Deal or no Deal?

Epiloog.

Fenna. 

De warmte in het café omringt me en voor even weet ik me te koesteren in de knusse sfeer.

Ik neem een slok van de ijsthee die voor me staat en neem de voorwerpen uit een vorig leven aandachtig in me op.

Aan de tafel in de hoek heb ik voor het eerst met Tyler afgesproken. Heb ik hem gezoend en heb ik mezelf voor de gek gehouden door te denken dat hij mijn toekomst zou kunnen zijn en me zou kunnen redden van alles wat mijn leven in zijn greep hield. Aan die tafel heb ik gelachen en een traan gelaten, toen ik voorgoed afscheid van hem nam.

Toch voel ik geen spijt als ik naar de stoelen kijk en zorgt het besef van vrijheid juist voor zoveel kracht dat ik mijn schouders recht en mijn ogen beginnen te stralen.

Ik praat af en toe nog wel eens met Tyler. Het zal nog wel even duren voordat we helemaal vrienden kunnen zijn, maar die korte momenten van contact zijn voor mij genoeg om te weten dat het goed komt en we de afgelopen tijd te boven kunnen komen.

Het is nu twee weken geleden dat ik ben afgestudeerd en mijn diploma officieel in mijn handen heb kunnen houden.

Het heeft het definitieve einde van een moeilijke periode ingeluid en ergens voelde het ongelooflijk raar om voorgoed weg te gaan van een alom bekende omgeving.

Het is niet meer vanzelfsprekend om Rosa elke dag te zien en elke dag met haar af te spreken.

Rosa zal Fashion Industry gaan studeren in Amsterdam en ik begin over een aantal weken aan mijn studie psychologie in Maastricht. Toch heb ik er alle vertrouwen in dat onze vriendschap blijft bestaan, en ik ben niet van plan om het ooit te laten verwateren.

Ik zal deze vakantie nog thuis blijven en daarna voor onbepaalde tijd naar het zuiden van het land verhuizen. Ergens vind ik het ongelooflijk spannend en ietwat beangstigend om het zonder mijn familie te moeten doen, maar ik weet ook dat het goed voor mijn ontwikkeling zal zijn. Het is tijd om mezelf te ontdekken en volledig afhankelijk te zijn van mijn eigen kunnen, en eerlijk gezegd heb er alle vertrouwen in dat het goed komt.

Sinds kort heb ik ook contact met mijn vader.

Voor mijn zeventiende verjaardag in maart kreeg ik uit het niets een kaartje met felicitaties en schuldbetuigingen die enorm veel emoties opriepen. Ik heb er een week alleen maar naar gestaard en onder de onvoorwaardelijke steun van mijn moeder heb ik uiteindelijk contact met hem gezocht. We spreken voornamelijk af op neutraal terrein, en de gesprekjes zijn meer oppervlakkig dan echt diepgaand, maar toch bestaat er al meer verbondenheid tussen ons dan waar ik ooit op gehoopt had.

Hij zal nooit meer in staat zijn om de leegte van al die jaren te vullen, maar ik ben meer dan bereid om de toekomstige jaren te laten slagen.

Met Jack heb ik de afgelopen tijd geen contact gezocht. Onze band bestond uit gestolen blikken in de gang en af en toe aarzelende glimlachjes. Ondanks onze verbroken deal, heeft hij me met rust gelaten en kon ik elke dag met een opgelucht hart de school betreden.

Geen plagerijen, geen harde woorden en geen stoten die mijn ziel vernielden.

Mijn lichaam vertoont geen blauwe plekken meer, slecht kleine littekens die me herinneren aan vervlogen tijden.

En ondanks dat onze kus af en toe nog steeds door mijn gedachten kruipt, heb ik vrede met onze scheiding.

Voor nu heb ik mijn handen vol aan mijn eigen toekomst, en ik bezit de kracht niet om die met iemand te delen.

Evi heeft echter wel haar eerste vriendje, Marcus- een ongelooflijk schattig blond jongetje dat zich perfect door haar laat commanderen. Het is zo schattig om te zien dat ik de hele dag vertederd naar ze zou kunnen kijken, maar Evi heeft me al vaak verteld dat ik ze hun 'privacy' moet gunnen.

Ze is zo snel groot geworden, en met de dag zie ik haar groeien en mooier worden. Ik glimlach als ik aan haar denk, vervuld met trots en liefde die alleen een zus kan voelen.

Ondanks alles wat er het afgelopen jaar gebeurd is en er heel veel dingen zijn gebeurd die ik graag over zou willen doen, weet ik dat ik hier sterker uit zal komen en me zal ontwikkelen tot de persoon die diep in mijn hart zit en nu eindelijk naar buiten durft te komen.

Ik heb lieve vrienden en een familie dat van me houdt, een ambitieuze toekomst en mogelijkheden om door te groeien en mezelf te ontwikkelen. Voor nu, heb ik absoluut niks te klagen.

Glimlachend drink ik het laatste restje van de ijsthee op en betaal bij een van de obers. Dan loop ik naar buiten en de warmte slaat me vrijwel meteen in het gezicht. Het is begin juni en de zomer heeft officieel zijn intrede gemaakt in het land.

Ik neem de mensen om me heen aandachtig in me op en mijn hart maakt onwillekeurig een klein sprongetje als ik hem zie.

Hij draagt een korte, zwarte broek en een t-shirt dat alle aspecten van zijn lichaam blootlegt. Zijn bruine haren zitten lichtjes door de war, alsof hij net zijn bed heeft verlaten, en zodra zijn blauwe, doordringende ogen de mijne vinden, vertonen ze een ondefinieerbare glans die zelfs ik niet kan omschrijven.

Hij lijkt te aarzelen, maar komt dan toch mijn kant op lopen.

Ik haal een paar keer diep adem, niet wetend waar ik mijn ogen op moet richten, en probeer de kalmte terug te vinden die me voorheen nog zo in zijn macht had.

'Hoi Fenna,' zegt Jack, terwijl hij voor het eerst in jaren afstand houdt van mijn lichaam en me niet met zijn dominante kracht probeert te bedreigen.

'Hoi Jack. Hoe gaat het met je?'

We blijven elkaar aankijken, versmelten blauw met bruin en lijken ervan overtuigd te zijn dat die kleuren een goede mengeling vormen.

'Het gaat heel goed met me. Nog steeds mijn kater van mijn examenfeest aan het uitslapen.' Hij lacht zachtjes, maar we voelen allebei een zeker ongemak dat we eigenlijk niet zouden moeten hebben. 'Hoe gaat het met jou?'

'Met mij gaat het ook heel goed. Klaar om van mijn rust te genieten en nieuwe avonturen aan te gaan.'

Er valt een stilte tussen ons, en niemand van ons weet hoe we hem moeten doorbreken en weg moeten jagen.

Dan een zucht.

'Ik weet dat we nogal een verleden hebben en dat je me vergeven hebt maar alles niet vergeten bent, maar kunnen we alsjeblieft opnieuw beginnen? Ik weet zeker dat we deze ongemakken achterwege kunnen laten en ik je kan laten geloven in mijn vriendschap. We hoeven elkaar niet elke dag te zien, als ik maar weet dat we elkaar onder ogen kunnen komen zonder op een verkeerde manier stil te vallen.

Wat denk je ervan Fenna, vrienden?'

Hij steekt zijn hand uit en lacht een scheve grijns. Het is een grijns waar ik voorheen een hekel aan had, maar mijn mondhoeken nu omhoog laat krullen in een glimlach vol met hoop.

Ik kijk naar hem, zie de onzekerheid in zijn blik en besluit hem uit zijn lijden te verlossen.

Ik schud hem daadkrachtig de hand en lach als ik het volgende woord overdenk en besef hoeveel groei we hebben doorgemaakt sinds de laatste keer dat ik het heb uitgesproken.

'Deal.'