Over Schilders & Prinsessen

23. Innuendo

24 FEBRUARI

Ik keek naar de foto's die Lux daarstraks genomen had. Ze waren nog niet bewerkt, dus zouden nog mooier worden, maar ik wist nu al dat het resultaat prachtig zou zijn. De afgewerkte engelen, de vrouw die net in de lens leek te staren, het waren stuk voor stuk pareltjes. Ze zouden ons portfolio nog beter maken.

Mijn hart maakte een gek sprongetje om te weten dat de restauratie nu definitief klaar was en dat ik nooit meer naar de bibliotheek zou gaan. Dat ik Alyssa waarschijnlijk nooit meer zou zien.

"Ik had dus een megacoole vaas gezien, eentje die perfect bij de nieuwe inrichting van onze slaapkamer zou passen. Ik had hem al in mijn handen, klaar om hem mee naar huis te nemen, en komt er plots een Karen aan die hem zomaar uit mijn handen sleurt! Alsof ik ze niet eerst gezien had!"

Daria schudde haar hoofd en draaide glimlachend met haar ogen.

"Je bent weer aan het overdrijven, lief."

Samuel keek haar protesterend aan.

"Niet waar! Ze deed alsof zij meer recht had op die vaas dan mij, maar ik was er eerst."

Daria draaide weer met haar ogen en keek smekend naar Quinn.

"Hij doet alsof hij in 'the Hunger Games' beland was, maar eigenlijk ging het er heel deftig aan toe. En ik ben er meer dan blij om dat zij die vaas uiteindelijk mee naar huis genomen heeft, want het ding was spuuglelijk."

Samuel greep naar zijn hart alsof ze hem net een doodsteek gegeven had en Daria leunde giechelend naar hem toe. Hij leek nog even in discussie te willen gaan, maar plantte dan een snelle zoen op haar lippen.

Ik schudde glimlachend mijn hoofd en staarde peinzend in mijn bier. Het was ondertussen al lang donker buiten, en ik zou hier morgenochtend ongetwijfeld spijt van krijgen, maar ik was te opgelaten om me er zorgen over te maken. Mijn vrienden veranderden van onderwerp, iets over een nieuw recept dat Lux van hun abuela gekregen had, en ik was nog lang niet klaar om de avond te laten eindigen. We waren hier om te vieren dat we klaar waren in de bibliotheek, en vieren zouden we dus doen. Of daar probeerde ik mezelf toch van te overtuigen.

Mijn gsm trilde en ik wist nog voor ik keek van wie het berichtje was. Alyssa. Ze had meer vertrouwen in me dan ikzelf, zo bleek, want hoewel ik er al een hele week in sloeg om haar te ontwijken, leek ze er nog niet klaar voor te zijn om het op te geven. Ik had het niet in me gevonden om op haar berichtjes te antwoorden. Het voelde allemaal te nep, alsof ik een plantje moest wateren waarvan ik al lang wist dat het eigenlijk van plastic gemaakt was.

Ik draaide zuchtend mijn telefoon om zodat ik naar de sms kon kijken, maar het gebaar lokte Quinns aandacht en ik wist meteen dat ik het verpest had.

"Oh my God..."

Ze staarde me met grote ogen aan en ik schudde snel mijn hoofd. Het was niet wat ze dacht. Of misschien een klein beetje, maar ik wilde gewoon niet dat ze het dacht. Dit zou een prima gelegenheid zijn voor het universum om Quinn een spontane aanval van onoplettendheid te geven.

"Je hebt het nummer van de prinses?"

Ik schudde snel mijn hoofd, maar Quinn had mijn telefoon al vast voor ik de kans kreeg om mezelf te verdedigen. Het bericht stelde niet eens veel voor, maar ik wist ook dat Quinn er alles uit zou afleiden dat ze nodig had.

Prinses 👑 aan jou: Kan het zijn dat mijn trui nog bij jou ligt?

Ik vervloekte mezelf omdat ik de melding niet meteen weggeveegd had. Veel kon ik er niet meer tegen beginnen, dus sloot ik mijn ogen, wachtend op de storm.