Over Schilders & Prinsessen

12. My Melancholy Blues

30 NOVEMBER

Quinn humde zachtjes mee met het liedje dat ze luisterde terwijl ik me focuste op het serene gezicht van de vrouw voor me. Buiten viel er voor het eerst dit jaar sneeuw, en het leek alsof dat de hele wereld in een deken van stilte wikkelde.

Beneden zaten Lux en Jo aan een van de tafels te werken. Lux was op zoek naar een volgend project voor ons en bezig met onze financiën, hun blik geconcentreerd op hun computerscherm. Jo zat naast haar met haar rug naar me toe. Haar rode krullen waren nog wilder dan anders en het hielp ook niet dat ze er de hele tijd met haar handen doorging. Ze zei iets tegen Lux, en leunde naar die toe. Ik zat te hoog om te verstaan wat ze precies zei, maar blijkbaar was het iets grappig, want Lux lachte erom.

Ik kon niet voorkomen dat het me irriteerde. Ik wilde haar bijna toesnauwen dat ze zich beter wat meer op haar werk moest focussen, in plaats van haar collega's zo af te leiden, maar ik hield me in. In plaats daarvan richtte ik me weer op mijn werk terwijl ik hun zacht gepraat probeerde te negeren.

Ik keek tevreden naar de vrouw en legde dan mijn penseel neer. Ik zou moeten wachten tot het droog was voor ik weer verder kon, dus ik besloot om pauze te nemen. Ik klauterde naar beneden en ging naast Lux zitten. Die toonde me het scherm van hun computer en wees naar een paar cijfers die er behoorlijk rood uitzagen en ik fronste.

"Het komt door de nieuwe penselen en het duurdere type verf. Het komt wel goed, zeker met wat de koninklijke familie ons betaalt, maar we moeten geen al te gekke kosten meer maken de komende maanden."

Ik knikte, meer op mijn gemak. Tenzij een van onze stellingen het zou begeven, verwachtte ik niet dat er nog iets betaald zou moeten worden.

"Hé, Freddie?"

"Mmh?"

Ik staarde naar een aanbieding die open stond op Lux' scherm, zonder op te kijken naar Jo. Het was een barokke kerk aan de andere kant van Washington. Mijn interesse was meteen gewekt. Het gebouw was haar glorie al lang verloren, maar de schilderijen aan de muren achter het altaar leken mijn naam bijna te schreeuwen. Ze waren niet zo groot als het plafond van de bibliotheek, maar minstens even mooi, en ik kon mijn blik amper loskrijgen van de details die in elkaar overgingen. Dit stond op mijn lijf geschreven.

"Kan je even komen kijken? Ik heb iets voor je gemaakt."

Dit keer keek ik wel op naar Jo. Ze droeg een bril die ik nog niet eerder gezien had, maar duwde hem tussen haar krullen zodra ze doorhad dat ze mijn aandacht had. Ik wilde haar bijna vragen sinds wanneer ze een bril droeg, maar ik hield me in.

Ik kwam overeind met een zucht en Lux gaf me een stomp om duidelijk te maken dat ik me moest gedragen. Ik draaide met mijn ogen, maar plakte dan een glimlach op mijn gezicht en wandelde richting Jo.

"Wat is het?"

Jo kreeg een brede glimlach op haar gezicht en wees naar haar scherm. Ik leunde voorover om het beter te kunnen zien, maar het duurde een tel voor ik doorkreeg naar wat ik juist aan het kijken was. Ons logo. Of toch een variant daarvan. De gebruikelijke zwarte letters waren nu een donkere tint blauw. In plaats van dat ze naast elkaar stonden, stonden ze verticaal in een geometrische lijntekening.

Ze had ons logo aangepast. Zonder het me te vragen. Ik voelde irritatie in me opwellen. Jo vatte mijn zwijgen op als haar teken om enthousiast over haar ontwerp te praten.

"Ik heb dus jullie letters behouden, maar ik heb ze meer stilistisch gemaakt en ze een ander kleurtje gegeven en—"

"Wie zegt dat ik dat wou?"