Işıl aç şu kapıyı' diyişleri duyuluyordu.

Merdivenlerden teker teker çıkıp kapıya geldim. Yukarda iki karşılıklı oda vardı. Alt katta lavabo ve salonla birleşik mutfak vardı.
Selin Işıl'ın odasının kapısını çalıyordu.

"Selin hadi sen aşağıya in."

"Peki."

Diyip aşağıya inmeye başladı Selin. O gittikten sonra Işıl'ın odasının kapısına gittim. Kapıyı çaldım ve "Işıl'ım benim. Rüzgar."

Işıl'ın yavaş yavaş ağlaması durdu.

"Açar mısın şu kapıyı güzelim?"

"Ama Selin"

"SELİN DEMİN EVDEN GİTTİ!"

Bilerek yüksek sesle konuşmuştum. Bir kaç saniye sonra aşağıdan kapı sesi geldi. Selin gitmişti. Yavaşça kilit sesi geldi. Kapı açıldı ve Işıl bana sarıldı. Ağlıyordu hâlâ. "Geçti Işıl. Geçti." Diyordum. Yavaşça geri çekildim.