Deal or no Deal?

KERST DEEL 1.

Hoi lieve lezers!! 

Fijn kerstdagen! Ik vond dat Fenna en Jack ook een leuke kerst verdienden, en dus heb ik een kort verhaal voor jullie geschreven! Het zal uit twee delen bestaan, en ik hoop heel erg dat jullie ervan gaan genieten. Vandaag deel 1, morgen deel 2. 

Laat vooral weten wat jullie ervan vinden! 

Liefs, 

Daniek. 

--

Rosa, uitbundig als altijd, slaakt een bewonderend kreetje als ze zich schaamteloos in me opneemt en ik veeg een plukje haar achter mijn oor om mezelf een houding te geven.

Ik sta in haar slaapkamer en draag een rode jurk zonder mouwen. Het ding wordt bij elkaar gehouden door een band om mijn nek, en de ietwat bolle bovenkant geeft het een speelse uitstraling. Het strakke lijfje legt de nadruk op mijn taille, en de bloedrode kleur vormt een mooie toevoeging aan mijn knalrode lippen en donkere haar.

'Wat een knapperd ben je toch ook Fen,' verzucht Rosa, en glimlachend neem ik haar complimentje in ontvangt. 'Dank je Roos. Jij ziet er ook adembenemend uit vandaag.'

En dat is echt zo. Ze draagt een zwarte jurk met lange, sierlijke mouwen. Het tekent haar aanwezige rondingen mooi af en de split legt de nadruk op haar in een panty omhulde benen. Aan haar voeten draagt ze zwarte hakken, zo hoog dat het bijna gevaarlijk lijkt. Haar blonde haren omlijsten haar gezicht en haar make-up is in evenwicht. Haar blauwe ogen twinkelen me speels tegemoet.

'Ik moest wel. Ik heb mijn zinnen al maanden op Lucas gezet, en ik vind dat die verdomde mistletoe nu wel eens zijn werk mag doen.'

Volgens mij hoeft ze zich helemaal niet zo op te doffen om zijn aandacht te krijgen, maar ik houd wijselijk mijn mond.

Lucas is een jongen van mijn opleiding en zodra ik hen aan elkaar heb voorgesteld, leef ik in een wereld van subtiele blikken, flirterige opmerkingen en een eeuwige dans waarin ze om elkaar heen blijven cirkelen. Beiden zijn ze te koppig om de eerste stap te zetten, en als er vanavond niets gebeurd, zal ik er hoogst persoonlijk voor zorgen dat die twee bij elkaar komen.

Ondanks dat het al drie jaar geleden is dat wij op achttienjarige leeftijd de school verlieten, hebben Rosa en ik nog altijd contact. In het begin verwaterde het even, beiden druk met onze nieuwe levens en opleidingen. Uiteindelijk vonden we elkaar ondanks afstand en groei weer terug en brachten we mensen mee die we tijdens onze schoolcarrière hadden ontmoet en in ons hart hadden gesloten. Zo nam ik Lucas, Carol en David mee, drie ontzettend aardige leerlingen waarmee ik me al snel verbonden voelde. Hoewel psychologie af en toe best zwaar is, slepen zij me door de dagen en geeft Carol's vrolijke karakter me altijd wel iets om naar uit te kijken.

Peter, Moira en Kat, zijn artistieke persoonlijkheden waarbij Rosa zich al snel thuis voelde en toen we eens een keertje met zijn allen gingen eten, bleek het uit te groeien tot een hecht groepje. Een tijdje geleden ontstond dan ook het idee om samen Kerst te vieren, en vandaag is het dan eindelijk zo ver. Iedereen brengt zijn eigen hapjes mee en David en Kat hebben nog een aantal andere mensen opgetrommeld.

We vieren het bij David, aangezien hij de enige is die nog thuis woont, als rasechte Maastrichter, en de ruimte heeft om een feestje te bouwen.

Rosa is speciaal bij mij blijven logeren, en in het kleine studentenhuisje mag het wel als een wonder worden beschouwd dat we elkaar nog niet in de haren zijn gevlogen. Ik weet echter, dat onze vriendschap daar veel te hecht voor is.

'Kunnen we gaan?' vraag ik, als Roos nog even haar lippenstift heeft bijgewerkt. Ze knikt, diept onze jassen op uit de stapel kleding in de hoek, en achter elkaar lopen we het krakkemikkige trappetje naar beneden af.

Het studentencomplex was vroeger een oude school waar ze kleine appartementjes in hebben gebouwd. Keuken en woonkamer worden gedeeld, gelukkig staat er wel een eigen badkamer tot je beschikking. Mijn moeder vond het afschuwelijk toen we er voor het eerst gingen kijken, maar de behoefte aan zelfstandigheid trok mij uiteindelijk over de streep. En eerlijk gezegd, is het me allemaal best goed bevallen.

Gearmd lopen we over de straten. Hoewel de koude wind de winter symboliseert, mis ik de sneeuw die bij deze periode eigenlijk onmisbaar moet zijn.

Onderweg halen we Carol op, die in een appartementje in de buurt is ingetrokken. Maastricht ligt er vredig bij, en de lichtjes geven me een warm en huiselijk gevoel.

Al kletsend komen we aan bij het huis van David. Het is een keurig rijtjeshuis met een tuin dat in de zomer een ongekende schoonheid krijgt.

Bibberend staan we tegen elkaar aan terwijl Rosa op de bel drukt.

Gestommel, en dan wordt de deur geopend. Het onthult Lucas, die er, gehuld in een zwart pak, er oogverblindend uitziet. Ik werp een subtiele blik op Rosa, die haar blozende wangen verwoed probeert te bedekken.

'Goedenavond dames. Ik neem de rol van gastheer even op me. Een vriend van David heeft wijn over zijn overhemd gemorst, dus die moest even snel iets van zijn vader lenen.'

Al lachend lopen we naar binnen en als een echte gentleman neemt Lucas onze jassen aan. Nu pas kan ik goed zien wat Carol aanheeft. Ze draagt een blauwe cocktail jurk dat haar slanke figuur accentueert en een taille creëert. De kleur blauw staat haar goed, en laat haar blonde haren nog beter uitkomen.

'Loop maar alvast door, ik regel even snel een drankje voor jullie.'

Rosa, behulpzaam als ze is, vertelt dat ze hem wel even zal helpen, en mijn blik zegt alles wat ik niet hardop kan zeggen.

Ik wikkel mijn arm om die van Carol en samen betreden we de kamer. De kerstliedjes van Skyradio galmen door de kamer en wekken een mooie, maar subtiele sfeer.

Onze vrienden staan op om ons te begroeten: Moira heeft een lange, zwarte jurk aangetrokken. Het bovenstuk zit strak en wordt versierd door kleine diamantjes.  Het lijfje zit strak om haar lichaam om vervolgens bij de knieën uit te lopen en haar knalroze haren vormen een eigenaardig maar mooi contrast. Kat heeft een van haar eigen creaties aan: een korte, witte, strapless jurk met rode rozen. Haar benen lijken nog langer te worden en haar blauwe ogen stralen. Peter draagt zoals  alle jongens een zwart pak, maar zijn knalrode schoenen onderscheiden hem. Ook staat er een andere jongen in het gezelschap die ik nog niet ken. Zijn donkere huid en knalblauwe ogen vullen elkaar prachtig aan en zijn lange, krullende haren zijn in zijn nek in een knot gebonden. Het pak legt zijn lange, gespierde postuur bloot, en als Rosa Lucas niet had gehad, wist ik wel wie haar nieuwe slachtoffer werd.

Ik ga iedereen langs en de onbekende stelt zichzelf voor als Joe.

Op dat moment hoor ik gestommel van boven komen en niet veel later verschijnt David. Ook hij draagt een zwart pak en kijkt me speels aan zodra hij me ziet. Ik omhels hem stevig, wens hem gelukkige feestdagen en verstijf in het proces. De jongen die achter hem verschijnt, is namelijk iemand die ik ken. Hij heeft bruin haar, ijzige ogen die ik maar al te goed ken en hoewel hij duidelijk volwassener is geworden, zou ik hem uit duizenden herkennen.

Jack.