နိုးထလာလာချင်း အထိအတွေ့ကြောင့် မပွင့်သေးတဲ့ မျက်လုံးကို အတင်းဖွင့်ရင်
" အင့် ..!"
အသားစိုင်အချင်းချင်းထိတွေ့နေမို့ မျက်လုံးက ပိုပြူးကျယ်ရသည်။ သူကို ဖက်ထားတဲ့ မောင်ကို တစ်ချက်ကြည့်မိတော့ တစ်ဆက်ထဲမှ တွေ့လိုက်ရတာက ကားထဲမှပဲ သူတို့ ရှိနေတယ် ဆိုတာ သိလိုက်တော့ခေါင်းက ကြိမ်းသွားသည် ။ သူတို့ ညမှ ဒီမှပဲ နေခဲ့ကျတာလား ? ပြီးတော့ ဆိုဘင်ကော့
ခုံအောက်မှ ပြုတ်ကျနေတဲ့ အ၀တ်အစားတွေ ကောက်ယူ၀တ်ရင် ..!
" နိုးပြီးလား ?"
မောင်ဆီက အသံလေး ထွက်လာတော့ လှည့်ကြည့်ရင် ..!
" ဘယ်လိုတောင်လဲ ကားပေါ်မှ မဆင်မခြင်နဲ့..!"
မချိတင်ခဲနဲ့ ဂျီမင် ထယ်ယောင်းကို ကြည့်လိုက်ရင် ဖတ်ခနဲ့ ရင်ဘတ်ကို လှမ်းရိုက်လိုက်သည်။
" ဟင့် ဟန်နီကပြောရမှ မဟုတ်ဘူး မောင်က ပြောရမှ "
မျက်နှာလေး ရူပ်မဲ့ကာ ထလာတဲ့
မောင်ေကြာင့် သူကြောင်မိသည်။ သူနာကျင်မနေပါ ဒါဆို မောင်မျက်နှာ မကောင်းတာကကော့
" နေအုံး မောင် ...!"
ရုတ်တရက်မို့ အသိမ၀င်သေး။
" မဟုတ်မှ ငါမောင်ဆီက "
အံဩသကြီး မေးလိုက်တော့ အောက်ချနေတဲ့ ဘောင်းဘီတွေကို အရင်မောင် ယူ၀တ်ရင် ခေါင်းညိမ့်ပြ၏။
" အင်း ..!"
" တကယ် ..!"
မယုံသလိုနဲ့ ပြန်မေးတဲ့ ဂျီမင်ကြောင့်
" မောင်နာနေတာ မသိဘူးလား ?"
မောင်တကယ်နာေနပုံရသည်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံး တွန့်ကြေနေတာ ။ သူဘယ်လို ယူမိတာလဲ သူကျွမ်းကျင်အဆင့်လဲ မဟုတ် စွတ်လုပ်လိုက်တာ ပြီးတော့ ကားပေါ်မှ သေစမ်း ပတ်ဂျီမင် ..!
" အဲလောက်တောင် ဖြစ်ပြမနေပါနဲ့ ငါဆီက မောင်အမြဲ ယူနေတုန်းကတော့ အဲမျက်နှာ မဟုတ်ဘူး "
ဟုတ်တယ်လေ ကိုယ်လဲ ဘာလို သူဆီက ယူလို မရရမှလဲ ? သူလဲ တစ်ချောင်း ကိုယ်လဲ တစ်ချောင်းပဲ သူလုပ်တက်သလို ကိုယ်လဲ လုပ်တက်တယ်။ ကိုယ်ဆီက ယူနေတုန်းကတော့အကောင်း ကိုယ်တစ်ခါလောက်ပဲ ယူရသေးတာကျ ဖြစ်ပျတ်နေတာ ဟွန်းနောက်ဆို ကိုယ်ပဲ သူဆီက မရရအောင် ယူပစ်မှ
