Over Schilders & Prinsessen

16. I Want to Break Free

1 JANUARI

Ik was nog nooit in het Witte Huis geweest. Ik had er enkel naar gekeken vanop een afstand, dus toen Alyssa me eergisteren een uitnodiging gestuurd had voor de verjaardag van haar zus, had ik niet kunnen weigeren.

Wie zou er nu nee zeggen tegen de kans om het Witte Huis te bezoeken?

Dat ik Alyssa aan mijn zijde had, had niets met mijn enthousiasme te maken. Echt niet. Mijn hoofd was ondertussen weer helemaal in orde, dus ik was weer in staat om realiteit van fictie te onderscheiden. Alyssa en ik, we waren gewoon kennissen, misschien net vrienden. Meer was het niet.

Ik deed mijn best om niet te staren, maar dat was moeilijk wanneer alles hier meer geld leek te kosten dan ik ooit in mijn hele leven zou kunnen verzamelen. Ik maakte me zorgen dat ik het lichtkleurige tapijt vuil zou maken met mijn schoenen, ook al had ik ze aan de ingang subtiel gecontroleerd. Er kon niets gebeuren, maar toch voelde het alsof ik stil moest blijven staan op mijn plek zodat ik niets kapot kon maken. Ik keek naar Alyssa, die zich hier thuis hoorde te voelen, maar ook zij was duidelijk niet op haar gemak.

Door het drukke geroezemoes had ik nog niet veel kunnen zeggen tegen haar. Het leek alsof er te veel mensen uitgenodigd waren voor de omvang van de zaal, maar wie was ik om dat te bepalen? Niemand leek echt op ons te letten. Een enkeling had ons zijn nieuwjaarwensen gegeven, maar zodra hij doorkreeg dat ik iemand onbekend en zonder functie was, en Alyssa niet de prinses die hij zocht, was hij ook weer vertrokken.

Bij Latoya stond er een rij van mensen aan te schuiven alsof ze gratis eten uitdeelde. Ik had zelf nog niet de kans gekregen om haar een gelukkige verjaardag te wensen, al had ik geen idee of ze dat van me verwachtte. Ze wist waarschijnlijk niet eens wie ik was, dus echt belangrijk vond ik het niet of ik ooit bij haar geraakte. Ik had de aandacht van de juiste prinses, dus meer had ik niet nodig.

"Het is hier prachtig."

Alyssa knikte een beetje afwezig terwijl ik mijn blik weer door de ruimte liet gaan. We waren in wat de State Dining Room genoemd werd, als ik de gedownloade map op mijn telefoon mocht geloven. In het midden van de zaal hing een gigantische kroonluchter aan het plafond, en eronder stond een lange tafel in diepbruin hout die versierd was met zilveren servies en elegante witte bloemen.

"Ik zal je even voorstellen aan Latoya."

Ik knikte en rukte mijn blik los van de muren. Ik zou er uren naar kunnen staren, naar de details ervan en de schilderijen die ertegen hingen, maar mijn ogen leken vastgelijmd te zijn aan Alyssa. Ze zag er prachtig uit vandaag.

Ze droeg een lang, dieprood kleed met een open rug en lange mouwen. Haar haren zaten in box braids, die in een speciaal patroon op haar hoofd gevlochten waren, en dan samenkwamen in een paardenstaart.

Toen ze doorkreeg dat ik nog steeds op mijn plek stond in plaats van haar te volgen, draaide ze glimlachend met haar ogen. Ze wenkte me en ik kwam snel weer in beweging. Sta niet zo te staren, Freddie. Alyssa leidde ons rond de rij tot we bij Latoya aankwamen, die haar hand in de arm van haar man gehaakt had.

Van zo dichtbij viel het niet te ontkennen dat de twee zussen waren. Hun gezichten hadden dezelfde vorm en hun ogen dezelfde kleur, al hielden daar de gelijkenissen ook op. Alyssa's neus was iets breder dan die van Latoya, en haar lippen hadden een andere vorm.

Latoya's gezicht vertrok in een geïrriteerde frons toen Alyssa haar schouder aantikte.

"Nu even niet, Lys."

"Maar—"

Latoya keek haar streng aan en ik zag Alyssa's schouders naar beneden zakken. De bijna-koningin gunde me geen blik waardig en richtte zich dan weer op haar gasten. Ik voelde verontwaardiging in me opwellen en wilde haar bijna opnieuw aantikken. Ik was bereid om de etiquette uit het raam te zwieren en te eisen dat ze zich verontschuldigde tegenover haar zus, maar Alyssa legde haar hand om mijn pols en haalde haar schouders op, alsof ze me wilde zeggen dat het het niet waard was.