Over Schilders & Prinsessen

17. There Must Be More to Life Than This

13 JANUARI

"Nog een laatste keer alles controleren?"

Ik knikte en nam Lux' laptop over van hen. Ik scrolde voorzichtig door de pagina's van ons portfolio. Jo moest het gemaakt hebben, besefte ik nu, want niemand van ons had ook maar enige kennis van de programma's die tot dit resultaat zouden leiden.

Ik wilde geïrriteerd zijn, maar eigenlijk kon ik alleen maar opgelucht zijn dat ze er zoiets moois van gemaakt had. Ik keek naar haar op, maar ze ontweek mijn blik. Oké, dan geen bedankje voor haar. Ik keek weer naar de donkere vlakken die vloeiend in elkaar overgingen, en de manier waarop onze projecten er perfect in geïntegreerd waren. Ze was hier goed in. Beter dan ik me had kunnen inbeelden.

Op de eerste pagina stond het project in een hotel dat we enkele jaren geleden gedaan hadden. Ik herinnerde me de plafonds nog, maar niet omdat ik ze zo mooi gevonden had. Nee, de enige reden waarom ik me ze nog voor de geest kon halen, was omdat ze meters hoog geweest waren, nog hoger dan hier, en ik de eerste weken doodsangsten uitgestaan had op mijn stelling. Sindsdien kon ik beter om met hoogtes, maar de gedachte aan het hotel alleen al was genoeg om mijn knieën te doen knikken.

De muren van een klooster aan de rand van Washington volgden, en daarna het schilderij van een private eigenaar. Het waren beide kleinere projecten, maar daarom niet minder uitdagend. Als laatste volgde er enkele beelden van wat er al klaar was in de bibliotheek. Het was lang niet alles wat we gedaan hadden, maar het waren wel onze beste projecten. Het was een goede keuze.

Overal stond een korte tekst bij over onze aanpak en de duur van de projecten. Lux had Jo daar waarschijnlijk bij geholpen, maar ik kon niet ontkennen dat het er fantastisch uitzag. Ik gaf Lux hun laptop en knikte als teken van goedkeuring.

"Dat eh... Ziet er goed uit, Jo. Knap werk."

De woorden voelden vreemd in mijn mond, maar het leverde me een voorzichtige glimlach van mijn zus op. Ze knikte en keek dan weer van me weg, en ik besloot dat dat genoeg interactie was voor vandaag. Lux toonde me nog snel de e-mail die die getypt had en keek dan naar Quinn om haar toestemming te krijgen. Quinn knikte en stak haar duim op.

"Op naar een nieuwe job!"

Ik voelde het enthousiasme door me heen razen terwijl Lux op de verzendknop drukte. Ik zag de e-mail verdwijnen, met ons portfolio erin, en blies dan mijn adem uit. Dit was het dan. Meer konden we niet doen om de eigenaars van de kerk te overtuigen. Ik droomde alweer bijna weg van de schilderijen achter het altaar, maar ik hield me in. Niet te hard van stapel lopen.

Diep vanbinnen wist ik dat er niets kon mislopen. Lux' foto's van onze projecten waren fenomenaal en met de naambekendheid die werken voor de koninklijke familie met zich meebracht, was het zo goed als zeker dat ik me binnenkort zou mogen bezighouden met de barokke schilderijen die al weken door mijn hoofd spookten. Dus ademde ik opnieuw in om het laatste beetje van mijn stress van me af te schudden.

"Freddie? Kan ik je even spreken?"

En daar was de stress meteen weer. Jo stond nu voor me, haar dichtgeklapte laptop in haar handen. Ze deelde een blik met Lux, alsof de twee onderling al wisten waarover dit ging en ik nog op de hoogte gebracht moest worden.

Ik kon meteen voorspellen dat ik het eigenlijk niet eens wilde weten.

"Prima."

Ik kwam zuchtend overeind terwijl ik wanhopig vast probeerde te houden aan het gelukkige gevoel van daarnet, maar ik voelde het alweer door mijn vingers slippen. Jo moest ook altijd alles verpesten. Lux wierp me een strenge blik toe, maar ik negeerde het. Jo liet enkel haar goede kant zien wanneer ze in Lux' buurt was en hoewel ik kon accepteren dat ze een goede vriendin was voor Lux, wilde dat niet zeggen dat hetzelfde ook voor mij gold. Ik had immers ook haar slechte kanten al mogen meemaken.