Zgy
Mine 4
အရာရာဟာ အပ္က်သံေလာက္ေတာင္ ၾကားႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိ တိတ္က်ေနခ်ိန္မွာ ေရႊအိုေရာင္ ေနမင္းဟာ တိမ္တိုက္ေတြထဲ တိုးဝငိေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ထိုအခ်ိန္ ဘတ္ဟြၽန္းနားထဲမွာ ၾကားေနတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အသံကေတာ့ ေျမေပၚမွာ လူးလြန္႔ ရိုက္ခတ္ေနတဲ့ ငါးဖားေလာင္းေတြရဲ့ အၿမီးရိုက္သံ တဖက္ဖက္ သာရိွေတာ့တယ္။
သူက ဘတ္ဟြၽန္း လက္ေကာက္ဝတ္ေလးကို လွၫ့္ဆြဲၿပီး အေဖ့ဘက္ကို တည့္တည့္လွည့္လိုက္တယ္။
"ထပ္မရိုက္နဲ႔"
အၿမဲ သံျပတ္နဲ႔ ေျပာတတ္တဲ့ သူ႔မူအတိုင္း အေဖ့ကိုေျပာသံကလဲ အထက္စီးဆန္စြာ ထန္လ်ွက္။ ကေလးသံဆိုေပမယ့္ မာေနတဲ့အသံေၾကာင့္ အေဖပင္ လက္တြန္႔သြားဟန္..
"ဘာ.."
"ေျဗာင္ဘတ္ဟြၽန္း ....
သူ႔ကို ထပ္မရိုက္နဲ႔...
ရႊံ႔ေတာကိုသြားဖို႔ ေျပာတာ ကြၽန္ေတာ္မို႔ အျပစ္ေပးခ်င္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲ.."
အေဖ့ပံုစံက အနည္းငယ္ အံ့အားသင့္သြားပံုရယ္ မယံုႏိုင္မႈမ်ားစြာရယ္..
"ေနပါၪီး ငါ့သားကို ငါရိုက္တာေလ
မင္းလို ကေလးက ဘာကိစၥ ငါ့ကို အမိန္႔လာေပးေနတာလဲ? "
ခ်န္းေယာလ္ သူက သူ႔ေနာက္ေရာက္ေအာင္ ထပ္ပို႔လိုက္ရင္းကေနမွ ဘတ္ဟြၽန္းေရ႔ွ တည့္တည့္ကေန ကာထားကာ
"အမိန္႔ေပးတာ မဟုတ္ဘူး
သူ႔အျပစ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေျပာျပတာ "
အေဖက မ်က္ေမွာင္တန္းေတြ တြန္႔ခ်ိဳးေနေအာင္ ကုပ္ခ်ထားကာ
"အဲ့တာလဲ မင္းအေၾကာင္းတစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး ေကာင္ေလး
ငါ့သားေရ႔ွက ဖယ္လိုက္..
ေျဗာင္ဘတ္ဟြၽန္းးး
ခုထြက္လာခဲ့ မင္းအျပစ္မင္းသိတယ္ မလား.."
ခ်န္းေယာလ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ကို အနည္းငယ္ရုန္းကာ ေရ႔ွထြက္ဖို႔ ျပင္လိုက္ေပမယ့္ က်စ္ေနေအာင္ ထပ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္တဲ့ လက္တစ္ဖက္ရယ္ ဘတ္ဟြၽန္း ေျခလွမ္းေရႊ့တဲ့ အတိုင္း ထပ္တူေရႊ့ကာ သူ႔ေက်ာျပင္ေနာက္နားဆီကေန တစ္လက္မစာေလာက္ေတာင္ ေပၚမလာေအာင္ ထပ္ကာထားလိုက္ျပန္တယ္။
YOU ARE READING
MINE(Completed)
Fanfiction**Mine** တစ်ယောက်က နာကျင်မှုကို စီးကရက်ငွေ့တွေလို ရှိုက်ထုတ်ပြစ်လိုက်တယ်🚬🚬 နောက်တစ်ယောက် ဘရန်ဒီတစ်ပုလင်းလို မြုချလိုက်တယ်🍾🍾 ဒါဆိုရင် အချစ်ဟာ ဘယ်လိုအရသာပါလဲ.....????
