Deal or no Deal?

Hoofdstuk 25.

Jack.

De woorden van mijn vader blijven me de rest van het weekend achtervolgen. Bij ongeveer alles wat ik doe galmt zijn stem weer door mijn hoofd, en in combinatie met het prachtige gezicht van Fenna is dat een geweldige tactiek om me volledig in te laten storten.

De emoties die ik zo lang heb proberen te onderdrukken staan nu op het punt om me in te halen en dreigen me te vernietigen als ik hen nog langer negeer. Ze lijken te schreeuwen om een stem, om acceptatie van mijn geest, en ik vrees dat ik niet langer de energie bezit om terug te vechten. Misschien wil ik die strijd niet eens meer leveren, wil ik voor even datgene omarmen waar ik zo zielsveel van houd.

Ik had de keuze die steeds maar weer aan de oppervlakte verschijnt, al lang geleden moeten maken, maar ik had nooit de moed bezeten om ook daadwerkelijk een einde te maken aan die onzekerheid. Nu heb ik echter een keuze gemaakt, en hoewel ook die de nodige teleurstellingen met zich mee zal brengen,weet ik dat ik gekozen heb voor datgene dat me het meest gelukkig zal maken; de liefde.

Het wordt tijd dat ik Fenna vertel hoeveel ik van haar houd. Dat ik opbiecht dat ze mijn gedachten nooit verlaat en ik al zo lang naar haar verlang dat het bijna pijn doet. Dat ik beloof dat ik er vanaf nu altijd voor haar zal zijn, en haar door de onzekerheid van het leven zal sleuren.

Ik wil de steun zijn wanneer haar benen het begeven, wil de zuurstof zijn als ademen moeilijk begint te worden, en wil de kracht zijn die haar altijd kan helpen door te gaan.

Ik wil zo veel, maar bovenal wil ik dat ze gelukkig is, en ze de angsten en blauwe plekken die ik haar heb bezorgd nooit meer hoeft te kennen.

Ik heb alleen geen idee hoe ik dit allemaal aan haar over moet brengen, hoe ik mijn overweldigende liefde moet uiten zonder het risico te lopen dat ze me wegduwt.

Al de hele dag heb ik mezelf opgesloten in mijn kamer, proberend een brief te schrijven waarmee ik haar voor altijd voor me zal kunnen winnen.

Toch lijken de woorden niet uit me te willen vloeien, en gefrustreerd verkreukel ik het papier.

Als ik het open vouw is het niet meer zo glad als anders en de grove lijnen vertegenwoordigen de barsten in mijn hart.

Ik dacht dat ik me opgelucht zou voelen als ik aan mezelf toe zou geven hoeveel ik van haar houd, dat ik de mening van iedereen achter me zou kunnen laten en met haar gelukkig zou kunnen worden.

Maar ik vraag me constant af hoe er op ons gereageerd zal worden. Vraag mezelf constant af of mijn vrienden me zullen accepteren nu ik oprecht voor haar gekozen heb.

Ik zou hier niet over na moeten denken, zou genoeg moeten hebben aan haar aanwezigheid, aan haar liefde, aan haar warme lippen op de mijne, maar toch besluipt de onzekerheid me en blijft mijn reputatie bestaan, als een zeurderige melodie in mijn hoofd.

Daarbij vraag ik me af, of mijn liefde voor haar wel lang genoeg stand zal blijven houden. Ik verlang al zo lang naar haar, ben al zo lang bezig met mijn liefde voor haar, dat ik bang ben dat die hevige emotie zal verdwijnen zodra ik haar eenmaal in mijn armen heb.

En die afwijzing wil ik haar niet aandoen. Ik wil niet nog meer littekens op haar ziel achterlaten, wil haar geen hoop geven om het daarna de grond in te boren.

Ook weet ik niet eens zeker of ze me überhaupt wel wil. Of ze me kan vergeven en dezelfde ingewikkelde gevoelens heeft als ik.

Ik hoop dat ze me de kans geeft om al de akelige herinneringen uit te wissen en nieuwe in haar hart te stoppen.

En met dit in mijn achterhoofd, begin ik te schrijven.

_

Na een paar uur ben ik eindelijk zover om mijn kamer uit te komen. Mijn been slaapt van het lange zitten en mijn hand verkrampt door het vele schrijven, maar ik ben trots op alle woorden die ik heb neergezet. Op alle bekentenissen die ik haar moet maken, maar niet hardop uit kan spreken.