Deal or no Deal?

KERST DEEL 2

Zijn ogen zijn nog steeds zo, zo mooi en het lukt me niet om mijn blik los te scheuren. Herinneringen worden als rubberkogels op me afgeschoten, en de warmte van zijn lippen op de mijne dwingt het rood op mijn wangen.

Het is een tijdje geleden dat ik aan Jack gedacht heb en ik weet niet of ik er klaar voor ben om nu met hem geconfronteerd te worden.

Toen ik net van school af was, heb ik vaak nagedacht over alles wat gebeurd is en wat ik niet meer heb kunnen veranderen. Alle woorden, alle verwijten, alle verklaringen, bleef ik maar in mijn hoofd herhalen, in de veronderstelling dat ik ze ooit allemaal los kon laten.

De afspraak dat we vrienden bleven, hebben we even volgehouden, maar uiteindelijk werden gevoelens te hevig en namen we beiden afstand.

Ik verwijderde hem uit mijn mobiel, weigerde hem een berichtje te sturen als hij jarig was en liet me maar al te graag afleiden door mijn vrienden.

Maar nu staat hij recht voor me, doet alles wat gebeurd is er niet meer toe, en wil ik alleen maar weten wie hij nu is en of onze verbinding nog leeft.

Ik doe een paar stappen naar voren, totdat er een meisje dat ik niet ken vanuit de keuken op hem afrent, en haar arm losjes op de zijne laat rusten. Ze giechelt plagerig en fluistert iets in zijn oor. Een knoop die ik nooit meer had willen voelen, vormt zich in mijn maag, en ik haat mezelf omdat ik dacht dat hij werkelijk kon veranderen.

Waarschijnlijk is hij nog precies dezelfde, en het feit dat hij mijn blik loslaat om zich op het meisje te richten, bevestigt alles wat ik al dacht.

Ik draai me weer om en sluit me aan bij David in Kat, die discussiëren over een onderwerp dat compleet langs me heen gaat.

Even later komen Lucas en Rosa blozend binnen met onze drankjes, maar zodra Rosa Jack ziet, spannen haar spieren aan en werpt ze me een vragende blik toe. Ik schud mijn hoofd, geen idee hebbende waarom hij hier überhaupt is en me met vlagen van het verleden komt kwellen.

De hevige emotie die ik voor hem heb gevoeld, dacht vervlogen te zijn, maar door naar hem te kijken, komt alles terug wat ooit vergeten is geweest.

Mijn gedachten worden verdreven door het meisje dat net bij Jack stond. Ze heeft donkerblond haar en een slank lijf. Ze draagt een zwart, kort jurkje, wat haar elegant en uitdagend maakt. Ze steekt haar hand naar me uit, glimlacht, en ik voel me zo ontzettend klein.

'Aangenaam kennis te maken, ik ben Felicia. De vriendin van Joe.'

Opluchting overspoelt mijn lichaam en enthousiast schud ik haar hand. 'Insgelijks. Ik ben Fenna, een vriendin van David.'

'Ja dat wist ik inderdaad. Je zit met hem op de opleiding toch? Ik doe een marketing opleiding samen met Joe en Jack. Dat is de jongen die niet kan drinken.'

'Ik kan dus echt wel drinken,' roept Jack verontwaardigd uit, en hij staat zo dichtbij dat ik zijn warmte kan voelen.

Felicia glimlacht en rolt met haar ogen, een daad die mij ooit klappen opleverde.

'Doe je een marketing opleiding? Ik dacht dat je het leger in wilde?' richt ik mijn aandacht op mijn voormalige liefde, en ik merk pas dat die opmerking niet kan als de stilte me de adem ontneemt.

'Klopt Fenna. Ik ben een keer uitgezonden geweest, maar wist daarna al vrij zeker dat dit niets voor mij was. Hoewel je het nooit geweten hebt, ben ik vrij creatief, dus werd ik verliefd op deze opleiding. Ik had het je willen vertellen, maar het contact verwaterde en ik ben je uit het oog verloren.'

Veel te veel verwijten in een, en het spijt me allemaal zo verschrikkelijk.

Ik wil reageren, hem vertellen dat ik met hem meeleef en dat ik hem wil helpen, maar David is me voor.

'Kennen jullie elkaar al?'

'Ja,' neemt Jack het woord, 'we zaten bij elkaar op de middelbare school.'

En daarmee is alles gezegd. Hij vertelt niet hoe vaak hij me de grond in heeft geboord, hoeveel tranen ik vergoten heb. Hij vertelt niet dat we zo ontzettend van elkaar hielden dat het ons kapot had kunnen maken, en we elkaar zoveel gekwetst hebben omdat we niet met onze gevoelens om konden gaan.

Toch houd ik mijn lippen stevig op elkaar, mijn tijd komt nog wel.

En ik krijg gelijk. Tegen een uur of twaalf, vind ik Jack in zijn eentje in de keuken en al mijn moed verzamelend, stap ik op hem af.

Er is zoveel dat ik wil zeggen, maar in plaats daarvan vraag ik: 'Hoe was het om uitgezonden te worden?'

Hij kijkt me even aan, lijkt te peilen of het een grap is.

'Het was een hel. Maar niet eentje die jij zou begrijpen Fenna. Je hele wereld bestaat uit vechten en overleven. De adrenaline houd je overeind, en zodra je die kwijtraakt komen beelden terug en kan niks in deze wereld je meer opvrolijken.'

Stilte bijt zich vast in de keuken, mijn hoofd ontploft en ik wil hem zo graag vasthouden, maar ik blijf staan waar ik sta.

'Dat spijt me ontzettend voor je.'

'Je had het kunnen weten als je contact met me had gehouden. Het deed pijn Fenna. Je nam niet eens de moeite om me te feliciteren, of me gelukkig nieuw jaar te wensen. Ik wilde je vriend zijn, echt waar, maar uiteindelijk heb ik geprobeerd je te vergeten. En nu verschijn je weer, beeldschoon als altijd, maar zo gevaarlijk omdat ik geen idee heb wat je wilt.'

Ik zet nog meer stappen in zijn richting, fluister: 'Waarom moet het altijd zo ingewikkeld zijn tussen ons? Ik weet dat ik contact had moeten houden, dat ik het in ieder geval had moeten proberen. Maar je hebt me al eens eerder in de steek gelaten, en ik was niet sterk genoeg om op je loyaliteit te vertrouwen. Ik kan je niet uitleggen hoe erg me dat spijt.'

Hij overbrugt de laatste meters, legt zijn hand op mijn wang en ik sluit mijn ogen.

'Wij zijn wel een raar stelletje he?' Hij grijnst en ik kan niet anders dan lachen.

'Ik weet het.' Alweer een stilte. 'Misschien moeten we eerst aan onszelf werken, voordat we in elkaar kunnen investeren.'

Hij overdenkt mijn woorden, weet dat we geen achttien meer zijn, maar wel nog zoveel moeten leren.

'Ik denk dat je gelijk hebt.'

Ik knik, geef hem een kus op zijn wang en wil me omdraaien, maar met een flinke ruk aan mijn arm, keer ik weer terug en knal ik tegen zijn borst. Mijn haren strelen zijn gezicht en zijn adem verwarmt mijn voorhoofd.

Hij kijkt me aan, verbindt blauw en groen alsof ze nooit zijn gescheiden.

'Ik zal terugkomen voor je Fenna. Wacht je op me?'

Ik glimlach, leg mijn hoofd op zijn schouder.

'Altijd.' 

-

Zelfs ik werd hier een beetje verdrietig van...:( 

Nog een fijne tweede kerstdag! 

Liefs, 

Daniek.