Over Schilders & Prinsessen

5. It's a Beautiful Day

21 SEPTEMBER

Ik was diep gefocust op een van mijn engelen terwijl iemand in de verte mijn naam riep. Ik knikte halfhartig, zonder mijn blik te lossen van de bleke tinten van het gewaad van de engel. Het was waarschijnlijk Quinn die me waarschuwde dat ze naar huis ging, maar ik wist ook dat als ik nu zou opkijken, ik me niet meer op mijn werk zou kunnen focussen.

De deur viel dicht met een zachte klap en ik keek tevreden toe hoe mijn penseel het wit weer heel maakte. We waren eindelijk aanbeland bij het leukste deel van de restauratie, het herschilderen zelf. Ik vond het fantastisch om de juiste pigmenten te zoeken en om zo nauwkeurig mogelijk de stijlen van de oorspronkelijke kunstenaars na te bootsen. De weken van observatie konden nu eindelijk omgezet worden in iets reëel. Het was spannend en vertrouwd tegelijk.

Mijn alarm ging af en klonk schel en luid door de lege bibliotheek. Ik kromp een beetje in elkaar en haastte me naar mijn gsm. Ik drukte de klok uit, erop lettend dat ik geen verf achterliet op mijn scherm. Het zou niet de eerste keer zijn.

Ik besefte plots weer waarom ik mijn alarm gezet had en vervloekte mezelf omdat ik de tijd weer uit het oog verloren was. Het leek maar enkele minuten geleden te zijn dat Quinn vertrokken was, terwijl het in realiteit al meer dan een uur was. Ik dekte haastig mijn verfbak af en klom van mijn stelling. Ik had blijkbaar ook mijn eerste alarm compleet gemist, dus ik zou moeten lopen als ik mijn bus nog wilde halen. Anders zou het een marathon worden.

Ik veegde mijn haren uit mijn gezicht en keek naar mijn kleren en besloot dat ik er deftig genoeg uit zag. Ik kon niet meteen nieuwe verfvlekken ontdekken op mijn salopette, dus het zou wel in orde zijn. Daarnaast, het draaide toch niet eens om mij, dus het leek me sterk als iemand een opmerking zou maken over de opgedroogde kleuren op mijn kleren.

Ik grabbelde mijn spullen bij elkaar en spurtte naar buiten. Ik was amper de gang uit toen ik tegen iemand aanliep die de hoek om kwam. Ik knalde achteruit en de persoon die ik geraakt had, sloeg een hoge kreet.

"Shit, sorry!"

Ik herstelde me van de botsing en besefte dat het prinses Alyssa was die voor me stond. Natuurlijk. Het universum was me de afgelopen tijd niet gunstig gezind, en ik begon er zo stilaan mijn geduld mee te verliezen.

Ik voelde mijn wangen warm worden en bukte me snel om de spullen die ze had laten vallen, op te rapen. De prinses had echter hetzelfde idee en nog voor we goed en wel beneden waren, knalden onze hoofden al tegen elkaar.

Ze kreunde pijnlijk en ik vloekte binnensmonds terwijl ik over mijn voorhoofd wreef. Ik krabbelde haar boeken bij elkaar met mijn andere hand terwijl ik de pijn probeerde te negeren. Ze zuchtte verontwaardigd en haar gezicht was vertrokken in een pijnlijke frons.

"Hier..."

Ik aarzelde terwijl ik terugdacht aan het park. Een tel lang wilde ik er haar voor bedanken, maar ik verloor mijn moed en hoorde iets helemaal anders uit mijn mond stromen.

"Ik moet beter uitkijken waar ik loop."

Ze draaide met haar ogen en knikte terwijl ze haar boeken weer van me over nam. Het irriteerde me dat ze zomaar akkoord met me ging, alsof ze niet net zo zeer op mij gebotst was.

"Wat doe jij nog hier op dit uur?"

Ze trok haar boeken dichter tegen haar borst, alsof ze iets kostbaars waren. Ik deed een poging om de titels te lezen en kwam erachter dat het schoolboeken waren. Alyssa was een student?

"Ik kan hetzelfde aan jou vragen. Moet jij niet dringend ergens zijn?"

Shit. Ik knikte snel en deed een poging om mijn gsm te vinden in de rommelhoop die mijn spullen ondertussen vormde. Alyssa zuchtte, maar was zo vriendelijk om me het uur te tonen op haar horloge, en ik besefte dat ik heel erg hard zou moeten lopen om die bus nog te halen.