Over Schilders & Prinsessen

24. Was It All Worth It?

25 FEBRUARI

Ik besefte pas dat ik thuis was op het moment dat ik mijn sleutels in het slot duwde. Ik probeerde het ongemakkelijke gevoel in mijn buik te negeren, maar dat was moeilijker dan ik wilde. Ik was vanochtend naar de winkel vertrokken, maar mijn gedachten waren zo all over the place dat ik de helft van wat ik nodig had niet eens bij had en nu weer hier beland was, zonder het echt door te hebben.

Het was al lang geleden dat ik me zo onbewust door Washington verplaatst had, volledig op automatische piloot. Diep vanbinnen wist ik dat ik me er zorgen over moest maken, maar ik had er geen energie voor. Ik duwde de deur open en liet mijn spullen op mijn bed vallen zonder er nog naar om te kijken. Sandwich maakte een klaaglijk geluid en maakte daarmee duidelijk dat ze ook op mijn bed gelegen had, maar ik kon het niet in me opbrengen om me er schuldig over te voelen.

Ik voelde me opgelaten. Mijn lichaam leek niet naar me te willen luisteren vandaag, en ik wist dat het aan meer lag dan aan de weinige slaap alleen.

Mijn blik viel op de wasmand die op mijn salontafel stond. Mijn moeder was dus hier geweest en ik had haar weer maar eens gemist. Of deed ze het expres, komen wanneer ik er niet was? Ik duwde de gedachte meteen weer weg, wetende dat het niet rationeel van me was om zoiets te denken. Ze had niet kunnen weten dat ik nu naar de winkel zou gaan. Ik vervloekte mijn hoofd om de gedachte, en probeerde het van me af te schudden. Zat ik al niet diep genoeg in de put?

De kleren in de mand waren allemaal netjes geplooid en roken fris. Boven op de stapel lag een briefje met mama's krullerige handschrift.

Je was er niet, dus kan je me even sturen wanneer je samen iets wil eten? Zie je graag. Liefs, mama.

Oh. Ik voelde tranen verschijnen, maar ik duwde ze meteen weer weg. Waarom was ik zo emotioneel vandaag? Ik nam mijn telefoon en stuurde haar meteen een berichtje met de vraag wanneer ze kon, bang dat ik het anders zou vergeten. Want ik wilde haar echt heel graag nog eens zien. Ik begroef mijn vingers in de zachte stof van het bovenste shirt. De geur van mijn moeders waspoeder kwam bovendrijven, de milde geur een restant van onze jeugd thuis. Het was een van mama's manieren geweest om Brian te sparen, maar ik kon niet ontkennen dat ik er ook altijd van gehouden had.

Het was een van die dingen die nooit leek te veranderen en het kalmeerde mijn hart een beetje.

Ik hief het shirt op om mijn neus erin te begraven en kwam tot het besef dat Alyssa's trui eronder lag. Mijn tranen vielen dit keer wel, maar ik kon ook niet voorkomen dat ik moest lachen. Natuurlijk.

Alsof het al niet genoeg was dat ze zich een plek van mijn hart had toegeëigend, hadden haar kleren zich nu ook tussen de mijne gemengd. Ik snikte terwijl ik de trui vastnam. Hij leek hier zo op zijn plek dat het moeilijk was om me in te beelden dat ze hier nooit meer zou komen.

De gedachte dat ze dat wel zou doen en de manier waarop ze zich dan over Sandwich heen zou buigen en zich door mijn appartement zou bewegen alsof ze hier al thuis was, was echter te veel, dus nam ik mijn telefoon om haar eindelijk een antwoord te geven.

Jij aan prinses 👑 : ik heb je trui gevonden, zal ik hem brengen?

Prinses 👑 aan jou: Ik ben in de bibliotheek.

Haar antwoord kwam meteen en bracht een nieuwe vlaag van zenuwen met zich mee. Haar berichtje was droger dan ik gewend was van haar, maar ik wist ook wel dat dat mijn eigen fout was. Dus haalde ik diep adem en vertrok ik weer.

***

Het voelde gek om weer in de bibliotheek te komen, zeker nu er geen stellingen meer stonden. Het voelde vreemd leeg, alsof we hier nooit geweest waren. Ik staarde naar het plafond, naar het werk dat we verricht hadden en ademde diep in. De trui van Alyssa lag naast me op de vensterbank, maar ik hield er mijn afstand van, bang dat ik anders zou terugkrabbelen.