Over Schilders & Prinsessen

14. Don't Lose Your Head

23 DECEMBER

"Waarom vraag je niet gewoon aan je moeder of je mee Kerst mag gaan vieren?"

Lux keek naar me alsof het geen onlogische vraag was, maar ik voelde mijn hart samenknijpen bij de gedachte alleen al. Het voelde al weken alsof mijn leven ontspoord was en ik had geen idee hoe ik het terug op de rails moest krijgen.

Waarom leek niets te lukken de laatste tijd?

Het leek alsof elke keer wanneer ik mijn mond opendeed, ik nog iemand extra kwetste. Ik kreeg maar geen rust in mijn hoofd en het kostte me meer en meer moeite om mijn dagen te starten. Diep vanbinnen wist ik wat dit was, dat het weer was zoals enkele jaren geleden, maar ik durfde het niet aan mezelf toe te geven. Nog niet. Het zou snel weer beter worden, als ik gewoon maar.... Mijn hoofd bood me geen antwoord, dus duwde ik de vraag weer dieper weg zodat ik me weer op Lux kon focussen. Op het nu kon focussen.

"Is het niet aan haar om mij uit te nodigen?"

Ik wist dat het stom was, maar mijn koppigheid weigerde om toe te geven. Het vervelende stemmetje in mijn achterhoofd me vertelde me dat ik beter verdiende dan dat, dat ik het verdiende om voor een keertje uitgenodigd te worden in plaats van om een uitnodiging te smeken, maar tot nu toe had het me nog helemaal niets opgeleverd. Buiten een eenzame Kerst.

Lux haalde hun schouders op terwijl die hun spullen bij elkaar nam. Ik nam mijn telefoon, die aangaf dat ik geen nieuwe berichten had, en sloeg mijn tas dan over mijn schouder. Jo en Quinn waren al eerder vertrokken en dat was maar goed ook, want ik was niet van plan om dit gesprek te hebben met Jo in de buurt.

Jo, die natuurlijk wel uitgenodigd was. Jo, die al weken geen woord meer tegen me gezegd had. Ze was het probleem weer veel groter aan het maken dan het was. Misschien was Kerst vieren met hen toch niet de beste optie. En toch. Ik kon het gevoel niet van me afschudden dat mama haar jongste dochter weer maar eens over mij gekozen had, en dat ik daardoor op het punt stond om de slechtste Kerst van mijn leven te moeten beleven.

"Je moeder denkt waarschijnlijk gewoon dat je andere plannen hebt."

Hoe kon ze dat weten, als ze er niet eens naar gevraagd had? Toegegeven, ik had haar sinds mijn ruzie met Jo ook niet meer gebeld, maar dan nog. Het vooruitzicht op een eenzame Kerst stak me tegen, meer dan ik wilde toegeven.

Brian vierde Kerst niet meer sinds hij met Rishi was, of toch niet op de kerstboom-cadeautjes-eten tot je van de trap kon rollen-manier. In plaats daarvan planden ze nu elk jaar een tripje naar het natuurpark waar ze elkaar hadden leren kennen en ik was niet van plan om daar het derde wiel te gaan uithangen.

Quinn zat ondertussen al op een vliegtuig richting het Verenigd Koninkrijk om haar Kerst door te brengen met haar nicht, een van de weinige mensen uit haar familie die nog met haar wilde praten sinds ze uit de kast gekomen was. Ik gunde het haar met volle teugen en was dus ook niet van plan om de kostbare tijd die ze had met haar familie af te nemen.

Samuel en Daria waren, nu ja, Samuel en Daria. Daar hoefde geen tekeningetje bij gemaakt te worden.

"Ik zou je bij ons uitnodigen, maar mijn abuela komt, en ik zie je te graag om je een hele avond met haar gepraat op te schepen."

Ik trok de deur naar de gang open en mompelde een snel bedankje. Lux' abuela was inderdaad praatgraag, en hoewel ik dat over het algemeen niet erg vond, was het best moeilijk om haar te volgen aangezien ik geen Spaans kon en zij geen Engels. Lux gebruiken als vertaler was geen optie, niet met het aantal woorden dat die vrouw op een minuut kon produceren, en het was niet alsof Google Translate haar tempo aankon. Ik denk dat ze met gemak een wereldrecord kon doen sneuvelen als ze dat zou willen.