Çok sürmedi. Omuzlarında bir sıcaklık hissetti. Bir ceket sarılmıştı. Kokusu ona hayat verdi. Gözlerini yumdu. Sonra da gittikçe uzaklaşan adım seslerini duydu. Arkasına daha bakmamıştı bile. O güzel gözlerde can bulmasına müsaade etmeden gitmişti...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
2. BÖLÜM |KALP KIRIKLIKLARI
Ara ara dudaklarının üzerinde hissettiği sert baskı ile gözlerini araladı Catherine. Gördüğüyle kalbinin yerinden çıkabileceğini düşündü. Bir rüyada olmalıydı, evet kesinlikle bir rüya olmalıydı. Gözlerini tekrar kapatırken yüreğini ürkek bir kuş gibi titreten sesi duydu.
"Catherine.. Uyandın sonunda. İyi misin?"
Genç adam karşısında sudan sırılsıklam halde baygın bir şekilde duran kızın buz mavisi gözlerini görmüş ve bir an için rahatlamıştı. Ama sonrasında Catherine'in gözlerini sıkı sıkı kapatışı ile ne olduğunu anlayamamıştı.
"Catherine, gözlerini neden açmıyorsun? Ah Tanrım, küçük cadı. Yine oyun mu oynuyorsun?"
Catherine duyduklarıyla garip bir şekilde öfkelenmişti. Gözlerini açarken hızla üzerine eğilmiş olan genç adamı iterek ayağa kalkmaya çalıştı.
"Küçük değilim ben!"
Genç adamın kendisini hâlâ küçük bir çocuk olarak görmesi sinirini bozmuştu. Öfkeyle gözlerini Charles'ın gözlerine sabitledi. Çenesini kaldırırken genç adamın gözlerine inatla bakmaya devam etti.
"Ve cadı da... Yalnızca gözlerim kamaştı bir an."
Ah! Aptal kız. Gözlerim kamaştı da ne demek? Affedersiniz beyefendi, o kadar harikasınız ki gözlerim kamaştı. Ah Tanrı'm! Daha nasıl rezil edeceğim acaba kendimi? Duruşunu dikleştirirken öfkeyle malikaneye doğru yürümeye başladı. Her şey bir anda oluvermişti ve genç kız neden bu kadar öfkeli olduğunu ve neden böyle garip tepkiler verdiğini bile anlayamamıştı.
Kolunu tutan ellerle bir anda durunca arkasına dönüp kendisini muzip bir sırıtışla izleyen genç adama baktı. Charles, Catherine'in neden böyle yaptığını elbette biliyordu. Çocukluğundan bu yana ona ne zaman küçük olduğunu söylese Catherine hep aynı tepkiyi verirdi. Ona olan düşkünlüğünün farkındaydı.
"Ne var?"
Konuşurken çokça öfke ve belki biraz da kırgınlıkla gözlerinin içine odaklandı ve kolunu genç adamın elinden kurtarmayı başardı.
"Eve bu hâlde mi gitmeyi düşünüyorsun?"
Genç adam konuşurken Catherine'i baştan aşağı süzmeyi unutmadı. Bu kız hâlâ küçük bir çocuğun vücuduna sahipti. Halbuki Rosemary ile aynı yaştaydı ama aralarında en az beş yaş varmış gibi duruyorlardı.
Catherine genç adamın ne demek istediğini anlamadığını belli edecek bir şekilde öfkeyle soluyarak konuştu.
"Ne varmış hâlimde?!"
Aklına gelenle yerine mıhlandı. Ah Tanrım. Ölmek istiyorum... Üzerinde ıslak içliği dışında bir şey yoktu. Genç adamdan uzaklaşıp kıyıya yakın bir yerlerde bıraktığı kıyafetleri alırken Charles arkasına dönmüş ve tekrar hatırladıklarıyla konuşmaya başlamıştı,
