Over Schilders & Prinsessen

18. You're My Best Friend

16 JANUARI

Het leek alsof maandag nog sneller gekomen was dan anders en ik voelde me loom. Het liefst van al was ik vanochtend in mijn bed gebleven. Ik had zelfs even overwogen om ziek te bellen, maar ik wist ook dat mijn vrienden me niet geloofd zouden hebben.

Dus had ik me hier naartoe gesleept.

De gedachte dat ik hen terug onder ogen moest komen, was overweldigend. Ik had mijn telefoon uitgezet, niet bereid om te zien of ik al dan niet berichtjes van hen zou krijgen, maar nu ik hier stond, had ik meer dan ooit spijt van die beslissing.

Ik ademde diep in en ging dan naar binnen. Het was nog leeg in de bibliotheek, op uitzondering van Lux na, die de zaal aan het rondgaan was om de lichten aan te doen. Huh. Waar waren Quinn en Jo? Ik was normaal gezien altijd de laatste om te arriveren. Het was niet alsof ik vandaag een metro vroeger genomen had, toch?

Ik keek op mijn horloge om het te controleren en kwam tot het besef dat ik zelfs nog later was dan anders. Zo hard had ik het dus uitgesteld om te komen. Lux kreeg door dat ik er was en wandelde naar me toe. Die leek mijn verwarring op te merken en zuchtte.

"Jo komt niet vandaag. En ik heb aan Quinn gevraagd om later te komen zodat ik met je kon praten."

Ik voelde mijn hart een nerveus sprongetje maken.

"Hier?"

Lux knikte.

"Je hebt me niet echt een andere optie gegeven. Ik heb je het hele weekend proberen te bereiken."

Oh. Het luchtte me een beetje op dat die de moeite genomen had om wel degelijk met me te praten. Het alternatief had me beangstigd, dat ik het definitief verpest had bij iedereen en dat ze me niet meer zouden willen spreken, zo erg zelfs dat ik geweigerd had mijn telefoon terug op te zetten.

"Mijn euh... telefoon stond uit."

Lux knikte en ging dan op een van de stoelen rond de grote tafel zitten. Die klopte zachtjes op de lege stoel naast hen. Ik probeerde het ongemakkelijke gevoel in mijn buik te negeren, maar dat was moeilijk wanneer hun blik zo bezorgd was. Ik ging dit niet leuk vinden, dat kon ik nu al voorspellen.

Ik wilde een beetje boos zijn omdat die me in een hoekje gedreven had op het werk, maar ik wist ook dat ik die geen andere keuze gegeven had. Daarnaast wist ik ook dat ik waarschijnlijk nodig had wat die me ging vertellen, of ik het nu wilde of niet.

"Je weet dat ik van je hou, he?"

Ik knikte.

"Ja, natuurlijk. Dat is wederzijds. Waarom—"

"Ik ken je al sinds we klein waren. Je sleurde me op de speelplaats overal mee naartoe en je was de eerste aan wie ik durfde vertellen dat ik andere voornaamwoorden wilde gebruiken. Je bent er altijd voor me geweest en hebt altijd voor me gezorgd."

Ik haalde mijn schouders op. De herinneringen aan de zevenjarige variant van Lux kwamen bovendrijven. We waren allebei nieuw geweest op de school, ik net na de scheiding van mijn ouders en Lux net naar hier verhuisd. Ik had me aan die vastgeklampt alsof mijn leven ervan afhing, en daarna nooit meer losgelaten. Die was sindsdien mijn beste vriend geweest en ik zou het niet anders gewild hebben.

"Dat is wat vrienden doen, toch?"

Die knikte en legde hun hand op de mijne.

"Ja, inderdaad."

Ik fronste. Ik had geen flauw idee wat Lux me wilde zeggen, maar ik kreeg het gevoel dat het me niet ging bevallen.

"Ik maak me zorgen om je, Free."