Over Schilders & Prinsessen

15. Thank God It's Christmas

25 DECEMBER

De sneeuw die we al weken kregen, was vanochtend ineens verdwenen. Het zorgde ervoor dat mijn humeur nog slechter werd. Was vandaag al niet stom genoeg? Ik had gehoopt dat ik tenminste een witte Kerst zou krijgen, maar zelfs dat leek er te veel aan te zijn.

Ik kwam zuchtend overeind uit mijn bed en werd meteen begroet door een klaagzang van Sandwich, die duidelijk honger had.

"Ook een goedemorgen voor jou."

Sandwich reageerde met een nieuwe zeurende miauw en ik draaide met mijn ogen terwijl ik haar etensbakje vulde.

"Ik krijg al bijna spijt dat ik een cadeau voor je heb gekocht."

Dit keer was ze te gefocust op haar eten om nog naar me te luisteren en ik zuchtte. Als dit een voorbode was van hoe ik mijn Kerst zou spenderen, dan mocht het al meteen weer morgen zijn.

Ik zuchtte en liet mijn blik over de gigantische rommel in mijn appartement glijden. Kerst zou dan wel niet worden wat ik ervan gehoopt had, maar ik kon mijn dag misschien wel nuttig doorbrengen. Opruimen dan maar. Ik kon me niet eens meer herinneren wanneer ik dat voor het laatst gedaan had.

Ik begon met mijn vuile afwas. Ik vond vuile tassen en borden terug, sommige al meer dan een week oud, op bijna elk horizontaal oppervlak van mijn appartement. Het was eigenlijk een wonder dat ik nog genoeg servies had om op te eten, met wat ik nu verzameld had. Ik kwam een vork tegen op mijn nachtkastje. Ik had geen idee waarom maar ik besloot me er geen vragen bij te stellen. Ik zou het antwoord toch niet vinden. Toen de berg eindelijk verzameld was, had ik er al bijna geen zin meer in.

Waarom stelde ik het altijd zo lang uit? Daar maakte ik het probleem alleen maar erger door.

Ik vulde mijn spoelbak en keek zuchtend naar de afwas. Ik zou mijn past self willen vervloeken, maar ik wist ook goed genoeg dat het was wie ik was, en dat het altijd zo zou gaan. Dus in plaats van mezelf verder neer te halen, zette ik een playlist met Queen-liedjes op en begon ik aan wat een onmogelijke taak leek.

Een uur en gerimpelde vingers later was mijn aanrecht eindelijk weer leeg. Ik richtte me meteen op mijn volgende taak, bang dat ik anders zou stoppen. Mijn bed was het volgende op mijn denkbeeldige lijst. Ik dekte het netjes op en hurkte dan zodat ik kon kijken wat er allemaal onder lag. Ik had de slechte gewoonte om alles wat in de weg lag eronder te duwen, en dan simpelweg te vergeten dat het bestond, maar dat leidde er dus toe dat het er een paradijs van stof en rommel werd.

Ik schepte met mijn arm een deel van de spullen onder mijn bed uit. Ik vond enkele t-shirts terug die ik al maanden kwijt was, een boek dat ik in een ver verleden gestart was en enkele lege strips van pillen. Ik draaide ze om om te lezen wat erop stond. Testosteron. Ze waren waarschijnlijk een restant van toen Samuel hier nog gelogeerd had, die ze nam als onderdeel van zijn transitie. Damn, Freddie. Dan was het dit keer echt lang geleden dat ik opgeruimd had.

Het was middag toen mijn appartement er eindelijk weer deftig uitzag. Sandwich had de hele tijd liggen slapen op mijn bed, alsof een deel van de rommel ook niet haar schuld was. Al die haren. Toen ik erover geklaagd had, had ze simpelweg naar me gekeken alsof ze daarmee wilde zeggen dat ik gewoon dankbaar moest zijn omdat ze me haar aanwezigheid gunde, en dat was het einde geweest van dat gesprek.

Die kat zou me nog jaren van mijn leven gaan kosten, ik voelde het al.

Ik besloot om Subway te gaan halen om mijn harde werk te belonen en vertrok naar buiten. Het was nog steeds ijskoud, koud genoeg om het te doen sneeuwen, maar de lucht was helder en deed daarmee mijn laatste restje hoop verdwijnen. Waarschijnlijk geen nieuwe sneeuw meer vandaag.