Over Schilders & Prinsessen

7. Hang on in There

7 OKTOBER

We werden aan een ronde tafel geplaatst die duidelijk het middelpunt van de zaal vormde. Op mijn plek stond een naamkaartje dat bedrukt was met 'Koninklijke Hoogheid Latoya, Hertogin van Columbia', en het deed me nog minder op mijn plaats voelen dat al het geval was. Ik had mezelf moeten vastketenen aan mijn stelling.

De man naast me keek bedenkelijk op me neer, maar zei geen woord. De vrouw naast hem glimlachte vriendelijk naar me, en ik kreeg het gevoel dat ik haar van ergens kende. Oh. Het was de Voorzitster van het Huis van Afgevaardigden. Ik maakte me kleiner in mijn stoel, beseffende dat letterlijk alle belangrijke mensen van ons land zich hier verzameld hadden.

Waarom had Alyssa gedacht dat het een goed idee was om mij hier mee naartoe te nemen? Iemand gaf een onzichtbaar teken en plots ging iedereen zitten. Mijn reactie kwam een tel te laat, waardoor ik mijn stoel in allerijl nog schrapend naar achteren moest trekken. Alyssa draaide met haar ogen.

"Let een beetje op, wil je?"

Ik wilde protesteren, maar ik was zo onder de indruk van de zaal, het blinkende zilveren servies en de belachelijk belangrijke mensen om me heen dat het me niet lukte. Een reeks obers kwamen de zaal binnen en een enthousiast geroezemoes kwam tot leven.

Ik kreeg een bord voor mijn neus gezet dat amper gevuld was. Misschien lag het aan de grootte van het bord, maar het leek alsof het eten in het porselein verdwaalde. Het zag er wel lekker uit, en de geur was minstens even uitnodigend.

"Een puree van butternut pompoen, aangevuld met romige Gorgonzola en krokante amandelen."

Ik knikte vriendelijk naar de ober en richtte me dan op mijn bord terwijl ik besefte hoeveel honger ik eigenlijk had. Het water liep me in de mond. Misschien was het toch niet zo'n slecht idee geweest om te komen. Naast me kwamen de gesprekken op gang terwijl ik zo beleefd mogelijk probeerde te eten, en af en toe te knikken, ook al had niemand het echt tegen mij.

Het bord met de pompoen werd al snel weer weggehaald, en het ontging me niet hoe het bord van Alyssa nog bijna onaangetast was. Had ze geen honger? Ik wilde het haar bijna vragen, maar mijn gsm trilde. Ik besefte dat niemand op me lette, dus ik viste hem uit mijn tas terwijl Alyssa met de rest van onze tafelgenoten sprak. Ik zag dat het een melding was in het groepsgesprek en duwde het bericht zonder te twijfelen open.

Samuel aan Les Queerios: [afbeelding]

Er verscheen een selfie en ik tikte erop om hem te vergroten. Het was al diep in de nacht daar, maar het feest was duidelijk nog niet afgelopen. Samuel stond op de voorgrond met zijn arm om Daria. Hij was niet al te scherp in beeld, maar het was duidelijk aan de manier waarop zijn arm richting de hoek van de foto ging, dat hij de fotograaf van dienst geweest was. Achter hem stonden een hoop mensen, maar de personen die het meeste opvielen, waren Samuels zus en haar verloofde. Nee, vrouw. Ik voelde een glimlach verschijnen.

Koningin Beatrice had een prachtige witte jurk aan, en hoewel de foto korrelig was, waren de bloemen in haar haren toch duidelijk zichtbaar. Haar vrouw, prinses Victoria, had een donkerblauw kostuum aan en ze had een bloem in haar handen die dezelfde leek te zijn als die in de haren van haar vrouw. Hoewel iedereen naar de lens keek, had het koppel enkel ogen voor elkaar.

Samuel aan Les Queerios: dit is staatsgeheim, trixie vermoordt me als ze erachter komt xoxo

Ik draaide met mijn ogen. Aan zijn losse glimlach te zien, zag het ernaar uit dat hij de gratis drank al uitgebreid uitgeprobeerd had. Ik wenste plots dat ik ook daar was. Het eten hier was hemels, maar ik had me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld.