Deal or no Deal?

Hoofdstuk 14.

Nieuw hoofdstuk! Hopelijk vinden jullie het leuk...:) 

Jack.

Mijn hoofd tolt als haar heerlijke parfum mijn neus binnen drijft, de geur laat al mijn gedachten vervagen en het lukt me nauwelijks om nog helder na te denken.

Ik probeer wanhopig de rozige mist in mijn lichaam te verdrijven, maar het lijkt me te verlammen en ergens wil ik er ook helemaal niet aan ontsnappen.

Ik zou de hele dag alleen maar elk stukje van haar huid opsnuiven, een deel worden van haar wezen.

Maar ik weet dat ze dat nooit zal toelaten. En geef haar eens ongelijk, ik ben een harteloze jongen die haar zoveel pijn en verdriet heeft gedaan. Het is mijn eigen schuld dat ze geen liefde voor me kan voelen, het is mijn schuld dat ik haar nooit mijn ware gezicht laat zien.

Waar zijn al die straffen goed voor?

Waarom moet ik haar altijd bang maken met mijn aanwezigheid?

Zuchtend laat ik haar arm los, haar enorme hazelnoot bruine ogen kijken me verbaasd aan.

'Wat?' snauw ik, wetende dat ik toe heb gegeven aan mijn innerlijke zwakte, maar ik kon het nu eenmaal niet over mijn hart verkrijgen om nog meer blauwe plekken op haar lichaam te tekenen.

'Niks. Het spijt me dat ik te laat was.'

Ze staart naar de grond terwijl ze het zegt en ik kan uit haar blik niet helemaal opmaken of ze het oprecht meent, maar haar woorden laten mijn hart een tikkeltje smelten. 'Het geeft niet,' fluister ik zachtjes.

Een paar minuten lang heerst er een ongemakkelijke stilte in het huis en beide weten we niet zo goed wat we eraan moeten doen. Ik voel een speciale warmte door me heen trekken, wat meestal het gevolg is als we zo dicht naast elkaar staan dat de haartjes van onze armen elkaar kunnen raken.

Na een tijdje weet ik mezelf weer bij elkaar te rapen en loop ik naar boven om een aantal lijstjes te pakken die ik met Chris heb samengesteld.

'Pak maar wat drinken voor jezelf. Je kent de weg,' roep ik over mijn schouder en even later hoor ik hoe haar voetstappen langzaam wegsterven.

Ongeduldig stamp ik met twee treden tegelijk naar boven, me verloren voelend omdat Fenna zo dichtbij is maar tegelijkertijd onbereikbaarder dan ze ooit is geweest. Op mijn kamer is er een bom ontploft aan kledingstukken, gebruikte sigaretten en gescheurde schoolboeken waar ik nog nooit een blik in heb geworpen.

Ik gooi een paar shirts op mijn bed in een hoek, zo een vijftal briefjes onthullend die ik daar gisteren heb neergelegd zonder er een tweede keer naar om te kijken.

Ik gris ze van de grond en laat de puinhoop, waar ik vast en zeker ooit in ga verdrinken, voor wat het is en ren gehaast naar beneden.

Ik vind Fenna aan de keukentafel met een glaasje water in haar rechterhand. Anders dan de vorige keer lijkt ze nu gewend aan de luxe in het huis, is ze nauwelijks meer onder de indruk van de spullen die mijn vader een vermogen heeft gekost.

Ergens irriteert me dat mateloos, omdat het enige waarmee ik haar nog ietwat kon imponeren weg valt, maar aan de andere kant heb ik ook respect voor haar. Respect omdat zij het enige meisje lijkt te zijn die niet gevoelig is voor de dure dingen waar dit huis rijk aan is.

'Goed, waar wilde je me over spreken?' zegt ze met een bepaalde blik in haar ogen waar ik het zowel warm als koud van krijg.

Haar houding tegenover mij is veranderd. Ze durft zowaar tegen me te vechten, alsof iemand een dosis zelfvertrouwen in heeft gepompt.