Deal or no Deal?

Hoofdstuk 20.

Jack. 

Nooit geweten dat iemand je met een onschuldige kus op zoveel verschillende manieren kan kwetsen. Het voel alsof mijn hart uit mijn borst word gerukt, alsof mijn ziel uiteen wordt gereten door de emoties die ik de baas dacht te zijn.

De façade die ik koste wat kost overeind probeer te houden, brokkelt met elke stap die ik zet af. De gevoelens die ik verloren waande, vechten zich een weg naar de oppervlakte en ik heb nog nooit zoveel moeite moeten doen om mijn tranen tegen te houden.

Ik haat Tyler, omdat hij het enige waar ik ooit oprecht om heb gegeven op zo'n brute wijze van me afpakt. Ik haat Fenna, omdat ze de verlangens die zonneklaar door haar ogen worden gereflecteerd niet de kans bied om naar buiten te komen. En ik haat mezelf, omdat ik mijn nederlaag heb erkend, en ik haar zonder te vechten heb opgegeven.

Maar op de een of andere manier bezit ik de energie niet om met Tyler te duelleren, krijg ik het niet voor elkaar om te strijden voor datgene wat ik het meeste liefheb. Ik weet niet of dat komt omdat ik het diep vanbinnen al heb opgegeven of omdat Fenna toch minder dierbaar voor mij blijkt te zijn dan ik altijd had gedacht.

Diep vanbinnen weet ik dat het laatste eigenlijk niet mogelijk is, aangezien ik de allesoverheersende pijn die op dit moment mijn lichaam overheerst, anders nooit zou kunnen voelen.

Misschien heb ik wel gewoon altijd geweten dat dit gedoemd was te mislukken, maar het gemis dat ik voel is zo heftig dat het mijn hele wezen lijkt op te slokken.

Fenna heeft me verraden, terwijl ze nooit de mijne is geweest.

De enige manier waarop ik dit kan vergeten, is door middel van sterke drank waarmee ik mijn brein kan verlammen. Als vanzelf vinden mijn voeten hun weg naar de alcoholtafel en zonder echt te weten wat er staat, klok ik een gevuld glas achterover. Het drankje brandt in mijn keel, maar de verdovende uitwerking is te prettig om ermee te stoppen.

Ik drink door tot mijn zichtveld draait en mijn benen mijn gewicht eigenlijk niet meer kunnen dragen.

De beelden van hun kus blijven zich maar voor mijn ogen afspelen en ik voel hoe mijn hart ineenkrimpt. Ik vergeet hoe ik adem moet halen en het lijkt alsof mijn hoofd ieder moment uit elkaar zal klappen.

Ik voel me verloren en mijn hele lichaam doet pijn. Ik weet niet wat er met me aan de hand is, maar ik ben een deel van mezelf kwijt en ik kan mijn gevoelens niet langer negeren.

Fenna hoort bij mij en door deze daad lijkt het alsof er een deel van mijn lichaam af is gesneden.

Zwalkend baan ik me een weg naar de dansvloer, naar de plek waar ik voor even hoop had gekoesterd. De plek waar ze me vrijwillig had aangeraakt en ik even had gedacht dat we alle verschrikkingen uit het verleden konden begraven.

Maar nu weet ik niet meer wat ik voel, of ik überhaupt ooit in staat zal zijn om op iets te vertrouwen.

Ik heb Fenna veel te veel macht gegeven, heb te lang gedaan alsof ik de regie in handen had terwijl ik wel beter wist.

Ik mag nooit meer iemand toelaten, mag nooit meer iemand onder mijn huid laten kruipen. Ik moet het masker dat Fenna vakkundig gebroken heeft weer lijmen, en de scheuren zullen me altijd blijven herinneren aan de fout die ik heb begaan. Aan de emoties die ik heb laten ontsnappen.

Een bal van woede, verdriet en nieuwe vastberadenheid drukt op mijn maag, laat me een vorm van zelfverzekerdheid voelen die waarschijnlijk misplaatst is, maar waar ik me voor nu met alle liefde aan over wil geven.

Ik giet nog een aantal glazen drank naar binnen om dat gevoel te versterken en na een tijdje kan ik mezelf zelfs wijsmaken dat ik haar kan vergeten. Dat ze niet zo belangrijk voor me is en het me geen moeite zal kosten om door te gaan met mijn leven.