Deal or no Deal?

Hoofdstuk 13.

Fenna.

Ik zet het theeglas aan mijn lippen en staar over de rand naar Tyler's perfecte gezicht, dat door een zonnestraal hemels oplicht en het belangrijkste in dit universum lijkt te vormen.

Ik zit zo dichtbij dat ik zijn wimpers kan tellen en voor het eerst de zwarte vlekjes in zijn prachtige groene ogen opmerk. De ogen die mijn gezicht geen moment hebben verlaten en oprecht geïnteresseerd lijken te zijn in alles wat ik vertel.

Op de een of andere manier verspreiden er zich keer op keer kriebels in mijn buik als hij mijn hand aanraakt, of per ongeluk met zijn been langs de mijne strijkt.

De meisjes om ons heen proberen hem af en toe verleidelijke blikken toe te werpen, maar hij heeft nog niet één keer naar ze opgekeken. Heeft de hele middag alleen maar aandacht voor mij op weten te brengen.

Ik kan hem niet helemaal doorgronden, maar zoals die karaktereigenschap me bij Jack angstig maakt, voel ik bij Tyler enkel sterk de behoefte om alles van zijn wezen op te slokken. Ik wil begrijpen wat er in zijn hoofd omgaat, wat voor gedachten opdoemen als hij een bepaald gezicht trekt.

Hij trekt me uit die schulp die me gevangen hield. Ik heb mijn diepste gevoelens bij hem op tafel gelegd. En hij vluchtte niet, hij luisterde alleen zorgvuldig.

Ik heb hem zelfs over mijn vader verteld, over de ingewikkelde emoties die hij altijd bij mij op weet te roepen.

Hij weet alles precies op het goede moment te zeggen, altijd de juiste woorden te vinden om me gerust te stellen.

'Ik snap echt niet waarom Jack een hekel aan je heeft. Niemand kan anders dan van je houden. Je bent zo puur, zo jezelf. En Fenna, het spijt me zo. Het spijt me dat ik het nooit eerder voor je heb opgenomen, dat ik altijd meedeed met Jack's zielige acties. Jij bleef altijd zo sterk, liet je niet uit het veld slaan door al die pesterijen. Ik heb meer respect voor je dan ik ooit uit zou kunnen leggen.'

Ik zet met trillende handen de kop weer op het schoteltje en staar hem met open mond aan.

Tranen prikken achter mijn ogen, ontroerd door de emotionele woorden die zijn lippen hebben verlaten. Ik leg mijn hand op de zijne, vergewis me ervan dat dit allemaal echt gebeurd, en buig dan voorover om een kus op zijn wang te planten. 'Dank je wel Tyler,' fluister ik ademloos, mijn stem slaat over door de emoties die ik zo wanhopig graag wil verbergen.

Een moment lang zeggen we helemaal niks, en het voelt goed om zonder woorden verbonden te zijn. Alsof we daardoor de rust die we door elkaars lichamen pompen veel beter kunnen overbrengen.

Toch ligt er al jaren een vraag op mijn tong die ik er al zo lang uit heb willen gooien, maar waar ik nooit een kans toe heb gehad.

'Waarom ben je bevriend met hem, Tyler? Jullie zijn zo ongelooflijk verschillend. Hij is harteloos en jij...jij.'

Ik houd abrupt mijn mond. Hij is perfect, goddelijk, het beste wat me ooit is overkomen. Maar dit het zijn gedachten die nooit mijn mond zullen verlaten.

Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden,vooral te doen alsof ik alles onder controle heb,maar ik ben nooit goed geweest in het verbergen van mijn emoties.

Tyler bestudeert de blosjes op mijn wangen, kijkt me geamuseerd aan.

Hij leunt een klein stukje naar me over, en hoewel ik net een kus op zijn wang heb gedrukt, voelt het ongelooflijk intiem om zijn hete adem op mijn lippen te voelen. Zijn geur, bestaande uit aftershave en iets wat ik niet helemaal kan definiëren, maakt me licht in het hoofd.