His little angel [NL]

9.

9. Mathéo

Ik wachtte gespannen tot de dokter klaar was met zijn onderzoek. Normaal hadden wij weerwolven weinig last van ziektes. Het maakte me dan ook bezorgd om te weten dat er iets aan de hand was met Sofia. Zeker na wat er de laatste dagen gebeurd was. Alle stress had haar geen goed gedaan.

"Ik zou dit liever bespreken met je ouders." De dokter draaide zich naar me toe en ik kon een blik werpen op Sofia.

Toen ik daarnet de kamer binnenkwam had ze zich in bed gelegd. Ze zag lijkbleek en ze moest haar ogen gesloten houden door de duizeligheid.

Nu hield ze haar ogen nog steeds gesloten. Aan haar kalme ademhaling te zien was ze net in slaap gevallen.

Ik begeleidde de dokter naar één van de zalen op het gelijkvloers, voor ik mijn ouders ging halen. Hun feestje was nog steeds aan de gang. Eigenlijk wilde ik ze niet ongerust maken. Ze wilden ook enkel plezier maken, maar de toon waarop de dokter daarnet sprak zei me dat het toch beter was om ze te gaan halen.

"Wat is er nu weer aan de hand?" Mijn vader liet zich op één van de stoelen neerzakken. "Alsof dat hele gedoe van gisteren nog niet genoeg was ... Wat nu weer?"

Mijn moeder draaide haar hoofd in zijn richting, zodra mijn vader stopte met praten. De blik die ze hem zond, welke ik niet kon zien aangezien ze met haar rug naar me toe stond, zorgde ervoor dat hij terug rechtstond. De frons tussen zijn wenbrauwen was meteen verdwenen.

De dokter fronste wel nog steeds. Hij liet zijn blik tussen mijn moeder en vader gaan, wachtend tot hij toestemming kreeg om te spreken.

"Er is blijkbaar iets aan de hand met mijn dochter?" Het was uiteindelijk mijn moeder die het gesprek opende. Ze richtte haar aandacht volledig op de dokter.

"Wel ..." De dokter kwam kort aan zijn bril en schraapte zijn keel.

"Ik heb de prinses daarnet onderzocht  en met de informatie die ik kreeg van prins Mathéo heb ik eigenlijk slecht nieuws."

Opnieuw schraapte hij zijn keel.

"De prinses heeft de eerste verschijnselen van de heat. Ze moet zich de afgelopen uren of dagen ingeprent hebben om iemand."

Mijn vader slaakte een vloek, klopte met zijn hand op de tafel en mompelde dan nog een paar verwensingen. Mijn moeder was het totale tegenovergestelde. Ik had hetzelfde gevoel als haar: ik wilde meer informatie.

"Ingeprent?" herhaalde ze. We wisselden kort een blik met haar.

"De vrouw gaat enkel in heat als haar mate haar niet meteen wil aanvaarden of als hij zich niet op haar inprent. Ik ga er dan ook van uit dat het hier niet om een weerwolf gaat. Iemand die andere gebruiken heeft in verband met mates."

Opnieuw klonk er een vloek naast me. En opnieuw wisselden mijn moeder en ik een blik. We dachten alle twee hetzelfde.

"Ik wil niemand luidop horen zeggen om wie het gaat ... Ik weiger dit te geloven."

De enige op wie Sofia zich had kunnen inprenten de laatste paar dagen was Rafaël. Al sinds ze klein was, was ze al gefascineerd geweest. Het kon niet anders dan dat die intresse gegroeid was doorheen de jaren.

"En wat kunnen we hieraan doen?" Opnieuw was het mijn moeder die het hoofd koel kon houden en de juiste vragen wist te stellen.

"Hier is niet veel aan te doen. Sofia heeft hem zelf uitgekozen." De dokter kwam weer kort aan zijn bril, alsof hij zo tijd wilde winnen.

"Of u haald haar mate naar hier en ..."

"Geen sprake van!" Mijn vader onderbrak hem meteen.

"Papa, laat hem even uitspreken." Ik stapte naar mijn vader toe en legde zijn hand op zijn schouder. Mijn ouders wisselden ondertussen een blik.

"Als dit ervoor zorgt dat Sofia zich beter voelt ... Dan moeten we dat doen."

Mijn vader keerde zich naar me toe. "Beter voelt? Denk je echt dat ze gelukkig zal zijn als ze samen is met een moordenaar? Een vampier?"

Mijn vader maakte een paar woedende armbewegingen. "Is ze al vergeten dat hij van plan was om haar te vermoorden?"

Ik schudde voorzichtig mijn hoofd. "We hebben geen andere keuze, papa. Laten we eerst beginnen met Sofia te helpen en dan kunnen we daarna de rest oplossen. Stap per stap."

Mijn vader kalmeerde langzaam. Hij wreef over zijn gezicht en zweeg even. Nadenkend over wat hij zou doen.

"Oke ... Eerst Sofia en ondertussen zoeken we uit hoe we dit alles kunnen oplossen." zei hij kalm. Mijn moeder was al naast hem komen staan en kneep in zijn hand, die ze had vastgepakt.

"Alles komt wel goed."

De woorden waren bedoeld om ons allemaal gerust te stellen, maar de woorden misten hun effect.

We waren doodongerust. Om Sofia. Om wat er kon gebeuren als we Raphaël niet naar hier konden halen. En evengoed ook wat er wel ging gebeuren als hij wel naar hier kwam. Hoe de rest van het koninkrijk zou denken.

Alleen stonden we nu met onze rug tegen de muur. Er was geen weg meer terug.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow