Over Schilders & Prinsessen

10. I'm Going Slightly Mad

8 NOVEMBER

Ik kwam terug met mijn natte penselen, klaar om ze te drogen te leggen. Het was een gedoe om in de bibliotheek een plek te vinden om onze penselen uit te wassen, zeker aangezien we enkel toestemming hadden om dat helemaal in de kelder te doen, maar goed. Wat moest gebeuren, moest gebeuren.

Ik humde zachtjes mee met de muziek die door mijn oortjes schalde. Het was alweer donker buiten en hoewel ik mijn best gedaan had om vroeg te stoppen, was ik toch weer de tijd uit het oog verloren. Sandwich zou not amused zijn als ik zo meteen eindelijk thuis zou zijn, maar eigenlijk was dat gewoon haar standaard mood, dus ik trok me er niet te veel van aan.

Ik fronste toen ik de geur van phad thai opving. Hadden we afgesproken om samen te eten? Het zou niet de eerste keer zijn dat ik zoiets vergat. Ik hoorde echter niemand. Vreemd. Ik legde de penselen neer op tafel, uitgespreid over een handdoek, en wandelde richting de kleine zaal, waar een wit potje op me stond te wachten. Mijn naam stond in slordige drukletters op de zijkant van het potje geschreven, waarschijnlijk door het restaurant zelf. Bovenaan stond een rood met gouden logo gedrukt, waarin de naam van het restaurant verwerkt was.

Huh. Mijn maag maakte een rommelend geluid en maakte daarmee duidelijk dat ik het eten wel degelijk kon gebruiken. Ik haalde mijn gsm boven en nam een snelle foto, die ik naar Lux stuurde.

Jij aan Lux: [afbeelding]

Jij aan Lux: dank je, dit is echt wat ik nodig had <3

Ik opende het potje en viste er een stuk paprika uit. Ik vloekte toen ik mijn vingers verbrandde, en stak het nadien meteen in mijn mond, om dan mijn tong te verbranden. Slim, Freddie. Ik sloot het potje weer, en besloot dat ik het thuis zou opeten. Nog langer hier blijven zou betekenen dat mijn kat waarschijnlijk mijn moord zou beramen, en dat was wel het laatste dat ik wilde.

Mijn telefoon trilde en gaf een nieuw bericht van Lux aan.

Lux aan jou: Ik zie je echt doodgraag, maar ik heb echt niet het geld om je zomaar phad thai te kopen

Ik fronste. Die maakte een grapje, toch? Ik keek weer naar het eten, maar er viel nergens uit af te leiden wie het besteld had. Als mijn naam er niet opgestaan had, dan had ik nog bijna gedacht dat het niet eens voor mij was.

Lux aan jou: Ik heb misschien wel een idee van wie het kan zijn 😉

Alyssa. Ik draaide met mijn ogen. Natuurlijk niet. Waarom zou de prinses eten voor me kopen? Daarnaast, het was niet eens alsof ze wist dat ik hier zoveel tijd spendeerde. Toch? Dat ik haar al meermaals na mijn uren tegengekomen was, wilde niets zeggen. Ze had wel wat beters te doen dan te onthouden hoe laat dat geweest was.

Ik haalde mijn schouders op en schudde mijn hoofd. Misschien was het Quinn wel geweest. Het deed er niet eens toe, want ik had honger en mijn kat waarschijnlijk ook. Ik keek nog een laatste keer rond in de zaal en luisterde terwijl aandachtig, maar het was er doodstil. Wie het ook geweest was, was waarschijnlijk ondertussen al lang weer verdwenen. Ik haalde mijn schouders op en sloot het potje weer.

Jij aan Lux: of het was gewoon quinn en je bent gek aan het worden 😜

Het mysterie oplossen was voor een andere keer. Sandwich wachtte op me, dus ik had wel belangrijkere dingen te doen. Ik haalde mijn schouders op en nam mijn spullen bij elkaar.

***

Mijn telefoon ging over terwijl ik mijn phad thai manoeuvreerde in mijn ene hand en tegelijk de sleutel in het slot van mijn deur probeerde te krijgen. Ik draaide met mijn ogen toen ik Jo's naam op het scherm zag staan, maar drukte dan toch op de groene telefoon.