Over Schilders & Prinsessen

21. It's Late

18 FEBRUARI

"Hebben jullie al een nieuwe job gevonden voor na de bibliotheek?"

Alyssa's stem klonk gedempt vanaf mijn plek in de badkamer. Ze was met Sandwich bezig, nadat ze zichzelf weer maar eens uitgenodigd had. Niet dat ik dat heel erg vond. Ik spuwde het schuim van mijn tandpasta uit en knikte, ook al kon ze me niet zien.

"Ja, we hadden oorspronkelijk een barokke kerk op het oog, maar dat is ons niet gelukt."

Het prikte minder ondertussen. Al had ik mezelf wel voorgenomen om nooit in die kerk te trouwen, zo was ik dan ook wel weer. Niet dat ik ooit ging trouwen.

"We hebben nu een opdracht aangenomen in het noorden van Washington."

Ik wist niet of ze doorhad wat ik daarmee wilde zeggen. Ik zou haar niet meer tegenkomen in de metro. Ik zou haar misschien wel nooit meer zien. Mijn hart kneep pijnlijk samen bij de gedachte, maar ik herinnerde mezelf eraan dat het waarschijnlijk beter was zo. Ze had al te veel invloed op me en op deze manier zou ik haar misschien uit mijn hoofd kunnen zetten.

"Er komt een hotel in een oud museum, maar ze willen de plafonds behouden en die mogen wij restaureren."

Ik controleerde of ik er oké uit zag. Het was niet alsof we grootste plannen hadden, Alyssa wilde gewoon gaan wandelen, maar ik had de hele dag doorgebracht in mijn pyjama, dus ik wilde zeker zijn dat ik eruit zag alsof ik buiten kon komen.

Alyssa en haar onaangekondigde bezoekjes ook.

Ik fatsoeneerde mijn haar nog een laatste keer en knikte. Ik zag er goed uit. Niet dat het uitmaakte aangezien Alyssa er waarschijnlijk niets om gaf. Maar de laatste tijd deed ik meer en meer moeite om indruk op haar te maken, ook al wist ik dat het tot niets zou leiden.

"Dat klinkt leuk!"

Ze klonk dichterbij, maar ze was nog steeds niet in beeld. Ik hoorde haar iets zeggen tegen Sandwich, die luid miauwde. Alyssa gaf hem een antwoord dat ik niet kon verstaan en ik schudde glimlachend mijn hoofd. Die twee. Ik voelde me een derde wiel in mijn eigen huis.

Er klonk plots een hoop lawaai uit de woonkamer, dat gevolgd werd door zacht gevloek van Alyssa.

"Sandy! Wat doe..."

Alyssa maakte haar tirade tegen mijn kat niet af en viel stil. Ik leunde uit mijn badkamer om te kijken of alles in orde was.

Mijn blik viel meteen op de ravage die de kat aangericht had. Enkele van mijn bekers met penselen lagen op de grond, Sandwich zelf schoot langs mijn benen de badkamer in, en...

"Heb jij dit gemaakt?"

Ik voelde mijn wangen branden terwijl Alyssa zich naar me omdraaide. Ik staarde naar haar gezicht, of toch het gezicht dat ik aan het schilderen was, in de hoop dat ik het zo zou kunnen doen verdwijnen. Het bleef echter waar het was, open en bloot en plat op de grond, en ik vervloekte Sandwich nog een extra keer. Wat een verrader.

Ik sloot Sandwich op in de badkamer en knikte traag, op zoek naar een excuus. Ik had geen idee hoe ik me hier uit kon praten. Hoe legde ik uit dat ik haar geschilderd had en dat het mijn hele wereld op zijn kop gezet had, maar dat ze het mocht negeren en mocht doen alsof het niet gebeurd was?

Ik had beter moeten weten, natuurlijk. Het was stom van me om het daar te laten staan, zeker met Alyssa's gave om zichzelf uit te nodigen. Waarom had ik het in mijn hoofd gehaald dat ik het verborgen zou kunnen houden, gewoon omdat ik het probeerde te negeren?

"Ik euh..."

Goed bezig, Freddie. Ik wilde iets verzinnen dat het minder groots zou doen klinken dan het was. Dat het niet was wat het leek en dat ik niet terug beginnen schilderen was na jaren gewoon omdat ik haar gezicht maar niet uit mijn hoofd kreeg. Maar mijn mond leek geen woorden te kunnen vormen en ik kon alleen maar staren.