Over Schilders & Prinsessen

20. Lost Opportunity

10 FEBRUARI

Ik kwam nerveus overeind van de bank en beende heen en weer. Waarom was dit zo moeilijk? Het was niet alsof de wereld zou vergaan als ik de woorden hardop zou zeggen. En toch. Wat als Dominic me uitlachte? Het voelde alsof hij daartoe in staat was. Zo weinig vertrouwen had ik in hem.

Het bevestigde alleen nog maar meer dat wat ik ging doen, de juiste keuze was. Dat wist ik. Het effectief zeggen, was wel nog iets helemaal anders.

"Freddie, is alles oké met je?"

Dominic hield me fronsend in de gaten en ik haatte hoe bekeken het me deed voelen. Hij tikte enkele keren met zijn balpen tegen zijn boekje, zoals hij wel vaker deed, en zuchtte dan.

"Kijk, Freddie, ik kan je niet helpen als je me niets zegt, dat weet je."

Maar dat was net het probleem. Ik had hulp nodig om over mijn gevoelens te praten. Ik had gehoopt dat hij het me zou leren, of me tenminste toch zou helpen. Het was niet dat ik niet wilde praten en me even slecht wilde voelen als ik nu deed, maar ik had gewoon geen idee hoe ik alles onder woorden moest brengen. Hoe vertelde je aan iemand die je amper vertrouwde dat je depressie terug was? Dat je 's morgens niet meer uit je bed wilde komen en dat op sommige dagen je eten opwarmen in de microgolf al te veel moeite van je vergde? Ik wist dat hij er ervaring mee had, dat was ook de manier waarop ik hem gevonden had, maar toch voelde het alsof hij me niet zou begrijpen.

"Dit gaat niet werken."

Ik liet me gefrustreerd op de bank vallen en hij keek me vragend aan. Ik vroeg me af of iemand ooit gewend kon raken aan zijn borstelige wenkbrauwen en veroordelende blikken, maar misschien had hij die blikken enkel gereserveerd voor mij.

"Therapie is uiterst geschikt om—"

Ik draaide met mijn ogen en schudde mijn hoofd.

"Ik bedoelde dat dit..."

Ik zwaaide met mijn hand tussen ons in.

"Niet gaat werken. Ik kom hier al maanden en ik voel me niet geholpen, dus ik denk niet dat je de juiste persoon voor me bent."

"Ah, op die manier."

Hij knikte en schreef iets neer. Ik wilde het boekje bijna van hem afnemen, maar hield me in. Nog even. Na deze sessie hoefde ik hem nooit meer te zien. Het was een belofte aan mezelf en aan het telefoonnummer dat ondertussen bijna een gat in mijn zak brandde.

Ik had het al weken geleden in mijn telefoon moeten zetten natuurlijk, maar ik was ook nog steeds wie ik was, en mijn uitstelgedrag was niet te ontwijken. Dus prulde ik aan de hoek van het papiertje dat ondertussen al zacht van de kreukels was.

"Ik ben blij dat je het me gezegd hebt, Freddie, want zoiets is niet eenvoudig."

Hij keek weer op van zijn boekje en gunde me een glimlach. Hadden psychologen ooit zelf het gevoel dat ze een slechte match waren met hun patiënten? Ik kon me onmogelijk inbeelden dat hij nooit gedacht moest hebben dat het te stroef liep in onze sessies.

"Heb je al iemand anders gevonden of wil je dat ik je daarbij help? Of heb je besloten om je therapie af te ronden?"

Ik prutste opnieuw aan het briefje in mijn zak en knikte dan.

"Ik heb al iemand gevonden."

Ik voelde mijn wangen branden. Waarom voelde het alsof ik hem bedrogen had? Relax, Freddie. Hij was mijn psycholoog, niet mijn partner. Ik was hem niets verschuldigd. Ik beet op mijn lip om het gemakkelijke gevoel weg te duwen en keek hem dan aan. Ik hoopte dat ik zelfzeker overkwam, maar eigenlijk voelde ik me heel klein.