Over Schilders & Prinsessen

4. The Invisible Man

10 SEPTEMBER

Ik keek ongeduldig op mijn horloge terwijl mijn psycholoog verder sprak met die geleerde stem van hem. Nog tien minuten. Nog tien minuten en dan zou ik eindelijk weer van hem verlost zijn.

Ik had de fout gemaakt om mijn vader te vermelden en nu vond Dominic het nodig om elk detail uit mijn halve zin daarover uitgebreid te analyseren. Stom van me. Wist ik ondertussen niet beter? Alsof Dominic met zijn eindeloze gepraat mijn vader zou kunnen terugtoveren. Integendeel.

Soms vroeg ik me af waarom ik nog naar hier kwam. Niet dat ik geen nood had aan therapie, ik wist ook wel beter dan dat. Het was gewoon dat ik geen nood had aan Dominic. Zijn kantoor rook vreemd en hij leek altijd hetzelfde te dragen. Had hij zijn kostuum in veelvoud of waste hij zijn kleren gewoon nooit?

Daarbovenop kon hij ook nog eens een heel uur volpraten, zonder ooit door te krijgen dat hij weer op het foute spoor zat.

Ik had mezelf er nog nooit van kunnen overtuigen om het hem te zeggen. Er was iets aan de manier waarop hij naar me keek, onderzoekend en een beetje beoordelend, dat me het gevoel gaf dat hij het gewoon zou weglachen. Dus liet ik gewoon mijn hoofd leeglopen en knikte ik af en toe goedkeurend wanneer ik hem een vraag hoorde stellen.

"Ik denk dat je daardoor moeite hebt om relaties aan te knopen, is het niet? Uit je vorige sessie—"

Ik schudde bruusk mijn hoofd. Hij had het weer goed mis. Mijn vader had helemaal geen invloed meer op mijn leven. Dat verdiende hij niet, na al die tijd.

"Ik heb veel vrienden en ik heb een goede band met mijn broer en moeder, dus ik weet niet waarover je het hebt."

Een van Dominics borstelige wenkbrauwen ging omhoog en ik wenste meteen dat ik mijn mond gehouden had. Wat was dat toch met vandaag?

"Ik bedoel dat je misschien geen romantische relatie durft aangaan omdat—"

Ik kwam overeind, klaar om mijn tijd met hem af te sluiten. De overige vijf minuten kreeg hij cadeau vandaag.

"Sommige mensen zijn ook gelukkig zonder romantische relatie, weet je."

Hij knikte, alsof hij doorkreeg dat hij geen vat meer op me had. Goed zo. Een half jaar aan sessies en het voelde alsof hij helemaal niets over me wist. Ik had geen nood aan een relatie. Ik deed het prima op mijn eentje. Dat hij dat niet wilde geloven, was niet mijn probleem.

Toch kon ik het ongemakkelijke gevoel in mijn buik niet negeren.

"Dan lijkt het me verstandig om onze sessie hier af te ronden. Ik zie in mijn agenda dat onze volgende afspraak pas over een enkele maanden ingepland staat. Is dat de bedoeling of zou je graag sneller terugkomen?"

"Dat is de bedoeling."

Mijn stem klonk minder vast dan ik wilde, maar hij leek het amper te merken. Ik was hier maandelijks naartoe gekomen, maar ik kon het niet langer in me opbrengen om deze marteling nog aan hetzelfde ritme te doorstaan. 

Dominic knikte en ging aarzelend met zijn hand door zijn haren.

"Freddie? Je weet dat ik hier ben om je te helpen, toch? Ik—"

"Oké, bedankt! Tot volgende keer!"

Als Brian me kon zien, had hij me waarschijnlijk neergebliksemd met zijn ogen, maar ik kon het niet langer in me opbrengen om beleefd te zijn. Ik was te geïrriteerd door Dominic om me te schamen en bleef zelfzeker voortwandelen, tot het gebouw uiteindelijk ver achter me lag en ik de metro bereikte.

Het was rustig op de metro en de vertrouwde omgeving kalmeerde me meteen. Ik ging op een vrij stoeltje zitten en zette mijn koptelefoon op, klaar om mijn zorgen te vergeten.