Deal or no Deal?

Hoofdstuk 8.

Fenna.

Verdwaasd kijk ik hem aan, en dat moet van mijn gezicht te lezen zijn want hij grinnikt zelfingenomen naar me.
Hoorde ik dat nu echt goed? Moet hij régels met mij bespreken? Is het niet al erg genoeg dat hij me voor de rest van het jaar kan laten rond galopperen alsof ik een schoothondje ben?

'Wat bedoel je met regels?' Vraag ik voorzichtig, omdat ik niet wil dat hij zijn geduld verliest. Ik wrijf nog eens over mijn elleboog, die de klap heeft opgevangen toen hij me tegen de muur drukte. Daar zal ik weer een nieuwe plek aan overhouden. De kneuzingen op mijn lichaam die hij heeft veroorzaakt , zijn bijna niet meer te tellen.

Hij kijkt me een paar seconden aan, alsof hij geniet van mijn onzekerheid, alsof hij me graag nog even onwetend wilt laten.

Uiteindelijk schraapt hij toch maar zijn keel. 'Regels waar je je aan moet houden zolang je van mij bent.' Het laatste deel van zijn zin bezorgt me de kriebels. Ik ben niet van hem. Ik ben geen marionet die hij klakkeloos kan bedienen, geen pion in het spel die hij wilt spelen. Hij kan niet zomaar van mij verwachten dat ik alles van hem pik, maar desondanks ben ik benieuwd naar zijn 'regels.' Misschien vallen ze wel hartstikke mee en maak ik me druk om niks.

'Regel 1: je doet alles, maar dan ook alles wat ik zeg,' grijnst hij en geeft me een veelbetekenende knipoog. Ik onderdruk de neiging om te kokhalzen. 'Regel 2: je behandelt mij als een koning. Ik wil niet dat je met je ogen rolt, je middelvinger opsteekt, scheld of wat dan ook om mij te irriteren.' Ik glimlach in mezelf. Deze regel kan nog wel een opgave worden.
'Regel drie: je praat met geen enkele andere jongen zonder mijn toestemming.' Waar slaat dat nu weer op? Hij haat mij, dus waarom zou hij mijn banden met andere jongens af willen snijden?
'Mag ik nog wel ademhalen?' Merk ik droog op en rol met mijn ogen om mijn onvrede te uiten.

'Wat heb ik nou gezegd?' Van schrik sla ik een hand voor mijn mond, wat me alleen maar een triomfantelijk gelach van Jack oplevert.  

'Wat gebeurt er eigenlijk als ik het niet opvolg?' Vraag ik uitdagend, blij dat ik iets heb gevonden waarmee ik mijn verzet toch ietwat kan laten blijken. Kan laten zien dat hij niet de macht over mij heeft, en dat ik me nooit zonder slag of stoot over zal geven.

Hij komt achter me staan en slaat zijn armen om mijn middel, de warmte van zijn huid dringt door mijn shirt heen en even sta ik in dubio of ik hier van moet genieten of dat ik zijn hand moet wegslaan. Geen van beide opties lukken.
'Ik hoop dat je daar nooit achter hoeft te komen,' fluistert hij hees in mijn oor, ik voel zijn warme adem in mijn nek. Ik raak er een tikkeltje zenuwachtig van en probeer uit zijn greep te ontsnappen.

'Word je hier nerveus van?' Grinnikt hij waarna hij me zachtjes omdraait en mijn kin vastpakt, wat me noodzaakt hem aan te kijken.

Ik probeer zo dapper mogelijk mijn hoofd te schudden, maar iedereen zou zien dat ik lieg.
'Ik heb ook een paar regels,' flap ik eruit. Ik kan niet meer helder denken. Zijn lichaam is te dichtbij, zijn gezicht zit de dicht op de mijne en ik krijg vreemde kriebels in mijn buik als ik ontdek dat zijn blik een moment lang afglijdt naar mijn lippen. Of verbeeld ik me dat maar?

Zijn grip verslapt, waardoor ik opgelucht ademhaal.
Hij kijkt me verbaasd aan, maar zijn blik verandert al snel naar geamuseerd en hij knikt, als teken dat ik mag spreken. Ik haal diep adem en schraap mijn keel. 'Regel 1: geen ongepaste dingen meneertje, ik meen het. En regel 2: ik zal niks doen wat levensbedreigend is.'

Nu is hij degene die met zijn ogen rolt. 'Ik wil je heus niet dood hebben hoor.'
Verbaasd kijk ik hem aan. Dat was misschien wel het aardigste van wat hij ooit tegen me heeft gezegd.

'Dat is eh..heel nobel van je.' We zwijgen een tijdje, allebei verzonken in onze eigen gedachten. Wat zou ik graag een keer door zijn hoofd willen spoken, op zoek naar de gedachten die hem van dag tot dag bezighouden. Zodat ik me voor kan stellen hoe deze jongen is als hij niet word aangemoedigd door zijn vrienden. Als hij zijn reputatie niet hoog hoeft te houden en zich niet tegenover iedereen hoeft te bewijzen.