His little angel [NL]

17.

17. Sofia

Ik voelde me slecht. Mijn hoofd bonkte. Ik kon me bijna niet bewegen. En het ergste van al was nog dat ik niet eens kon herinneren wat er gebeurd was. Of beter gezegd, hoe ik hier terecht gekomen was.

Ik had de hele kamer al onderzocht, op zoek naar een aanwijzing. Het enige dat ik vond waren mijn kleren, die op één van de tafeltjes lagen. Verzorgingproducten, die hier waarschijnlijk lagen om mijn wonden te verzorgen. En nog enkele doodgewone spulletjes zoals een deken, haarborstel en een pot thee.

Naast me had een lege beker gestaan, terwijl de pot thee nog warm was. Nog niet zo lang geleden moest er dus iemand in mijn kamer geweest zijn. Net voor ik wakker werd.

Ik haalde het deksel van de pot en rook voorzichtig aan de thee. Zat er iets in verstopt? Iets giftigs?

Ik hoorde opeens iemand grinniken en keek dan ook op. "We hebben er niets ingedaan ... Het is gewone thee. Of heb je lievers iets anders om te drinken? Ik ben niet echt op de hoogte wat jullie gewoonten zijn."

Voor me stond niemand minder dan Rebecca. Raphaël's zus en ook koningin van de vampieren. Wat deed zij hier?

"Waar ben ik?" Vroeg ik, terwijl ik het deksel terug op de pot zette.

"Herinner je je dat niet meer?" Ze stapte dichterbij en zette zich dan op een stoel, op nog een paar meter van mij. Ze schudde even met haar hoofd, voor ze gebaarde naar het raam achter me. "Kan je dat even opendoen? Het ruikt hier naar vers bloed."

Ik deed wat ze me vroeg en opende het raam, ook deels door wat ze gezegd had. Haar woorden leken op een waarschuwing.

"Om nu terug te komen op je vraag ..." Ze kruiste haar ene been over haar andere en hield haar hoofd schuin. Ze nam me even in zich op en zei daarna: "Je herinnert je niet meer dat je naar hier bent gekomen?"

Ze trok een wenkbrauw op toen ik voorzichtig nee schudde. Ik herinnerde me niks meer. Had mijn wolf me overgenomen? Kon ik me daarom niets meer herinneren?

"Wow." was haar korte reactie, gevolgd door een grinnik. "Jullie weerwolven zijn echt vreemd. Ik begrijp echt niet wat er in jullie hoofd omgaat."

Ze stond recht en stapte langzaam naar me toe. Ze bukte zich zodat ze op dezelfde hoogte was als mijn gezicht.

"Ik ga geen antwoord kunnen geven op al je vragen. Het enige dat ik weet is dat je naar hier bent gekomen. Als wolf. De hoe, waarom, waarvoor vragen ... Daarop zal je zelf het antwoord moeten geven." Ze hield opnieuw haar hoofd schuin. "Je mag blij zijn dat mijn broer er was. Zonder hem had je hier niet meer geweest."

Ze ging terug staan en stapte naar de deur toe terwijl ze zei:"Hij stond erop dat je verzorgd werd ... Je kan je wel voorstellen hoe dat verhaal ondertussen al de ronde doet ... Een vampier die niet alleen een weerwolf redt, maar ook nog eens opdraagt om haar te redden."

Ze lachtte hoofschudden en pakte de deurklink vast. Rebecca keek me over haar schouder aan.

"Ik hoop voor hem dat het het waard is ... Want anders gaat alles waar we ooit voor gewerkt hebben nu ten onder."

Ze stapte de kamer uit, glimlachte naar me en zei voor ze de deur sloot: "Als ik je nog één goede raad mag geven ... Blijf in je kamer. Het is niet omdat Raphaël je één keer gered heeft, dat hij dat ook een tweede keer zal kunnen."

Met die woorden had ze me achtergelaten in de kamer. Eigenlijk had ze die woorden niet eens moeten uitspreken. Ik was ook helemaal niet van plan om naar buiten te gaan, zeker niet nu ik wist waar ik was. Mijn wolf had ons in gevaar gebracht.

Ik ging terug op het bed liggen en keek naar het plafond. Wat had ik nu weer gedaan ... Mijn ouders ... Zouden ze me zoeken? Was er een manier om hen van hieruit te contacteren? Hoe kon ik weer thuisgeraken?

Met elke seconde die er verstreken bleven er meer vragen bijkomen. Ik stond met mijn rug tegen de muur en ik kon alleen maar wachten tot iemand me antwoorden kon geven op mijn vragen.

Ik betwijfelde dat dat Rebecca zou zijn. Ze had me gewaarschuwd. Twee keer zelfs. Ze zou me dan ook niet helpen. Ze was alleen maar komen kijken hoe ik het stelde en om de schade voor haar reputatie op te meten.

Wie dan wel? Raphaël? Hij had me volgens Rebecca al geholpen, maar net als haar twijfelde ik er ook aan of hij dat zou kunnen blijven doen.

Rebecca was de eerste geweest die me was komen opzoeken. Niet hij. Raphaël was nog niet geweest.

Ik kon dan ook niet anders doen en afwachten. De vampieren hadden nu de sleutel in handen en ik moest hun spel spelen. Maar vooral mijn wolf vanaf nu weer in bedwang houden. Wie weet welke andere problemen ze zou veroorzaken.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Veel plezier met het nieuwe hoofdstuk!

Vote/Comment/Follow