Over Schilders & Prinsessen

25. See What a Fool I've Been

2 MAART

Het was rustig in het restaurantje dat mama voor ons uitgekozen had. Het was een vegetarisch tacorestaurant waar ik al veel over gehoord had, maar nog nooit geweest was omdat ik het uiteindelijk altijd uitgesteld had. Dit was exact waarom ik zo graag met mama omging, het leek alsof ze een zesde zintuig ontwikkeld had om altijd precies te weten wat ik nodig had.

Het voelde alsof het al jaren geleden was dat we dit nog gedaan hadden, gewoon ons tweetjes, maar ik merkte dat ik het gemist had. Ze zat tegenover me, haar bril in haar wilde krullen en haar blik op de menukaart gefocust. Ik had het altijd grappig gevonden dat ze haar bril afzette om dingen te lezen, maar dat bewees gewoon dat ik het concept van brillen nog altijd niet begreep.

Er waren grijze haren in dat eeuwige rood van haar verschenen en ze had fijne rimpeltjes rond haar ogen. Het was lang geleden dat ik haar nog zo hard bestudeerd had, maar ik vond het fijn dat, ondanks het feit dat ze ouder werd, ze ook nog steeds heel erg hetzelfde leek.

Het bracht me een bepaald soort van rust. Weten dat, ondanks alles wat ik verpest had, sommige dingen ook altijd hetzelfde zouden blijven.

"Wat ga jij nemen?"

Ze keek naar me op, en ik staarde geschrokken naar mijn kaart. Ik was zo afwezig geweest dat ik nog niets gekozen had.

"Ik euhm... Ben je hier al geweest? Ik weet niet wat lekker is."

Mama schudde glimlachend haar hoofd, alsof ze duidelijk wilde maken dat sommige dingen nu eenmaal nooit zouden veranderen, en wees dan naar een van de dingen op de kaart.

"Ik heb vorige keer de enchiladas met champignon genomen, en die waren heel lekker. Ik ga deze keer taco's nemen denk ik."

Ik knikte, en besloot dat ik haar op haar woord zou geloven. Ik legde mijn menukaart neer en keek in het rond terwijl ik de gezelligheid in me opnam. Het was nog rustig hier, aangezien we de middagdrukte voor waren, maar dat vond ik niet erg. Integendeel. Ik weet niet of ik me zo op mijn gemak gevoeld zou hebben als er te veel mensen geweest waren. Dus het was perfect zo.

"Vertel me eens, hoe gaat het met je? Het lijkt al zo lang geleden dat ik je dat nog heb kunnen vragen."

Ik haalde mijn schouders op. Ik wilde niet tegen haar liegen, dus het voelde verkeerd om te zeggen dat alles goed met me ging. Toch wist ik dat ze het me niet kwalijk zou nemen als ik haar zou zeggen dat het slecht ging, want ze had ons altijd geleerd dat gevoelens boven ongemak gingen.

Het was een van de weinige redenen waarom ik Lux op mijn zestiende had durven toegeven dat het niet goed met me ging. Dat ik vandaag nog steeds zo goed met Lux kon praten over de dingen die in mijn hoofd omgingen. Als ik mama niet gehad had, dan zou ik waarschijnlijk zelfs nooit bij een psycholoog terecht gekomen zijn.

"Ik heb een nieuwe psycholoog gevonden dankzij Lux."

Mama knikte begrijpend, de menukaart nog steeds stevig in haar handen.

"Dat is goed. Die man die je nu had was niet goed voor je. Ik ben blij dat Lux zo voor je zorgt."

Daar had ze gelijk in. Zonder Lux had ik nooit de moed gehad om weg te gaan bij Dominic.

"Heb je al een afspraak gehad?"

Ik schudde mijn hoofd. Mijn nieuwe psycholoog had wel plek voor me gehad, maar ik zou pas over een maand effectief kunnen gaan.

"Binnenkort. Maar ze heeft me doorverwezen naar een website die me in de tussentijd ook al verder kan helpen."

Ze knikte, haar blik een beetje opgelucht, en ik besefte dat ik heel erg veel geluk had dat ze mijn moeder was.