Deal or no Deal?

Hoofdstuk 4.

Jack.

Schuldgevoel en triomf vragen om de voorrang in mijn hoofd, en ik weet niet wat de overhand heeft. Mijn hoofd ploft bijna uit elkaar door alle emotie's die opeens door mijn lichaam stromen. Al waren het niet de handelingen die ik het liefst met haar zou willen doen, voelde het goed om haar lichaam in mijn handen te houden, om onze gezichten maar een paar centimeter van elkaar verwijderd te hebben.

Ik leg mijn hoofd in mijn handen, zie haar angstige blik weer voor me. Haar prachtige volle lippen die vertrokken waren in een gekwelde streep, haar zijdezachte bruine haren die troosteloos langs haar gezicht hingen. Ik weet niet hoe lang ik het kan volhouden om haar als vuil te behandelen, vol te houden dat ze niks voor me betekend.

Er wordt op de deur geklopt en meteen probeer ik mijn gezicht in de plooi te trekken. Biddend dat het er ietwat overtuigend uitziet, glimlach ik gladjes naar mijn 19 jarige broer, Dennis, die grijnzend mijn kamer in komt lopen. Achter hem worden de gestalten van twee meisjes zichtbaar en hij maakt een onopvallend gebaar naar mij. 'Dit is mijn broertje. Madeline, Jack, Jack, Madeline. '

Hij legt een arm om haar slanke middel en staart mij waarschuwend aan. Vertaling: blijf met je poten van deze af!

Ik neem Madeline van top tot teen in me op: het is een slank, lang meisje met korte lichtbruine haren en een zacht, glad gezichtje. Haar blauwe ogen komen beter uit door de zwarte lijnen waarmee ze haar oogleden heeft versierd. Ik moet toegeven dat ze knap is, maar totaal mijn type niet. Haar rokje is te kort, haar decolleté te laag uitgesneden. Alles aan haar schreeuwt om leuk gevonden te worden, om aandacht te krijgen. Het is een gewillig prooi, altijd handig voor eventjes, maar niet iemand om bij te blijven. Niet iemand die me uitdaagt. Niet iemand zoals Fenna.

Ik schenk haar een kort, sexy knikje en er verschijnen aarzelende blosjes op haar wangen. Als we elkaar iets te lang in de ogen kijken wordt het ongemakkelijke moment verstoort door Dennis, en chagrijnig stelt hij het meisje achter Madeline voor. 'Dat is Josephine, haar zus.'

Ze lijken op elkaar, alleen heeft Josephine een iets lichtere haarkleur, en een schattig wip neusje. Ook zij is niet helemaal mijn type, maar het kan me niet schelen. Aan de verlekkerde manier waarop ze naar me kijkt, weet ik dat deze verovering niet moeilijk zal zijn, en een extra aanbidster kan ook geen kwaad.

Ik kijk haar zwoel aan en zeg met een lage stem: 'Dag Josephine.' Ze giechelt meisjesachtig: een hoge, zoete lach, anders dan die van Fenna. Haar lach heeft iets mysterieus, het is bijzonder om een onbezorgde lach van haar te ontfutselen, omdat het maar zo zelden op haar gezicht verschijnt.

Shit ik moet echt stoppen met aan haar te denken.
Ik kijk weer naar het meisje, en strek mijn armen uit. Als gehypnotiseerd loopt ze naar me toe en maakt het zich gemakkelijk op mijn schoot.
En voor even, heel even maar, kan ik Fenna's gezicht vergeten, en de manier waarop ze me altijd in haar macht lijkt te hebben. Ik geef me over aan mijn hormonen en sluit genietend mijn ogen als Josephine versierpraatjes in mijn oren fluistert, en zachtjes door mijn haren woelt.

'Die twee waren niet slecht hé broertje?' Dennis heeft een arm om me heen geslagen en knijpt vriendschappelijk in mijn nek. De hele weg naar school raakt hij maar niet uitgepraat over ons avontuurtje van gisteren. En natuurlijk moet ik toegeven dat ik ervan genoten heb, maar het was maar een oefening. Een oefening voor het echte werk, voor als Fenna er eindelijk achterkomt dat ze bereid is zich aan me over te geven.

En zo sluipt ze altijd geniepig mijn gedachten binnen, overschaduwt mijn falen om haar te krijgen alle veroveringen die ik op mijn lijstje heb staan. Ik ben het zat telkens naar haar te verlangen, niet meer te kunnen genieten van andere meisjes, alleen omdat zij zo nodig voet bij stuk moet houden. Omdat haar wil te sterk is om te breken, omdat zij de enige op deze school is die stand durft te houden tegen mij.