His little angel [NL]

8.

8. Rebecca

Mijn ogen hielden het prinsesje al een hele tijd in de gaten. De festiviteiten mochten dan wel nog aan de gang zijn binnen, niemand had gemerkt dat ik er niet meer was. Om de simpele reden dat ze me gevraagd hadden om te vertrekken. Door het hele spectakel van mijn broer.

Ik had hem nog zo gevraagd om geen aandacht te trekken. Kalm te blijven en niet naar mogelijke verwensingen te luisteren.

En dan besloot hij dat het een goed idee was om eerst de koning aan te vallen. Dan tot mijn eigen verbazing de armbanden los te kunnen maken die zijn krachten tegenhielden. En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, leek hij ook nog interesse te tonen in de prinses.

Het zou niet lang duren voor vooral dat laatste de hele wereld was rondgegaan.

Natuurlijk wist ik wie ze was. En wat er twintig jaar geleden gebeurd was. Maar toch bleef het een raadsel hoe net hij interesse had in haar.

Ze zag er zo ... braaf uit!

Helemaal het tegenovergestelde van Raphaël. Het spreekwoord dat zegt dat tegengestelden elkaar aantrekken leek dan ook te kloppen.

Hoewel Raphaël nooit zou toegeven dat er iets was tussen hen.

En nu zat ik hier. Als vleermuis in een boom. De prinses zat in het gras. Een boek op haar schoot. Ze leek iedereen te ontwijken en had een eenzaam plekje opgezocht.

Die stilte ging ik nu verstoren.

Ik wapperde met mijn vleugels, voor ik naar beneden vloog. Zodra ik beneden was, veranderde ik terug in mijn echte gedaante.

De prinses had me ondertussen al opgemerkt.

Ze stond recht en hield het boek dicht tegen zich aan.

"Wij hebben nog niet officieel kennis gemaakt." Ik stapte naar haar toe en stak mijn hand naar haar uit, die ze twijfelend schudde.

"Sofia."

"Rebecca. Raphaëls zus."

Na de korte begroeting leken we beide even te aarzelen. Wie zou als eerste iets zeggen?

"Ik dacht dat jullie allemaal weg waren?" De zin kwam even twijfelend uit als ze klonk. Ze had haar linkerwenkbrauw ook opgetrokken, zodat het haar woorden nog meer kracht bij zette.

"Allemaal behalve ik." zei ik, om daarna even kort te glimlachen. "Moest ik wel weg zijn zou ik hier niet staan natuurlijk."

Ik besloot haar even kort te bekijken. Mijn ogen liet ik over haar lichaam gaan, zoekend naar een reden dat Raphaël zich aangetrokken voelde tot haar. Naar mijn weten had de legende altijd gezegd dat het de eerst geborenen waren.

Deze hele situatie maakte me alleen nog maar nieuwsgieriger.

Net toen ik mijn mond opende om nog iets te zeggen hoorde ik iemand haar naam zeggen. We draaiden ons beide in de richting van de stem.

"Ik stond net op het punt te vertrekken." zei ik, zodra mijn ogen terecht kwamen op de koning. Hij stapte met grote stappen naar ons toe, klaar om zijn dochter in veiligheid te brengen.

In plaats van de situatie opnieuw te laten ontploffen, besloot ik te doen wat ik net gezegd had. Ik veranderde in een vleermuis en verliet het rijk van de weerwolven. Hopend dat ik Raphaël thuis zou aantreffen.

M

attéo

Zuchtend klopte ik op de kamerdeur van Sofia. Mijn vader had haar daarstraks in de tuin gezien, in gesprek met de duivel, om mijn vaders woorden te gebruiken. En nu ze huisarrest, of beter gezegd kamerarrest, had besloot ik haar dan maar even een bezoekje te gaan brengen. Al was het maar om mijn moeder gerust te stellen. Ze maakte zich ontzettend veel zorgen om haar. En zij niet alleen.

"Sofia?"

Ik opende de deur terwijl ik haar naam zei. Een antwoord bleef uit.

Sofia zat op één van de stoelen, hand tegen het hoofd. Pas toen ik een stap dichterbij zette hoorde ze me.

"Mattéo ... Ik ..." Ze stond recht, maar moest zich vasthouden aan de stoel. Na drie stappen stond ik naast haar. Net snel genoeg om haar te kunnen ondersteunen.

"Wat is er met jou aan de hand?"

"Ik heb last van hoofdpijn ... Het wordt erger met de minuut. En nu ben ik opeens duizelig ook."

Ik hielp haar terug in de stoel, bukte me kort zodat we op dezelfde ooghoogte waren en zei: "Ik ga snel een dokter halen. Blijf hier maar rustig zitten, ik ben zo terug."

Ik drukte nog een kus op haar voorhoofd en snelde dan de kamer uit.

A/N: Sorry voor de lange afwezigheid. Voor degene die mijn bericht niet hebben gelezen op mijn profiel: begin oktober raakte ik besmet met corona. Nu 2 maand later draag ik er nog steeds de gevolgen van (verstopte neus, kortademigheid, hoesten, vermoeidheid) en sinds 2-3 weken heb ik ook enorme last van (spannings)hoofdpijn.

Ik heb dus een tijdje niet kunnen schrijven, maar hopelijk heb ik het met dit hoofdstuk goed gemaakt.

Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow